Er was eens, in een klein dorpje genesteld tussen glooiende heuvels en een sprankelend meer, een klein meisje genaamd Stella. Stella was zes jaar oud en had de meest levendige verbeelding die iemand ooit had gezien. Ze hield ervan om naar bedverhaaltjes te luisteren en droomde vaak van magische avonturen. Het leukste moment van de dag was wanneer haar moeder haar instopte, haar een goede nachtzoen gaf en fluisterde "Zoete dromen, mijn kleine ster."
Stella's kamer was versierd met glow in the dark sterren op het plafond, een zachte maanvormige lamp op haar nachtkastje en haar favoriete knuffelbeer, Mr. Cuddle, altijd aan haar zijde. Elke nacht vroeg ze zich af wat de sterren aan de hemel deden. "Worden ze ooit moe?" vroeg ze haar moeder op een avond. Haar moeder glimlachte en zei "De sterren stralen om onze dromen te verlichten. Ze rusten nooit echt, maar misschien, heel misschien, ontdek je het ooit."
Die nacht kon Stella niet slapen. De sterren buiten haar raam leken helderder dan normaal te twinkelen, alsof ze naar haar riepen. Ze omklemde Mr. Cuddle stevig en fluisterde "Ik wens dat ik met de sterren kon praten. Ik zou ze vertellen hoe dankbaar ik ben voor hun licht."
Als het ware door magie vulde een zachte, gloeiende licht haar kamer. Stella ging rechtop zitten, met grote ogen vol verwondering. Voor haar stond een klein figuur, een ster, maar niet zomaar een ster. Het was een levendige, glinsterende ster met kleine armen, benen en een stralende glimlach. "Hallo, Stella," zei de ster met een zachte stem. "Mijn naam is Lumina. Ik heb je wens gehoord."
Stella gaspete. "Jij kunt praten? Ben jij echt een ster?"
Lumina giggelde, haar licht flikkerend als een kaars. "Ja, ik ben een ster, en ik heb jouw hulp nodig. Zie je, we sterren voelen ons vanavond erg slaperig en kunnen niet zo fel stralen als we zouden moeten. Als we niet stralen, kunnen de dromen van alle kinderen ter wereld vervagen."
Stella's hart sloeg een slag over. "Dat klinkt vreselijk! Maar hoe kan ik helpen?"
Stella keek naar Mr. Cuddle, die leek te knikken in overeenstemming. "Oké, ik ga het doen! Laten we het Droomstof vinden."
Lumina glimlachte stralend en stak haar gloeiende hand uit. "Hou je aan me vast, dan reizen we samen naar de Luchtlanden."
Stella pakte Lumina's hand vast, en in een flits zweefden ze door de nachtelijke lucht. Het dorp beneden werd steeds kleiner totdat het leek op een klein groepje lichtjes. De sterren boven leken zo dichtbij dat Stella dacht dat ze ze kon aanraken. De lucht was koel en rook vaag naar lavendel, alsof de nacht zelf haar geruststelde.
Al snel arriveerden ze in de Dromerige Luchtlanden, een magisch rijk vol zwevende eilanden van wolken. Elk eiland glansde in zachte pastelkleuren roze, blauw en goud. De sterren die daar woonden twinkelden vaag, hun licht doffer dan normaal. Ze wuifden zwakjes naar Stella en Lumina terwijl ze voorbij gingen.
"Het Droomstof is verborgen op drie eilanden," legde Lumina uit. "Elk eiland heeft een uitdaging, maar ik weet dat je het kunt."
Het eerste eiland waar ze landden werd het Eiland van Lullabies genoemd. De lucht was gevuld met zachte melodieën, als honderd speeldozen die tegelijk afspeelden. In het midden van het eiland stond een boom met zilveren bladeren, en aan de takken hingen kleine, gloeiende zakjes Droomstof.
"Om hier het Droomstof te verzamelen, moet je een slaapliedje zingen," zei Lumina. "Maar het moet uit je hart komen."
Stella dacht even na. Ze herinnerde zich het slaapliedje dat haar moeder altijd voor haar zong voordat ze naar bed ging. Ze sloot haar ogen en begon zachtjes te zingen
"Twinkel, twinkel, kleine ster,
Hoe ik me afvraag wat je bent.
Boven de wereld zo hoog,
Als een diamant in de lucht."
Toen ze zong, begonnen de zilveren bladeren aan de boom te glinsteren, en een van de gloeiende zakjes zweefde naar beneden in haar handen. "Je hebt het gedaan!" juichte Lumina. Stella glimlachte, trots op zichzelf.
Ze verlieten het Eiland van Lullabies en reisden naar het tweede eiland, dat het Eiland van Dromen werd genoemd. Dit eiland was gevuld met zwevende bellen, elk met een klein, kleurrijk tafereel een kind dat op een eenhoorn reed, een ander dat met vlinders vloog, en weer een ander dat een snoepgevulde bos verkende.
"Om het Droomstof hier te verzamelen," zei Lumina, "moet je de meest waardevolle droom kiezen en beloven deze te beschermen."
Stella keek naar alle bellen en zag er een die haar hart deed smelten. Binnenin was een droom van een klein meisje dat met haar familie speelde in een zonnige weide, lachend en gelukkig. Stella raakte de bel voorzichtig aan en zei "Ik beloof deze droom te beschermen, zodat hij nooit vervaagt."
De bel gloorde fel, en een ander zakje Droomstof verscheen in haar handen. Lumina straalde van vreugde. "Je bent geweldig, Stella!"
Ten slotte bereikten ze het derde eiland, het Eiland van Schaduwen. Dit eiland was donkerder en stilteiger dan de andere, en Stella voelde zich een beetje nerveus. "Waarom is het hier zo donker?" vroeg ze.
"Dit is waar verloren dromen naartoe gaan," legde Lumina uit. "Om het Droomstof hier te verzamelen, moet je je angsten onder ogen zien."
Stella haalde diep adem en stapte naar voren. Plotseling verscheen er een schaduwachtig figuur, groot en dreigend. Het was niet eng zoals een monster, maar het deed Stella denken aan de keren dat ze zich eenzaam of onzeker voelde. Ze voelde een brok in haar keel, maar herinnerde zich de woorden van haar moeder "Je bent nooit echt alleen de liefde in je hart zal je altijd leiden."
"Ik ben niet bang voor jou," zei Stella beslist, terwijl ze Mr. Cuddle stevig vasthield. "Ik weet dat ik dapper ben, en ik ben hier om de sterren en alle kinderen die hun dromen nodig hebben, te helpen."
Het schaduwachtige figuur verdampte in een zachte mist, en het laatste zakje Droomstof verscheen in haar handen. Lumina klapte in haar kleine handen. "Je hebt het gedaan, Stella! Je hebt al het Droomstof verzameld!"
Ze keerden terug naar het midden van de Luchtlanden, waar de andere sterren zich om hen verzamelden. Lumina nam de zakjes Droomstof en strooide het in de lucht. De sterren werden onmiddellijk helderder, hun licht fonkelend als diamanten. De sterren juichten en twinkelden in koor, waardoor er een prachtige symfonie van licht en geluid ontstond.
"Dank je, Stella," zei Lumina, haar gloed helderder dan ooit. "Dankzij jou kunnen de sterren weer stralen, en zullen kinderen overal zoete dromen hebben vannacht."
Stella voelde haar hart zwellen van blijdschap. "Ik ben zo blij dat ik kon helpen."
Lumina raakte Stella's hand aan en zei "Het is tijd dat je nu teruggaat. Maar onthoud, de sterren zullen altijd over je waken, en je zult altijd een held zijn in de Luchtlanden."
In een oogwenk was Stella weer in haar bed, het maanlicht dat door haar raam stroomde. Ze keek naar Mr. Cuddle en glimlachte. "Wat een avontuur hadden we," fluisterde ze. De glow in the dark sterren op haar plafond leken feller te twinkelen dan ooit, alsof ze haar bedankten.
Toen Stella haar ogen sloot, voelde ze een warm, magisch gevoel in haar hart. Ze viel in slaap, dromend van zwevende eilanden, sprankelende sterren en de magische nacht die ze nooit zou vergeten.
Het Einde.
