Poppy'S Grote Vraag Een Verhaal Van Vriendschap En Harmonie In Het Bos

Er was eens, in een weelderig, groen bos waar het zonlicht door de bladeren danste en de lucht gevuld was met de liedjes van vogels, een klein eekhoorntje genaamd Poppy. Poppy had de fluffigste staart in het hele bos en de meest nieuwsgierige geest die je je maar kon voorstellen. Ze hield ervan om in bomen te klimmen, aan eikels te knabbelen en te kletsen met haar dierenvrienden. Maar meer dan alles hield Poppy van het stellen van vragen. "Waarom zingen vogels in de ochtend?" vroeg ze aan haar vriend Chirp de spiering. "Waarom schittert de rivier?" vroeg ze hardop aan Ripple de otter. "Waarom wonen we niet allemaal in dezelfde boom?" vroeg ze tegen iedereen die maar wilde luisteren. De meeste van haar vrienden vonden Poppy's eindeloze vragen amusant, en sommigen probeerden zelfs om ze te beantwoorden. Maar op een dag, toen Poppy haar grootste vraag tot nu toe stelde "Waarom kunnen niet alle dieren in het bos vrienden zijn?" werd het bos heel stil. Chirp schudde nerveus haar veren. "Nou, Poppy, sommige dieren zijn gewoon. anders dan andere. Vossen en konijnen kunnen niet goed met elkaar overweg. Uilen en muizen kunnen geen vrienden zijn. Dat is gewoon de manier waarop het is. " Poppy kantelde haar hoofd. "Maar waarom? We wonen toch allemaal in hetzelfde bos? Zou dat ons geen vrienden moeten maken?" Ripple de otter zwom in cirkels, diep in gedachten. "Ik denk dat het is omdat sommige dieren bang zijn voor andere. Je weet wel, zoals konijnen bang zijn voor vossen. " "Maar wat als niemand bang was?" vroeg Poppy, haar grote, bruine ogen fonkelend van nieuwsgierigheid. De dieren hadden geen antwoord voor haar. Dus besloot Poppy dat ze het zelf zou uitvinden. Ze zou alle dieren van het bos, groot en klein, snel en traag, harig en schubachtig samenbrengen en ze laten zien dat ze vrienden konden zijn. Die nacht, onder een deken van sterren, verzamelde Poppy haar moed en begon aan haar missie. Eerst bezocht ze haar vriendin Bella het konijn, die klaver aan het knabbelen was bij het maanlicht. "Bella," zei Poppy, "wat zou je zeggen als ik je vertelde dat je vrienden kunt zijn met een vos?" Bella's lange oren trilden van angst. "Een vos? Oh nee, Poppy! Vossen hebben scherpe tanden en sluwe ogen. Ze zouden me zeker opeten! "Maar wat als deze vos je niet wilde opeten? Wat als hij gewoon een maaltijd van bessen wilde delen en over het weer wilde praten?" Bella aarzelde. "Nou. ik weet het niet, Poppy. Ik denk dat ik het zou proberen, maar alleen als de vos beloofde aardig te zijn. " "Deal!" zei Poppy met een glimlach. Daarna huppelde Poppy naar de andere kant van het bos, waar Finn de vos onder een boom lag te soezen. Zijn vurig rode vacht glansde in het maanlicht. "Finn," zei Poppy, hem zachtjes wakker schuddend, "hoe zou je het vinden om vrienden te zijn met een konijn?" Finn gaf een gaap en knipperde met zijn ogen. "Een konijn? Maar konijnen zijn zo schichtig en bang. Ze willen nooit met een vos zoals ik praten. " "Wat als dit konijn niet bang was? Wat als ze gewoon een maaltijd van bessen wilden delen en over het weer wilden praten?" Finn's gouden ogen glinsterden van nieuwsgierigheid. "Ik denk dat ik het zou proberen, maar alleen als het konijn belooft niet weg te rennen. " "Deal!" zei Poppy, haar staart opgewonden fluffend. In de volgende paar dagen bezocht Poppy dieren van heinde en verre. Ze sprak met uilen en muizen, herten en wolven, beren en chipmunks. Sommigen waren aarzelend, sommigen nerveus, en sommigen geloofden niet dat haar plan zou werken. Maar Poppy's enthousiasme was zo aanstekelijk dat ze één voor één akkoord gingen om het een kans te geven. Eindelijk kwam de grote dag. Poppy had een brede, zonnige weide in het hart van het bos gekozen voor de bijeenkomst. Ze versierde het met wilde bloemen, dennenappels en lianen. Ze vond zelfs een holle boomstam om als tafel te gebruiken voor het feest van bessen, noten en honing die ze had verzameld. Terwijl de zon hoog aan de hemel klom, begonnen de dieren aan te komen. Bella het konijn piepte achter een struik, haar neus nerveus trillerend. Finn de vos kwam binnenwandelen, zijn staart zwiepend. Chirp de spiering fladderde uit de bomen, gevolgd door een familie muizen. Zelfs Bruno de beer kwam langzaam aanlopen, met een klauw vol honingraat als geschenk. In het begin was de weide gevuld met ongemakkelijke stilte. Bella hield afstand van Finn. De muizen huddled samen, Bruno met argusogen in de gaten houdend. Maar Poppy was niet van plan op te geven. "Welkom, iedereen!" zei ze, haar stem helder en vrolijk. "Ik ben zo blij dat jullie hier zijn. Vandaag gaan we iets nieuws proberen. We gaan vrienden zijn! De dieren wisselden twijfelende blikken uit. "Hoe?" vroeg Finn. "Door elkaar te leren kennen," zei Poppy. "Laten we beginnen met een spel. Het heet "Vertel me iets geweldigs. " Elk van jullie zal iets geweldigs over zichzelf delen, en dan zullen we allemaal met onze poten, vleugels of staarten klappen. " Chirp de spiering ging als eerste. "Ik kan sneller vliegen dan de wind!" chirpte ze, terwijl ze met haar vleugels fladderde. De dieren klapten en juichten. Bruno de beer bromde "Ik heb eens een vis gevangen die zo groot was als een boomstam!" Meer geklap en gejuich. Bella het konijn zei "Ik kan hoger springen dan een struik!" Ze demonstreerde het met een springerige sprongetje, wat een ronde van applaus opleverde. Zelfs Finn deed mee. "Ik kan het bos binnensluipen zonder een geluid te maken," zei hij, terwijl hij lichtvoetig over de weide stapte. Al snel zaten de dieren samen te lachen en te klappen. Het ijs was gebroken en de weide zoemde van het geklets. Bella en Finn ontdekten dat ze allebei dol waren op de smaak van bramen. Bruno en Ripple de otter wisselden verhalen uit over vissen. Chirp leerde de muizen een vrolijk lied, en de muizen leerden haar een klein dansje. Toen de zon laag aan de hemel zakte, de weide in gouden en roze tinten schilderend, stond Poppy op een steen en vroeg om ieders aandacht. "Zie je?," zei ze, haar stem vol vreugde. "Wanneer we de tijd nemen om elkaar te leren kennen, kunnen we allemaal vrienden zijn. We zijn niet zo verschillend na afloop. " De dieren juichten voor Poppy, hun nieuwe held. Ze beloofden elkaar om elke week in de weide te ontmoeten om verhalen te delen, spelletjes te spelen en van elkaars gezelschap te genieten. Vanaf die dag was het bos een helderdere, gelukkigere plek, waar dieren van alle soorten samenleefden en speelden. En wat betreft Poppy, ze voelde zich trots en tevreden, wetende dat ze haar grootste vraag van allemaal had beantwoord. Die nacht krulde ze zich op in haar gezellige nest, haar fluffy staart om zich heen gewikkeld, en viel met een glimlach op haar gezicht in slaap. Einde.