Er was eens, in een rustig dorp omringd door hoge, fluisterende bomen, een klein meisje genaamd Sophie. Sophie was zes jaar oud, met heldere blauwe ogen en gouden krullen die bounceten als ze rende. Ze hield ervan om de wereld om haar heen te verkennen, maar het meest van al hield ze van verhalen over magie. Ze zat bij de open haard terwijl haar grootmoeder haar vertelde over verre landen, betoverde bossen en magische wezens die wachtten om ontdekt te worden.
Op een dag, terwijl Sophie aan het spelen was aan de rand van het dorp, zag ze iets ongewoons in de verte. Daar, verborgen achter een boom, was een kleine deur. Het was niet groter dan Sophies rugzak en het fonkelde vaag in het zonlicht, alsof het van goud was gemaakt. Nieuwsgierig liep Sophie er naartoe en knielde voor de deur.
Het was vreemd. Ze had al vaak bij deze boom gespeeld, maar ze had de deur nooit eerder opgemerkt. Haar hart klopte van opwinding. Dit moest het begin van een avontuur zijn, net als in de verhalen van haar grootmoeder!
Zonder aarzelen greep Sophie de deurknop en duwde voorzichtig. De deur kraakte open en onthulde een gloeiende pad die diep het bos in leidde. De bomen achter de deur waren hoger en majestueuzer dan die ze ooit had gezien. Hun bladeren fonkelden, en de lucht rook zoet als honing en bloemen.
Sophie nam een diepe adem en stapte door de deur.
Aan de andere kant vond Sophie zichzelf in de meest magische plek die ze ooit had gezien. Het bos was vol leven met kleur en licht. De bomen hadden gouden bladeren die glinsterden als sterren, en de bloemen gloeiden in elke schaduw van de regenboog. Kleine gloeiende vlinders fladderden door de lucht, en het zachte gezoem van muziek leek van ergens diep in de bomen te komen.
&ldquoWauw...&rdquo fluisterde Sophie, met ogen vol verwondering. &ldquoDeze plek is magisch!&rdquo
Juist toen ze een stap verder wilde zetten, onderbrak een kleine stem haar gedachten. &ldquoHallo, jonge avonturier.&rdquo
Sophie draaide zich om en schrok toen ze een klein schepsel in de lucht zag zweven. Het was een fee, niet groter dan Sophies hand. De fee had delicate vleugels die fonkelden als diamanten, en haar haar glinsterde als zilver.
&ldquoWie ben jij?&rdquo vroeg Sophie, haar opwinding borrelend omhoog.
&ldquoIk ben Lila, de bewaker van het Betoverde Bos,&rdquo zei de fee met een vriendelijke glimlach. &ldquoEn jij, Sophie, bent gekozen voor een zeer belangrijke queeste.&rdquo
&ldquoIk? Gekozen?&rdquo Sophies hart bonkte van opwinding.
Lila knikte. &ldquoJa, je hebt een goed hart, en dat is wat we nodig hebben. Zie je, de magie van het bos vervaagt. Het Hart van het Bos, een magische kristal die alles levend en mooi houdt, heeft zijn licht verloren. Zonder het zal het bos verwelken en zal al zijn magie verloren gaan.&rdquo
Sophie gasp. &ldquoDat klinkt vreselijk! Wat kan ik doen om te helpen?&rdquo
&ldquoJe moet de Drie Betoverde Stenen vinden,&rdquo legde Lila uit. &ldquoDeze stenen, één rood, één blauw, en één groen, zijn diep in het bos verborgen. Alleen wanneer ze weer in het Hart van het Bos worden geplaatst, zal de magie worden hersteld.&rdquo
Sophie voelde een golf van vastberadenheid. Dit was net als de verhalen die haar grootmoeder vertelde, en nu was zij de heldin van haar eigen verhaal! &ldquoIk zal de stenen vinden,&rdquo zei ze vol vertrouwen. &ldquoWaar moet ik beginnen?&rdquo
&ldquoDe eerste steen, de rode, is verborgen in de Grot van Echo's,&rdquo zei Lila. &ldquoMaar wees voorzichtig, de grot wordt bewaakt door een schepsel dat bekend staat als het Schaduwbeest. Je moet dapper zijn.&rdquo
Sophie knikte. &ldquoIk ben er klaar voor.&rdquo
Met Lila die haar leidde, begon Sophie aan haar magische queeste. Terwijl ze dieper het bos in liepen, werden de bomen groter en dimde het licht, waardoor lange schaduwen op de grond vielen. Sophies hart bonkte, maar ze was vastbesloten dapper te zijn. Na een lange wandeling kwamen ze aan bij de ingang van de Grot van Echo's. Het was een donkere, smalle tunnel die verdween in de zijkant van een heuvel.
&ldquoHet Schaduwbeest slaapt binnen,&rdquo fluisterde Lila. &ldquoWe moeten heel stil zijn.&rdquo
Sophie liep op haar tenen de grot binnen, met een kleine lantaarn die Lila haar had gegeven. De grot was koud en vochtig, en hun voetstappen weerklonken tegen de stenen muren. Terwijl ze dieper de grot in gingen, zagen ze iets gloeiends in de verte. Daar, zittend op een voetstuk, was de rode betoverde steen. Hij glansde als vuur en gaf een warme gloed in de duisternis.
&ldquoDaar is hij!&rdquo fluisterde Sophie opgewonden.
Maar net toen ze naar voren stapte om de steen te pakken, weerklonk er een lage grom door de grot. Sophie verstijfde. Uit de schaduwen kwam een groot schepsel tevoorschijn. Het had gloeiende rode ogen en scherpe klauwen, en zijn lichaam leek uit schaduwen te bestaan.
&ldquoHet Schaduwbeest!&rdquo gaspte Lila.
Sophies hart bonkte in haar borst, maar ze nam een diepe adem en herinnerde zich de verhalen van haar grootmoeder. In de verhalen stonden de helden altijd voor gevaar, maar ze gaven nooit op. &ldquoIk moet dapper zijn,&rdquo fluisterde Sophie tegen zichzelf.
Het Schaduwbeest gromde en sprong naar hen toe, maar Sophie stond haar grond. &ldquoStop!&rdquo riep ze.
Tot haar verbazing aarzelde het Schaduwbeest, zijn gloeiende ogen verenging terwijl het haar bestudeerde.
&ldquoIk ben hier niet om je pijn te doen,&rdquo zei Sophie, haar stem vast. &ldquoIk ben hier om het bos te redden en zijn magie te herstellen.&rdquo
Voor een moment was het schepsel stil. Toen, langzaam, stapte het terug in de schaduwen en verdween uit zicht.
Lila fladderde met haar vleugels van verbazing. &ldquoJe hebt het gedaan, Sophie! Je was dapper, en nu is de steen van jou!&rdquo
Sophie glimlachte terwijl ze voorzichtig de rode steen oppakte. Hij was warm om aan te raken, en ze voelde de magie door haar heen pulseren.
Met de eerste steen veilig in de hand, gingen Sophie en Lila verder op hun reis. Vervolgens gingen ze naar de Kristallen Waterval, waar de blauwe betoverde steen verborgen was. De waterval was adembenemend, met water dat vanuit grote hoogtes naar beneden stroomde, sprankelend in het zonlicht als diamanten.
&ldquoDe blauwe steen is verborgen achter de waterval,&rdquo legde Lila uit. &ldquoMaar er is een uitdaging die je moet aangaan.&rdquo
Toen ze de waterval naderden, weerklonk er een stem door de lucht. &ldquoOm de blauwe steen te vinden, moet je mijn raadsel oplossen.&rdquo
Sophie keek om zich heen, maar kon niemand zien. &ldquoWie is daar?&rdquo vroeg ze.
&ldquoIk ben de geest van de Kristallen Waterval,&rdquo antwoordde de stem. &ldquoAlleen degenen die wijs zijn mogen passeren.&rdquo
Sophie nam een diepe adem. &ldquoIk ben er klaar voor.&rdquo
De stem sprak. &ldquoIk ben altijd aan het rennen, maar ik loop nooit. Ik heb een bed, maar ik slaap nooit. Wat ben ik?&rdquo
Sophie fronste haar wenkbrauwen en dacht hard na. Rennen maar niet lopen? Een bed maar geen slaap? Toen kwam het bij haar op. &ldquoEen rivier!&rdquo riep ze uit. &ldquoJe hebt het over een rivier!&rdquo
De stem lachte. &ldquoGoed gedaan, jonge. Je mag passeren.&rdquo
De waterval glinsterde en een verborgen deur verscheen achter het stromende water. Binnen vond Sophie de blauwe betoverde steen, die gloeiend was als de oceaan op een zonnige dag.
&ldquoWe zijn bijna daar!&rdquo juichte Lila. &ldquoNog maar één steen te gaan!&rdquo
De laatste steen, de groene, was verborgen in de Tuin der Fluisteringen, een magische tuin vol pratende planten en betoverde wezens. Toen ze de tuin binnenkwamen, kon Sophie de planten horen fluisteren tegen elkaar, hun bladeren ritselend met geheimen.
&ldquoDe groene steen is verborgen tussen de planten,&rdquo zei Lila. &ldquoMaar wees voorzichtig. Sommige planten kunnen je proberen te misleiden.&rdquo
Sophie maakte voorzichtig haar weg door de tuin, luisterend naar de fluisteringen van de planten. Sommige mumbleden nonsens, maar anderen gaven nuttige hints. Uiteindelijk vond ze een grote, mooie bloem met heldergroene bloemblaadjes, en genesteld in het midden van de bloem was de groene betoverde steen.
&ldquoJe hebt het gedaan, Sophie!&rdquo juichte Lila. &ldquoJe hebt alle drie de stenen gevonden!&rdquo
Met alle drie de betoverde stenen in de hand haastten Sophie en Lila zich terug naar het hart van het bos, waar het Hart van het Bos, een grote, oude boom stond. De takken van de boom waren hoog en sterk, maar de bladeren waren dof en vervagend.
&ldquoHet Hart van het Bos sterft,&rdquo zei Lila droevig. &ldquoMaar met de drie stenen kunnen we de magie herstellen.&rdquo
Sophie plaatste voorzichtig de rode, blauwe en groene stenen in de holling van de boom. Zodra ze dat deed, barstte er een briljant licht uit de boom, dat zich over het bos verspreidde. De bomen gloeiden van nieuw leven, de bloemen bloeiden helderder dan ooit, en de lucht vulde zich met de klanken van muziek en gelach.
&ldquoDe magie is hersteld!&rdquo juichte Lila. &ldquoJe hebt het gedaan, Sophie!&rdquo
Sophie straalde van trots. Ze had een magisch avontuur doorgemaakt, uitdagingen overwonnen en het bos gered. &ldquoIk had het niet zonder jou kunnen doen, Lila,&rdquo zei Sophie.
Toen de zon begon onder te gaan, wist Sophie dat het tijd was om naar huis te gaan. Ze nam afscheid van Lila en beloofde de Betoverde Bos ooit weer te bezoeken. Toen ze weer door de kleine deur stapte, stond ze aan de rand van haar dorp, het bos zachtjes achter haar glinsterend.
Sophie glimlachte terwijl ze naar huis liep. Ze had de magie van het bos ontdekt, maar nog belangrijker, ze had de magie in zichzelf ontdekt de magie van moed, vriendelijkheid en geloven in het onmogelijke.
En zo ging Sophie weer naar huis, haar hart vol verwondering en magie, wetende dat de wereld vol avonturen zat die gewoon wachten om ontdekt te worden.
Einde.
