Er was eens, in een klein, vredig dorpje omringd door glooiende heuvels en schitterende meren, een slim en nieuwsgierig meisje genaamd Emily. Emily was zes jaar oud en hield ervan om haar dagen door te brengen met het verkennen van de weilanden, bossen en beken in de buurt van haar huis. Ze had aardbeiblond haar dat altijd leek te glinsteren in het zonlicht, en haar schitterende groene ogen fonkelden van opwinding telkens wanneer ze iets nieuws ontdekte. Maar meer dan wat ook, hield Emily van verhalen over magie.
Elke avond zou haar grootmoeder bij het vuur zitten en haar vertellen over magische landen, betoverde wezens en machtige tovenaars. Emily hield zoveel van deze verhalen dat ze vaak droomde dat ze op een dag zelf magie zou vinden. "Oma," zei ze dan, "denk je dat magie echt is?"
Haar grootmoeder glimlachte, haar ogen twinkelend als sterren. "Magie is altijd echt, Emily. Maar om het te vinden, moet je een vriendelijk hart en een dappere geest hebben. Magie heeft een manier om zichzelf te onthullen aan degenen die echt geloven."
Op een zonnige ochtend, terwijl Emily op de velden speelde, merkte ze iets glinsteren in de verte. Het leek alsof er een ster op de aarde was gevallen en tussen het hoge gras rustte. Nieuwsgierig rende ze naar het licht toe. Toen ze dichterbij kwam, zag ze dat het geen ster was, maar een bijzondere toverstok. Het was zilver en glansde als het maanlicht, met kleine, gloeiende sterren die rond de punt draaiden.
Emily aarzelde een moment voordat ze het oppakte. Op het moment dat haar vingers zich om de toverstok sloten, voelde ze een warme, tintelende sensatie door haar lichaam trekken. "Wauw," fluisterde ze. "Is dit... magie?"
Voordat ze verder kon denken, begon de toverstok helderder te glanzen, en een zachte, muzikale stem vulde de lucht. "Emily," zei de stem, "ik ben de Starlight Wand. Je hebt mij gevonden omdat je een vriendelijk en dapper hart hebt. Maar de wereld heeft jouw hulp nodig. Wil je op een magische reis gaan om het Betoverde Bos te redden?"
Emily's ogen werden groot. "Het Betoverde Bos? Redden van wat?"
"De magie van het bos vervaagt," legde de toverstok uit. "De Kristal van Licht, het hart van de magie van het bos, is gestolen door de Schaduwheks. Zonder het zal het bos verwelken en zullen al zijn magische wezens hun krachten verliezen."
Emily's hart zonk bij de gedachte aan zo'n mooie plek in gevaar. "Ik zal helpen! Vertel me wat ik moet doen," zei ze zonder aarzeling.
De Starlight Wand glansde warm. "Jouw moed is de eerste stap. Samen moeten we naar het Betoverde Bos reizen, de Schaduwheks vinden en de Kristal van Licht terughalen. Maar wees voorzichtig, de reis zal gevuld zijn met uitdagingen die jouw moed en vriendelijkheid op de proef zullen stellen."
Emily knikte vastberaden. "Ik ben er klaar voor."
Met de toverstok in haar hand begon Emily aan haar reis. Het pad naar het Betoverde Bos was lang en kronkelig, maar ze voelde een gevoel van opwinding en vastberadenheid. Terwijl ze liep, leidde de toverstok haar, en wees met zijn gloeiende licht de weg aan.
Na een tijdje kwam Emily in een deel van het bos waar ze nog nooit eerder was geweest. De bomen hier waren langer en ouder, hun takken verstrengeld in een bladerdak dat het meeste zonlicht blokkeerde. De lucht was koel en rook naar mos en aarde. Plotseling hoorde Emily een zachte kreet van dichtbij. Ze volgde het geluid en ontdekte een klein, gouden vogeltje dat vastzat onder een gevallen tak.
"Oh nee! Je bent gewond," zei Emily, terwijl ze knielde naast de vogel. Voorzichtig tilde ze de tak op en wiegde de vogel in haar handen. Zijn vleugel was gebroken en het zag er bang uit.
"Dank je," chirpte de vogel, tot Emily's verbazing. "Je bent erg vriendelijk. Mijn naam is Luma, en ik ben een bewaker van het Betoverde Bos. Maar mijn krachten zijn zwak omdat de Kristal van Licht weg is."
Emily glimlachte. "Maak je geen zorgen, Luma. Ik ga de Kristal terughalen. Wil je met me meegaan?"
Luma's gouden veren glinsterden terwijl ze knikte. "Ja, ik zal je begeleiden en je waarschuwen voor eventuele gevaren die voor je liggen."
Met Luma op haar schouder en de toverstok die de weg aanwees, ging Emily verder met haar reis. Terwijl ze dieper het bos in reisden, kwamen ze vele uitdagingen tegen. Ze moesten een bruisende beek oversteken die werd bewaakt door ondeugende watersprites, die hen alleen lieten passeren nadat Emily hen aan het lachen had gemaakt met een flauwe grap. Ze losten de raadsel op van een oude pratende boom die hun pad blokkeerde. En ze ontsnapten aan een zwerm schaduwachtige vleermuizen door samen een verborgen tunnel te vinden.
Gedurende dit alles bleef Emily moedig en vriendelijk, haar vastberadenheid wankelde nooit. Luma zei vaak "Je hart is zo helder als de Starlight Wand, Emily. Het bos heeft geluk dat het jou heeft."
Uiteindelijk bereikten ze het hart van het Betoverde Bos, waar het lair van de Schaduwheks stond een donkere, gedraaide toren omringd door doornen. De lucht was zwaar en de lucht erboven was grijs, alsof het licht zelf bang was om hier te schijnen.
Emily haalde diep adem. "We kunnen dit," zei ze, terwijl ze de toverstok stevig vasthield.
Toen ze de toren binnengingen, vonden ze de Schaduwheks zittend op een troon van zwarte steen. Ze was lang en gehuld in duisternis, haar ogen gloeiende als gloed. In haar handen hield ze de Kristal van Licht, die zijn stralende gloed verminderde door haar schaduwachtige aura.
"Wie durft mijn lair binnen te dringen?" sisde de Schaduwheks.
"Ik ben Emily," zei het meisje dapper. "En ik ben gekomen om de Kristal van Licht terug te nemen. Het behoort niet jou toe."
De heks lachte, een kou en griezelig geluid. "Waarom zou ik het teruggeven? Met deze kristal houd ik alle magie van het bos in mijn handen. Waarom zou ik het delen?"
Emily zette een stap naar voren. "Omdat magie niet bedoeld is om op te kroppen of egoïstisch te worden gebruikt. Magie is als liefde het groeit sterker wanneer het gedeeld wordt."
De Schaduwheks vernauwde haar ogen. "Wat weet jij van magie, klein meisje?"
Emily dacht aan de woorden van haar grootmoeder. "Ik weet dat magie leeft in vriendelijkheid, moed en hoop. En ik geloof dat er nog steeds goedheid in jou is."
De heks staarde lange tijd naar Emily, haar uitdrukking onleesbaar. Uiteindelijk zuchtte ze. "Eens was ik vriendelijk zoals jij. Maar ik was gekwetst, en ik dacht dat het nemen van de magie van het bos me krachtig genoeg zou maken om nooit meer pijn te voelen. Maar je hebt gelijk het vasthouden van de magie voor mezelf heeft me alleen maar eenzamer gemaakt."
Emily stak haar hand uit. "Het is nog niet te laat om dingen recht te zetten. Samen kunnen we de Kristal van Licht terugbrengen en het bos weer tot leven brengen."
De heks aarzelde, en plaatste langzaam de kristal in Emily's hand. Op het moment dat Emily het aanraakte, vulde een schitterend licht de toren, dat de schaduwen en doornen deed oplossen. De donkere mantel van de heks viel weg, waardoor een vriendelijke vrouw met een aardig gezicht tevoorschijn kwam.
"Dank je," zei de vrouw zachtjes. "Je hebt me herinnerd aan wat echt belangrijk is."
Met de Kristal van Licht hersteld, keerden Emily, Luma en de gereformeerde heks terug naar het hart van het bos. Emily plaatste de kristal op een voetstuk, en het licht verspreidde zich door de bomen, waardoor het bos werd gevuld met kleur en leven. Bloemen bloeide, beken schitterden, en de magische wezens dansten van blijdschap.
De Bewakersgeesten van het bos verschenen, hun vormen glinsterend als sterrenlicht. "Emily," zeiden ze, "je hebt het Betoverde Bos gered met jouw moed en vriendelijkheid. Je bent een ware bewaker van magie."
Emily straalde van trots, maar zei "Ik had het niet gekund zonder Luma en de heks. Magie groeit wanneer we samenwerken."
De geesten knikten. "Je bent wijs voor je jaren."
Toen de zon onderging en een gouden gloed over het bos wierp, keerde Emily terug naar huis met Luma en de Starlight Wand. Ze omhelsde haar grootmoeder stevig en vertelde haar alles. Haar grootmoeder glimlachte trots. "Ik heb altijd geweten dat je een vriendelijk en dapper hart had, Emily."
Van die dag af aan bleef Emily haar wereld verkennen, altijd op zoek naar manieren om vriendelijkheid te verspreiden en de magie om haar heen te beschermen. En elke avond, terwijl ze de Starlight Wand dicht bij zich hield, wist ze dat de grootste magie van allemaal het licht in haar eigen hart was.
Het Einde.
