Er was eens, in een klein dorpje omgeven door heuvels en rivieren, een nieuwsgierig zesjarig meisje genaamd Abby. Ze had heldere blauwe ogen en gouden haar dat altijd leek te zijn verward van haar eindeloze avonturen buiten. Abby hield van verhalen over magie, en haar grootmoeder vertelde haar vaak bedtijdverhalen over een plaats genaamd het Smaragdwoud. Er werd gezegd dat het woud leefde met magische bomen die fluisterden, stromen die zongen, en wezens die met je konden praten als je een vriendelijk hart had.
Oma," vroeg Abby, denk je dat magie echt is?"
Haar grootmoeder glimlachte mysterieus en antwoordde Magie is overal om ons heen, Abby. Je moet er gewoon in geloven om het te zien."
Abby hield van het idee van magie, maar had het nog nooit zelf gezien. Ze zwerft vaak naar de rand van het Smaragdwoud, hopend een glimp op te vangen van iets magisch. Haar moeder waarschuwde haar altijd Ga niet te ver, Abby. Het woud kan mysterieus en tricky zijn."
Op een zonovergoten ochtend besloot Abby dat ze klaar was voor een avontuur. Ze pakte haar kleine rugzak in met een appel, een fles water en haar favoriete notitieboekje, waarin ze graag tekeningen maakte en haar ontdekkingen opschreef. Ik ga vandaag magie vinden," vertelde ze haar kat, Whiskers, die lui miauwde als antwoord.
Toen ze naar de rand van het woud liep, merkte Abby op hoe vredig alles voelde. De vogels floten, de zon was warm op haar gezicht en de wind danste door de hoge bomen. Ze nam een diepe ademteug en stapte het Smaragdwoud binnen. Op het moment dat ze dat deed, voelde het alsof ze een andere wereld binnenging. De lucht rook zoeter, de kleuren om haar heen leken helderder, en alles was vreemd stil, alsof het bos zijn adem inhield.
Hallo?" riep Abby, half hopend dat iemand of iets zou antwoorden.
Tot haar verbazing hoorde ze een stem. Een zachte, muzikale stem die leek te komen vanuit het niets en overal tegelijk. Wie durft het Smaragdwoud te betreden?"
Abby draaide zich om, haar ogen wijd. Ik ik ben Abby," zei ze nerveus. Ik ben gewoon aan het verkennen."
Achter een boom stapte een klein wezentje tevoorschijn. Het was iets dat Abby nog nooit eerder had gezien. Het was ongeveer zo groot als een konijn, met zachte, groene vacht en kleine gouden vleugels. Zijn ogen schitterden als dauwdruppels in de ochtendzon. Ik ben Lumio, een bewaker van het Smaragdwoud," zei het wezentje. Waarom ben je hier gekomen, kleine mens?"
Abby voelde haar verlegenheid wegsmelten terwijl nieuwsgierigheid de overhand nam. Ik wilde zien of magie echt is. Mijn oma zegt dat het overal om ons heen is, maar ik heb het nog nooit gezien."
Lumio bestudeerde haar een moment, toen glimlachte hij. Magie is heel echt, kleine. Maar het is niet iets dat je zomaar kunt zien. Magie is iets dat je voelt en deelt. Het leeft in vriendelijkheid, moed en verwondering." Lumio fladderde met zijn kleine vleugels en voegde eraan toe En vandaag heeft het bos jouw hulp nodig."
Mijn hulp?" vroeg Abby, verrast. Wat kan ik doen?"
De uitdrukking van Lumio werd ernstig. Het Hart van het Woud, een magische kristal dat het bos levend houdt, is gestolen. Zonder het zal het fluisteren van de bomen stoppen, de stromen zullen stoppen met zingen, en de magie van het Smaragdwoud zal voor altijd vervagen."
Abby"s hart deed pijn bij de gedachte aan een zo prachtige plek die zijn magie zou verliezen. Wie heeft het gestolen? En hoe kan ik helpen?"
Een schimmige figuur," legde Lumio uit, iemand die de magie voor zichzelf wilde gebruiken. Ze hebben het Hart van het Woud meegenomen naar de Grot van Fluisteringen, ver aan de andere kant van het bos. Het is een gevaarlijke reis, maar ik geloof dat je de moed hebt om het terug te brengen."
Abby aarzelde niet. Ik ga het doen! Laat me de weg zien."
Lumio"s vleugels fladderden van opwinding. Volg mij," zei het kleine wezentje, en leidde Abby dieper het bos in.
Terwijl ze liepen, merkte Abby op hoe levendig het bos leek. De bomen zwaaiden alsof ze haar begroeten, en het zonlicht filterde door de bladeren in gouden stralen. Ze dacht zelfs dat ze het zachte gegiechel van een beekje hoorde dat dichtbij borrelde.
Hun eerste uitdaging kwam toen ze een brede rivier bereikten zonder brug in zicht. Hoe zullen we oversteken?" vroeg Abby.
Lumio wees naar een familie schildpadden die op een rots aan het zonnen waren. Vraag hen om hulp. Magie reageert vaak op vriendelijkheid."
Abby knielde en zei zachtjes Hallo, schildpadden. Kunnen jullie ons helpen de rivier over te steken?"
De grootste schildpad opende een oog en keek naar haar. Waarom zouden we jou, klein meisje, helpen?"
Abby dacht even na, en glimlachte. Omdat we op een missie zijn om het bos te redden. Als we het Hart van het Woud terugbrengen, zal het alle wezens van het bos helpen, inclusief jullie."
De schildpadden leken hierover na te denken, knikten toen. Klim op onze ruggen," zei de grootste. Wij zullen jullie overdragen."
Een voor een stapten Abby en Lumio op de schalen van de schildpadden, en ze dreven zachtjes de rivier over. Dank je wel!" riep Abby toen ze de andere kant bereikten.
Vriendelijkheid is de sleutel tot magie," herinnerde Lumio haar met een glimlach.
Hun reis ging verder, en al snel stonden ze voor een nieuwe uitdaging. Een dikke muur van doornenstruiken blokkeerde hun pad. We kunnen hier niet doorheen," zei Abby terwijl ze naar de scherpe doornen keek.
Lumio wees naar een klein vogeltje dat op een tak in de buurt zat. Vraag de vogel om hulp."
Abby benaderde de vogel, die haar nieuwsgierig aankeek. Hallo, klein vogeltje," zei Abby. We proberen het bos te redden, maar we kunnen niet voorbij deze doornen komen. Kun je ons helpen?"
De vogel tilde zijn kopje. Waarom zou ik jou moeten helpen?"
Omdat het Hart van het Woud van iedereen is," zei Abby. Als we het terugbrengen, blijft het bos magisch en prachtig voor jou en alle andere wezens."
De vogel chirpte vrolijk. Goed dan." Het vloog de lucht in en begon kleine takken van de doornenstruiken te trekken, waardoor er een smal pad ontstond waarvoor ze konden lopen. Veel succes op jullie reis," zei de vogel terwijl ze voorbij gingen.
Dank je!" riep Abby, terwijl ze zich nog vastberadener voelde.
Uiteindelijk, na wat uren leek te zijn, bereikten ze de Grot van Fluisteringen. De ingang was donker en dreigend, met wijnstokken die als gordijnen naar beneden hingen. Dit is het," zei Lumio. Het Hart van het Woud is binnenin. Maar wees voorzichtig, de schimmige figuur kan hier nog steeds zijn."
Abby nam een diepe ademteug. Ik ben er klaar voor."
Ze gingen de grot binnen, die zwak verlicht was door gloeiende kristallen die in de muren waren ingebed. De lucht was koel en zwaar, en het geluid van hun voetstappen weerklonk om hen heen. In het midden van de grot, op een voetstuk, stond het Hart van het Woud. Het was een gloeiende, groene kristal die pulserend met een zachte, magische licht.
Maar naast het voetstuk stond een lange, donkere figuur gehuld in schaduwen. Wie durft mijn grot binnen te gaan?" gromde het.
Ik," zei Abby, terwijl ze haar stem probeert stabiel te houden. Ik ben gekomen om het Hart van het Woud terug te nemen. Het behoort niet jou toe."
De figuur lachte, een koude, holle klank. Waarom zou ik het teruggeven? Met deze kristal kan ik de magie van het bos beheersen."
Maar magie gaat niet om controle," zei Abby. Het gaat om delen en zorgen voor anderen. Als je het Hart van het Woud voor jezelf houdt, zal het bos sterven, en zal de magie voor altijd verdwijnen."
De figuur aarzelde, zijn schimmige vorm flikkerend. Waarom geeft het je zoveel om het bos?" vroeg het.
Omdat het mooi en levendig is," zei Abby. Het geeft ons lucht om te ademen, schaduw om onder te rusten, en wonderen om van te genieten. Magie is een geschenk dat voor iedereen bedoeld is, niet slechts voor één persoon."
Een lange tijd was de figuur stil. Toen, langzaam, stapte het opzij. Neem het," zei het zachtjes. Ik had niet door welke schade ik veroorzaakte."
Abby liep naar het voetstuk en pakte het Hart van het Woud op. De warme gloed vulde haar met hoop en vreugde. Dank je," zei ze tegen de figuur. Je doet het juiste."
Toen ze de grot verlieten, leek het bos tot leven te komen met licht en geluid. De bomen fluisterden hun dank, de stromen zongen vrolijk, en de lucht schitterde met magie. Abby plaatste het Hart van het Woud terug op zijn rechtmatige plek in een holte in de stam van de hoogste boom in het bos. Op het moment dat ze dat deed, lichtte het hele bos op, en een gevoel van vrede overspoelde alles.
Dank je, Abby," zei Lumio, terwijl zijn gouden vleugels gelukkig fladderden. Je hebt het Smaragdwoud gered."
Abby glimlachte. Ik had het niet kunnen doen zonder ieders hulp."
Toen ze thuis kwam, twinkelden de sterren aan de nachtelijke hemel, en het bos glansde zachtjes in de verte. Abby klom in bed, omarmde Whiskers en glimlachte. Ze had magie gevonden, namelijk niet in spreuken of toverdranken, maar in vriendelijkheid, moed en de schoonheid van de wereld om haar heen.
En vanaf die nacht bleef het Smaragdwoud levendig met magie, en herinnerde iedereen eraan dat de grootste magie van allemaal de magie is die we delen.
Einde.
