Er was eens, in een klein dorpje omringd door torenhoge heuvels en weelderige groene bossen, een nieuwsgierig kind genaamd Mira. Mira was geen gewoon kind haar verbeelding was zo uitgestrekt als de lucht en zo levendig als de kleuren van een regenboog. Ze hield ervan om de bossen nabij haar huis te verkennen, glanzende kiezelstenen te verzamelen en verhalen te verzinnen over de wereld achter de heuvels. Wat ze niet wist, was dat haar leven voor altijd zou veranderen. Op een frisse herfstmorgen, terwijl Mira dieper het bos in dwaalde dan ooit tevoren, stuitte ze op een vreemde glinsterende portal die verborgen was achter een gordijn van klimop. Nieuwsgierigheid danste in haar ogen terwijl ze dichterbij kwam. De portal golfde als water en spiegelde een wereld van zacht gouden licht en drijvende eilanden. Zonder een seconde te aarzelen, stak Mira haar hand uit en raakte het oppervlak aan.
Voordat ze kon knipperen, werd ze door de portal getrokken. Mira landde zachtjes op een weide van gloeiend gras. Ze knipperde van verbazing bij het gezicht dat zich voor haar uitstrekte. De lucht boven haar was niet blauw het was een draaikolk van roze, oranje en lavendel, en in plaats van een zon zweefde een enorme kristallen bol, die een warme gloed over alles uitschoot. De lucht rook zoet, als honing en bloemen, en wezens die leken op een mix tussen konijnen en vlinders fladderden rond. Ze was niet meer in haar wereld dit was een magische koninkrijk. Voordat ze nog een stap kon zetten, kwam er een kleine figuur naar haar toe. Het was een vosachtig wezen met vacht die glinsterde als sterrenstof.
De vos stelde zich voor met een buiging. "Welkom, reiziger. Ik ben Lumo, jouw gids. Je bent Luminara binnengekomen, het Rijk van Eindeloze Wonderen. " Mira was verbluft. "Hoe ben ik hier gekomen? En hoe kom ik terug?" Lumo kantelde zijn hoofd. "Ah, de portal bracht je hier omdat hij je avontuurlijke hart voelde. Maar terugkeren is niet zo eenvoudig.
Eerst moet je drie uitdagingen voltooien om de manieren van onze wereld te leren. Pas daarna zal de portal opnieuw openen. " Hoewel ze nerveus was, knikte Mira. Ze had geen keuze dan het avontuur dat voor haar lag te omarmen. De eerste uitdaging was om zich aan te passen aan de ongebruikelijke omgeving van Luminara. Lumo leidde haar naar een drijvend eiland omgeven door een glinsterende rivier. Het water vloeide omhoog in plaats van naar beneden, en Mira kreeg de taak om de rivier over te steken zonder nat te worden. Ze keek toe hoe de wezens van het rijk gracieus sprongen van gloeiende lelies die in de lucht zweefden.
Na een paar mislukte pogingen en een paar spatten, realiseerde Mira zich dat ze haar angst moest loslaten en creatief moest nadenken. Ze begon de bewegingen van de wezens na te doen, sprong lichtvoetig en vertrouwde op haar intuïtie. Tot haar vreugde bereikte ze de overkant. Ze had haar eerste les geleerd In Luminara golden de logica van haar wereld niet altijd soms moest ze buiten de gebaande paden denken. De tweede uitdaging was om vrienden te maken met de inwoners van Luminara. Mira en Lumo arriveerden op een drukke markt vol met wezens van allerlei vormen en maten, gevederd, geschubd en behaard. Maar toen Mira probeerde met hen te praten, leken ze wantrouwend en afstandelijk. Lumo legde uit "De mensen van Luminara waarderen vriendelijkheid en begrip boven alles.
Je moet hen laten zien dat je hier bent om te geven, niet om te nemen. "Mira dacht even na. Ze merkte een klein wezen op dat moeite had om een mand met gloeiende vruchten te dragen. Zonder aarzeling rende ze naar hem toe om te helpen. Het wezen keek haar met grote, dankbare ogen aan en stelde zich voor als Ziri. Al snel verspreidde het nieuws over Mira"s behulpzaamheid zich, en meer wezens kwamen naar haar toe met glimlachen en geschenken. Mira realiseerde zich dat het maken van vrienden niet draaide om indruk maken op anderen het ging om oprechtheid en bereidheid om een handje toe te steken. Tegen het einde van de dag had ze een groep nieuwe vrienden die beloofden haar te helpen op haar reis.
De laatste uitdaging was de moeilijkste. Lumo leidde Mira naar de Kristalgrot, waar het hart van Luminara"s magie resideerde. De grot was gevuld met torenhoge kristallen die trilden van energie. "Om je reis te voltooien, moet je de puzzel van de kristallen oplossen," legde Lumo uit. "Elke kristal vertegenwoordigt een deel van jezelf je sterkte, angsten en dromen. Rangschik ze in de juiste volgorde om de portal te ontgrendelen. " Mira voelde zich overweldigd terwijl ze naar de gloeiende kristallen staarde. Hoe kon ze ooit de juiste volgorde weten? Ze sloot haar ogen en nam een diepe ademhaling, zich de lessen herinnerend die ze tot nu toe had geleerd.
Ze dacht aan haar aanpassingsvermogen, haar vermogen om vrienden te maken en haar creativiteit. Langzaam begon ze de kristallen te rangschikken, vertrouwend op haar intuïtie. Toen ze de laatste kristal plaatste, vulde de grot zich met een schitterend licht. De kristallen begonnen in harmonie te trillen, en een nieuwe portal verscheen voor haar. Lumo straalde van trots. "Je hebt het gedaan, Mira. Je hebt de manieren van Luminara geleerd aanpassingsvermogen, vriendelijkheid en creativiteit. De portal zal je nu naar huis brengen.
" Mira aarzelde, terwijl ze omkeek naar haar nieuwe vrienden. "Zal ik jullie ooit weer zien?" Lumo glimlachte. "Luminara zal altijd een deel van jou zijn. Telkens wanneer je uitdagingen in jouw wereld tegenkomt, herinner je dan wat je hier hebt geleerd. " Met een zwaar maar hoopvol hart stapte Mira door de portal en bevond zich weer in het vertrouwde bos. De zon ging onder en gaf een gouden gloed over de bomen. Ze keek om zich heen, half verwachtend dat Lumo of Ziri zou verschijnen, maar ze was alleen. Toch voelde ze zich niet verdrietig.
Ze voelde zich sterker, moediger en capabeler dan ooit tevoren. Vanaf die dag benaderde Mira het leven met een hernieuwde verwondering en vastberadenheid. Wanneer ze problemen tegenkwam, dacht ze creatief na, net zoals ze had gedaan met de drijvende lelies. Wanneer anderen hulp nodig hadden, bood ze zonder aarzeling een hand aan, zich de vrienden herinnerend die ze in Luminara had gemaakt. En wanneer het leven overweldigend voelde, herinnerde ze zichzelf eraan om zich aan te passen en op haar intuïtie te vertrouwen. Mira wist dat de magische wereld van Luminara misschien ver weg was, maar de lessen waren voor altijd een deel van haar. En zo leefde ze haar leven met een avontuurlijk hart, altijd klaar voor de volgende reis, waar die ook zou leiden.
Ze hield ervan om de bossen te verkennen en glanzende stenen te verzamelen.
Ze vond een fonkelend portaal achter een gordijn van wijnstokken.
Het magische rijk heette Luminara.
Lumo was een vosachtige gids met sprankelend sterrenstofvacht.
Ze leerde creatief te denken en zich aan te passen aan nieuwe situaties.
Ze hielp een klein schepsel en toonde vriendelijkheid aan anderen.
Ze vertegenwoordigden Mira’s sterke punten, angsten en dromen.