De Bewaker van het Verborgen Rijk
Amelia zat op de oude schommel in haar achtertuin, haar voeten raakten nauwelijks het overgroeide gras eronder. Ze keek omhoog naar de avondlucht, geschilderd in tinten van roze en oranje, en dacht na over de bijzondere gebeurtenissen van de dag. Eerder, terwijl ze de oude bossen achter het huis van haar grootmoeder verkende, was ze op een glinsterende vijver gestoten die ze nog nooit eerder had gezien. Het water fonkelde onnatuurlijk, en leek haar dichterbij te roepen. Er was iets magisch aan, iets dat haar zowel opwindend als ongemakkelijk deed voelen.
"Amelia! Het diner is klaar!" riep haar grootmoeder vanuit het huis.
"Komt eraan!" antwoordde ze, terwijl ze van de schommel sprong.
Aan de eettafel keek haar grootmoeder haar nadenkend aan. "Je lijkt vanavond stil. Is alles in orde?"
Amelia aarzelde. "Oma, heb je ooit een vreemde vijver in het bos opgemerkt? Een die fonkelt?"
De ogen van haar grootmoeder werden even groot voordat ze zichzelf herstelde. "De bossen zitten vol wonderen, lieverd. Wees gewoon voorzichtig dat je niet te ver afdwaalt."
Amelia knikte, en voelde dat haar grootmoeder iets achterhield. Die nacht kon ze het gevoel niet van zich afschudden dat de vijver meer was dan het leek.
De volgende ochtend, gedreven door nieuwsgierigheid, ging ze terug het bos in. Gewapend met een rugzak met een zaklamp, een notitieboekje en wat boterhammen, waagde ze zich weer het bos in. Het pad leek haar te leiden, alsof de bomen zelf de weg wezen. Toen ze de vijver bereikte, was deze net zo betoverend als ervoor.
Toen ze naar de waterkant liep, fluisterde een zachte stem "Welkom, Amelia."
Ze sprong achteruit en keek om zich heen. "Wie zei dat?"
"Ik," antwoordde de stem.
Voor haar ogen begon het glinsterende water te ripplen, en uit de diepten kwam een majestueuze eenhoorn tevoorschijn. Zijn zilverwitte vacht glinsterde, en zijn spiraalvormige hoorn straalde als een baken.
Amelia's mond viel open. "Een... eenhoorn?"
Het wezen boog zijn hoofd. "Ik ben Lumina. We hebben je al verwacht."
Ze knipperde met haar ogen, terwijl ze probeerde te verwerken wat er gebeurde. "Verwachtte je me? Maar hoe weet je mijn naam?"
"Er is veel dat je niet weet over je afkomst," zei Lumina zachtjes. "Je grootmoeder was ooit de Bewaker van het Verborgen Rijk, een brug tussen onze wereld en de jouwe. Nu is het jouw beurt."
"Verborgen Rijk? Bewaker? Er moet een vergissing zijn," stamelde Amelia.
Lumina stapte naar voren. "Er is geen vergissing. Onze wereld is in groot gevaar, en alleen jij kunt ons helpen."
Ondanks haar ongeloof voelde Amelia een vreemde connectie met Lumina. "Wat voor gevaar?"
"De balans van magie is aan het kantelen. Een oude draak genaamd Zephyr is onder een donkere betovering gevallen en bedreigt al het magie in ons rijk te consumeren. Als hij slaagt, zullen beide onze werelden lijden."
Amelia haalde diep adem. "Maar ik ben maar een meisje. Wat kan ik doen?"
"Moed is niet de afwezigheid van angst, maar de wil om deze onder ogen te zien," zei Lumina. "Kom met me mee. Tijd is van essentieel belang."
Ze keek terug naar de cottage van haar grootmoeder, en toen naar Lumina. Ze maakte haar keuze en knikte. "Oké. Ik zal helpen."
Lumina glimlachte. "Klim op mijn rug. Houd je goed vast."
Terwijl Amelia zich op Lumina's rug nestelde, sprong de eenhoorn in de vijver. In plaats van nat te worden, gingen ze door het oppervlak alsof het een portal was. Aan de andere kant bevond zich een adembenemend landschap vol creaturen die ze alleen in sprookjes had gelezen centauren, feeën en zelfs zeemeerminnen in de kristalheldere meren.
"Welkom in het Verborgen Rijk," kondigde Lumina aan.
Amelia verwonderde zich over de aanblik, maar werd snel herinnerd aan hun missie toen de lucht donkerder werd. Donder rommelde en een scherpe wind trok over het land.
"Hij wordt sterker," zei Lumina ernstig. "We moeten opschieten."
Ze renden over de open velden richting de bergen waar Zephyr woonde. Onderweg voegden zich andere mythische wezens bij hen een dappere jonge draak genaamd Ember, een wijze oude centaur genaamd Orion, en Seraphina, een zeemeermin met de gave van vooruitziendheid.
Bij de voet van de berg stopte de groep. "Dit is zo ver als we kunnen gaan," zei Orion. "Zephyr's hol is op de top."
Amelia keek naar de torenhoge berg. Angst greep haar hart. "Moet ik dat alleen beklimmen?"
Ember stapte naar voren. "Ik ga met je mee. Mijn vlammen kunnen van hulp zijn."
Ze glimlachte dankbaar. "Dank je wel."
Lumina raakte haar schouder aan met haar hoorn. "Vergeet niet, de magie van dit rijk reageert op moed en vriendelijkheid. Vertrouw op jezelf."
Met Ember aan haar zijde begon Amelia de klim. Het pad was steil en verraderlijk. Terwijl ze klommen, werd de lucht kouder en de lucht donkerder. Ember gebruikte zijn vurig adem om de weg te verlichten, maar zelfs zijn vlammen flikkerden onheilspellend.
Plotseling verschenen er schaduwen uit de rotsen wezens verwrongen door donkere magie. Ze sprongen op Amelia en Ember af.
"Blijf weg!" brulde Ember, terwijl hij een stortvloed van vuur losliet.
Amelia herinnerde zich Lumina's woorden. Al haar moed bijeenrapend, stond ze tegenover de schaduwen. "Jullie hoeven de duisternis niet te dienen! Breek vrij!"
Even aarzelden de wezens, hun vormen flikkerend. De kans grijpend, gingen zij en Ember verder.
Ten slotte bereikten ze de top. Daar, op een plateau, stond Zephyr een kolossale draak met schubben zo zwart als de nacht en ogen die gloeienden karmijnrood waren. Donkere energie kringelde om hem heen.
"Wie daar?" bulderde Zephyr's stem.
Haar moed verzameld stapte Amelia naar voren. "Zephyr, stop alsjeblieft! Je doet de wereld pijn!"
Hij snikte. "Een simpele mens durft mij te commanderen?"
"Ik commandeer je niet," zei ze zachtjes. "Ik vraag het. Deze duisternis is niet jouw ware aard."
Hij lachte bitter. "Wat weet jij van mijn aard?"
Ember stapte naast haar. "Dit is niet jij, Zephyr. Vergeet niet wie je bent!"
Zephyr aarzelde, zijn ogen flikkerend naar hun normale smaragdgroen voordat ze weer rood werden. "Zwijg! De kracht van de duisternis is ongeëvenaard!"
Amelia realiseerde zich dat redeneren alleen de betovering niet zou breken. Ze herinnerde zich een lied dat haar grootmoeder altijd zong, een melodie die haar altijd troost gaf. Diep ademhalend begon ze te zingen.
De noten zweefden door de lucht, puur en oprecht. Terwijl ze zong, begonnen de donkere wolken te verdwijnen. De draaiende energie om Zephyr heen vertraagde.
"Wat... wat is dat?" mompelde Zephyr.
"Het is het Lied van het Licht," zei Amelia zachtjes tussen de coupletten. "Laat het je terugleiden."
Zephyr brulde, maar het was een brul van pijn en conflict. De duisternis om hem heen kronkelde alsof hij in nood verkeerde.
Ember voegde zijn eigen stem toe, een resonante hum die harmonieerde met Amelia's lied. Samen doorboorden hun muziek de sluier van de duisternis.
"Nee! Ik zal niet gecontroleerd worden!" bulderde Zephyr.
"Je wordt niet gecontroleerd," drong Amelia aan. "Je wordt bevrijd!"
Met een laatste, donderende brul ontsloeg Zephyr een uitbarsting van energie. Amelia en Ember beschermden hun ogen. Toen het licht verdween, stond Zephyr voor hen, zijn schubben nu een glinsterend goud, zijn ogen helder en wijs.
Hij boog zijn grote hoofd. "Dank je. Je hebt de betovering verbroken die mij bond."
Verlichting overspoelde Amelia. "We hebben het gedaan!"
Ember duwde speels tegen haar aan. "Ik wist dat je het in je had."
Zephyr hief zijn hoofd op. "Ik ben je dank verschuldigd. Je hebt niet alleen mij gered, maar het hele rijk."
Amelia glimlachte. "Ik had het niet zonder mijn vrienden kunnen doen."
Terug bij de voet van de berg wachtten Lumina, Orion en Seraphina op hun terugkeer. Er ontstonden juichkreten terwijl Amelia en Ember triomfantelijk afdaalden, met Zephyr die boven hen vloog.
"De balans is hersteld," verklaarde Seraphina, terwijl haar ogen glinsterden.
Lumina benaderde Amelia. "Je hebt jezelf bewezen, Bewaker."
Amelia gehoorzaamde. "Maar wat betekent het om de Bewaker te zijn?"
"Het betekent dat je de verantwoordelijkheid draagt van de verbinding tussen onze werelden te beschermen," legde Orion uit. "Het is een rol die moed, medeleven en wijsheid vereist alléén al die je hebt getoond."
Zephyr landde gracieus naast hen. "Als je ooit hulp nodig hebt, heb je hier bondgenoten."
Ember knikte enthousiast. "We zullen altijd voor je klaarstaan."
Amelia voelde een warmte in haar borst. "Dank jullie, allemaal. Maar er is iemand met wie ik moet praten."
Lumina knikte begrijpend. "Ga. Ze heeft gewacht."
Terug door de portal vond Amelia zichzelf opnieuw bij de vijver. De middagzon wierp een gouden gloed over het bos. Ze haastte zich terug naar de cottage van haar grootmoeder.
Haar grootmoeder zat op de veranda te breien. Ze keek op toen Amelia naderde. "Dus, je hebt ze ontmoet."
Amelia zuchtte. "Je wist het de hele tijd?"
Haar grootmoeder glimlachte zachtjes. "Ik vermoedde dat de tijd nabij was. Onze familie heeft lange tijd de rol van Bewaker gehad. Ik was ooit in jouw schoenen."
"Waarom heb je het me niet verteld?"
"Sommige dingen moeten ontdekt worden, niet verteld," antwoordde ze. "Maar ik kon niet trotser op je zijn."
Amelia voegde zich bij haar op de veranda stappen. "Het was ongelooflijk, en een beetje eng. Ik dacht niet dat ik het kon."
"Moed gaat niet om het niet voelen van angst," zei haar grootmoeder, terwijl ze Lumina's woorden herhaalde. "Het gaat om het verdergaan ondanks die angst."
Ze zaten een moment in comfortabele stilte.
"Zal ik terug moeten gaan?" vroeg Amelia.
"Af en toe. Ze zullen je nodig hebben, en je zult ontdekken dat je hen ook nodig hebt."
Amelia knikte nadenkend. "Ik heb goede vrienden gemaakt."
Haar grootmoeder aaide haar hand. "En zij zullen levenslange vrienden zijn, zoals mijn vrienden dat zijn geweest."
In de weken die volgden, balanceerde Amelia haar gewone leven met haar nieuw verworven verantwoordelijkheden. Ze bezocht het Verborgen Rijk vaak, hielp de landen te genezen die door Zephyr's duisternis waren getekend en leerde meer over de wonderen van de magische wereld. Ze bestudeerde oude teksten met Orion, leerde liedjes met Seraphina, en oefende zelfs met vliegen met Ember, hoewel ze nog niet helemaal klaar was om alleen op een draak te rijden.
Op een dag, terwijl ze bij de vijver zat, naderde Lumina haar. "Je hebt het goed gedaan, Amelia. De rijken bloeien weer."
"Ik had het niet zonder de hulp van iedereen kunnen doen," antwoordde ze.
"Dat is een andere les," zei Lumina. "Sterkte komt niet alleen van binnenuit, maar ook van degenen die we kiezen om naast ons te staan."
Amelia glimlachte. "Ik denk dat ik het nu begrijp."
Toen de zon onderging en een warme gloed over de vijver wierp, voelde Amelia een diep gevoel van voldoening. Ze was gegroeid op manieren die ze nooit had kunnen voorstellen, en had moed en medeleven binnenin zichzelf ontdekt. Ze wist dat er in de toekomst uitdagingen zouden komen, maar ze wist ook dat ze die niet alleen zou onder ogen zien.
"Klaar om terug te gaan?" vroeg Lumina.
"Ja," zei Amelia, terwijl ze opsprong. "Maar ik kom snel terug."
Ze keerde terug naar haar wereld, haar hart vol hoop en opwinding voor wat komen ging. Het gewone en het buitengewone waren in haar leven samengesmolten, wat haar leerde dat zelfs één persoon een aanzienlijke impact kan maken.
Haar grootmoeder verwelkomde haar met een begrijpend glimlach. "Weer een avontuur?"
"Altijd," lachte Amelia.
Terwijl ze naar binnen gingen, ritselde een zachte bries door de bladeren, en droeg het de vage geluiden van lachen en het fladderen van vleugels mee. Het Verborgen Rijk was geen geheim meer, maar een dierbaar deel van haar leven a reminder van de magie die bestaat wanneer iemand moedig genoeg is om het te zoeken en vriendelijk genoeg om het te omarmen.
Het Einde.
