De Schaduwkoning En De Verloren Stersteen In Het Land Van Altijd Donker

Lena was altijd een nieuwsgierig kind. Ze hield ervan om de bossen achter haar huis te verkennen, zich voor te stellen dat ze leidden naar magische landen vol avontuur. Op een avond, terwijl de zon onder de horizon dook en de sterren begonnen te twinkelen, stuitte ze op iets ongewoons een zilveren deur die alleen in het midden van een open plek stond. Het had geen muren, geen kozijn, alleen een glinsterend oppervlak dat het maanlicht afbeeldde als een poel water. Haar hart klopte van opwinding terwijl ze de handgreep aanraakte. Op het moment dat haar vingers in contact kwamen, zwaaide de deur open, en onthulde een draaiende tunnel van diepe blauwtinten en paarse kleuren. Voordat ze kon terugdeinzen, trok een plotselinge windvlaag haar naar binnen. Ze tuimelde naar voren, draaide door de lucht en landde zachtjes op zacht gras. Lena ging rechtop zitten en hapte naar adem. Ze was niet langer in de bossen bij haar huis. Ze bevond zich in een uitgestrekt veld onder een lucht vol gloeiende sterren, hoewel het geen nacht was. De bomen glinsterden met zilveren bladeren, en de grond sparkling als was het bestrooid met kleine diamanten. Vreemde, zwevende lantaarns dreven door de lucht en gaven een zachte gloed over alles. Een klein wezentje met grote, heldere ogen en vleugels als een libelle fladderde naar haar toe. Het had een klein lichaam bedekt met zachte vacht, en zijn vleugels maakten een zachte zoemgeluid. "Welkom in Evernight!" piepte het. "Evernight?" vroeg Lena terwijl ze op stond. "Waar is dat?" Het wezentje draaide in de lucht. "Je bent in het koninkrijk waar de nacht nooit eindigt, maar het is niet donker. Het gloeit altijd! Mijn naam is Flicker. Wie ben jij?" "Ik ben Lena. " Ze keek vol ontzag om zich heen. "Deze plek is prachtig. " Flicker knikte. "Dat is het, maar het is in gevaar. De Starstone, die Evernight doet stralen, is gestolen, en zonder het zal het licht vervagen en zal de duisternis overnemen. " Lena's ogen werden groot. "Dat klinkt vreselijk! Wie heeft het gestolen?" "De Shadow King," zei Flicker in een gefluisterde stem. "Hij woont in de Hollow Mountains, ver voorbij het Silver Forest. " Lena voelde een opwinding. Dit was precies zoals de avonturen waar ze altijd van had gedroomd. "Misschien kan ik helpen!" Flicker klapte in zijn kleine handjes. "Dat zou geweldig zijn, maar de reis is gevaarlijk. Je moet de River of Whispers oversteken, de raadsels van de Moon Sphinx oplossen en een manier vinden om het kasteel van de Shadow King binnen te komen. " Lena zette haar schouders recht. "Laten we het doen. " Flicker leidde haar door het Silver Forest, waar de bomen zachtjes zoemden alsof ze elkaar geheimen toefluisterden. Lena merkte op dat telkens als ze een boom aanraakte, deze even helderder oplichtte. "Waarom doen ze dat?" vroeg ze. "Ze voelen vriendelijkheid," legde Flicker uit. "Evernight is een plek van licht, en vriendelijkheid maakt het sterker. " Nadat ze een uur hadden gelopen, bereikten ze de River of Whispers. Het water weerspiegelde de lucht perfect, waardoor het leek op een rivier van sterren. Echter, griezelige stemmen zweefden van het oppervlak, fluisterend over twijfels en angsten. "Je zult nooit slagen," fluisterden de stemmen. "Draai nu om. Je bent te klein, te zwak. " Lena huiverde. "Hoe steken we over?" Flicker wees naar een reeks steenplaten. "De fluisteringen proberen je bang te maken. Als je in jezelf gelooft, zullen ze vervagen. " Diep ademhalend stapte Lena op de eerste steen. De fluisteringen werden luider, maar ze concentreerde zich op haar doel. "Ik ben moedig," fluisterde ze tegen zichzelf. Met elke stap verzwakten de fluisteringen, totdat ze niet meer waren dan een verre murmel. Toen ze de andere kant bereikte, glimlachte ze. "Ik heb het gedaan!" Flicker klapte. "Goed gedaan! Nu moeten we de Moon Sphinx onder ogen zien. " Ze liepen tot ze een gigantische stenen boog bereikten. Onder de boog zat een majestueus wezen met het lichaam van een leeuw en het gezicht van een wijze oude uil. Zijn ogen glansden als de maan. "Om door te gaan, moet je mijn raadsel oplossen," zei de Moon Sphinx met een diepe stem. Hij hoestte en reciteerde "Ik heb geen benen, maar ik ren, Ik heb geen longen, maar ik adem, Ik heb geen mond, maar ik fluister. Wat ben ik?" Lena dacht hard na. Ze herhaalde het raadsel voor zichzelf, denkend aan elke aanwijzing. "Rennen zonder benen. ademen zonder longen. fluisteren zonder mond. " Ineens glimlachte ze. "De wind!" De Moon Sphinx knikte. "Correct. Je mag doorgaan. " Lena en Flicker haastten zich door de boog, en bereikten eindelijk de Hollow Mountains. Een donker kasteel torende aan de top, omringd door draaiende schaduwen. "Hoe komen we binnen?" vroeg Lena. Flicker wees naar kleine gloeiende wezens die fladderden bij de ingang. "Dat zijn Glow Sprites. Ze zijn bang voor duisternis maar houden van verhalen. " Lena had een idee. Ze ging op een rots zitten en begon een verhaal te vertellen over haar huis, over haar avonturen in de bossen, over de keer dat ze een boomhut bouwde met haar vrienden. De Glow Sprites verzamelden zich eromheen, hun lichten werden steeds helderder. Naarmate hun gloed sterker werd, verzwakten de schaduwen bij de ingang, en onthulden een verborgen deur. Lena duwde deze open, en ze glipten naar binnen. Het kasteel was koud en donker, met lange gangen die in elke richting kronkelden. In het midden van de grote hal, op een voetstuk, lag de gestolen Starstone, zwak pulserend met licht. Maar voordat Lena het kon bereiken, verscheen er een schaduwachtig figuur. De Shadow King. Zijn gestalte bestond uit draaiende duisternis, met gloeiende rode ogen. "Wie waagt het mijn kasteel binnen te gaan?" bulderde hij. Lena nam een diepe adem en stapte naar voren. "Ik. Evernight heeft de Starstone terug nodig. " De Shadow King lachte. "En waarom zou ik het je geven?" Lena dacht even na. Ze wist dat vechten tegen hem niet zou werken. In plaats daarvan probeerde ze iets anders. "Omdat licht en duisternis samen moeten bestaan," zei ze. "Zonder licht is er geen schaduw, en zonder schaduw heeft licht geen contrast. Je hoeft de Starstone niet te stelen om een plek te hebben in Evernight. " De Shadow King aarzelde. "Denk je dat ik in Evernight hoor?" Lena knikte. "Iedereen doet dat. Zelfs schaduwen kunnen mooi zijn wanneer ze dansen in het licht. " De Shadow King keek naar zijn eigen draaiende gestalte, en toen naar de zwakke Starstone. Langzaam pakte hij deze op en overhandigde deze aan Lena. "Misschien. heb je gelijk. " Zodra Lena de Starstone pakte, barstte deze uit in briljant licht, dat het kasteel vulde met warmte. De schaduwen verzachten, vermengden zich vreedzaam met de gloed. Flicker juichte. "Je hebt het gedaan, Lena!" De Shadow King gaf een kleine glimlach voordat hij in de lucht vervaagde, zijn duisternis niet langer bedreigend maar zacht, als de koele schaduw op een zonnige dag. Lena en Flicker brachten de Starstone terug naar zijn rechtmatige plaats in het hart van Evernight. Het koninkrijk straalde helderder dan ooit, en de bomen, rivieren en lantaarns glinsterden vrolijk. Als beloning gaven de heersers van Evernight Lena een zilveren sleutel. "Deze zal je in staat stellen om terug te keren wanneer je maar wilt," zeiden ze. Lena bedankte hen en, met een laatste blik op de prachtige gloeiende wereld, stapte ze opnieuw door de zilveren deur. Ze bevond zich weer in de bossen, de zon die nu opsteeg aan de lucht. De sleutel stevig in haar hand houdend, glimlachte ze, wetende dat avontuur, vriendschap en creativiteit haar altijd zouden begeleiden, of in Evernight of in haar eigen wereld. En vanaf die dag, wanneer ze voor een uitdaging stond, herinnerde ze zich de lessen die ze had geleerd Geloof in jezelf, los problemen op met vriendelijkheid en creativiteit, en zie altijd de schoonheid in zowel licht als schaduw.