Er was eens, in een gezellig klein dorp omringd door golvende groene heuvels, een nieuwsgierige eekhoorn genaamd Noorse. Noorse was niet zoals de andere eekhoorns die tevreden waren om hun dagen door te brengen met het verzamelen van eikels en verstoppertje spelen. Noorse droomde van avontuur. Ze hield ervan om verhalen te horen over de wereld voorbij de heuvels, met zijn sprankelende rivieren, torenhoge bergen en mysterieuze wouden. Op een frisse herfstmorgen besloot Noorse dat het tijd was om te verkennen. Voordat ze vertrok, fladderde haar beste vriend Pip, een vrolijke mus, naar beneden vanuit zijn nest om met haar te praten. "Weet je zeker dat je dit wilt, Noorse?" vroeg Pip, zijn kleine hoofdje scheef houdend. "Het dorp is veilig.
Wat je daarbuiten tegenkomt, weet je niet. " "Dat is precies waarom ik moet gaan!" zei Noorse, terwijl haar fluffy staart opgewonden trilde. "Er is zoveel te zien en te leren. Wil je niet met me meegaan?" Pip twijfelde. Hij was nog nooit ver van het dorp gevlogen, maar hij wilde niet dat Noorse alleen ging. Uiteindelijk, met een klein chirpje van vastberadenheid, zei hij "Oké, ik kom mee! Maar alleen als je beloofd dat we voor elkaar zorgen. " "Afgesproken!" glimlachte Noorse, en de twee vrienden begonnen aan hun grote avontuur.
De eerste plek die ze tegenkwamen was een brede, glinsterende rivier. Noorse had nog nooit zoveel water in haar leven gezien. "Hoe kunnen we dat oversteken?" vroeg ze hardop. "Laat het maar aan mij over!" zei Pip. Hij vloog hoog de lucht in, op zoek naar een manier om over te steken. Al snel zag hij een familie bevers die in de buurt een dam aan het bouwen was. Pip vloog naar beneden om om hulp te vragen, en de bevers, altijd blij om een pootje te bieden, boden aan dat Noorse en Pip hun dam als brug konden gebruiken.
Toen ze overstaken, merkte Noorse op hoe de bevers samenwerken, elk met takken en modder om hun huis te bouwen. "Waarom werken jullie zo hard?" vroeg ze aan een van de bevers. "We bouwen samen omdat het ons sterk maakt," antwoordde de bever met een glimlach. "Als iedereen helpt, kunnen we geweldige dingen doen!" Noorse dacht daarover na terwijl ze afscheid namen en verder gingen. Ze realiseerde zich hoe belangrijk teamwork was, en ze beloofde zichzelf die les te onthouden. Daarna kwamen ze aan in een donker en kronkelig bos. De bomen waren zo hoog dat hun toppen de wolken leken te raken, en schaduwen dansten over de grond.
Noorse voelde zich een beetje nerveus, maar Pip chirpte geruststellend. "Maak je geen zorgen! Ik vlieg vooruit en zorg ervoor dat het veilig is. " Terwijl ze dieper het bos in gingen, hoorden ze een geritsel. Achter een struik kwam een klein konijntje tevoorschijn met trillende snorharen. "Oh, gelukkig! Kunnen jullie me helpen? Ik ben mijn weg kwijt en kan mijn hol niet vinden!" Noorse en Pip wisselden een blik uit. "Natuurlijk helpen we," zei Noorse. "Herinner je je iets over waar je hol is?" Het konijntje knikte.
"Het is bij een grote eikenboom met een holle stam. " "Dat is een aanwijzing!" zei Pip, zijn vleugels flappend. "Laten we er samen naar op zoek gaan. " Terwijl ze zochten, merkte Noorse op hoe bang het konijntje eruitzag. Ze herinnerde zich hoe de bevers samenwerkten en besloot het konijntje op te vrolijken. Ze vertelde grappige verhalen over haar dorp, en al snel begon het konijntje te giechelen. "Dank je," zei het konijntje.
"Ik voel me nu veel dapperder. " Na een tijdje zag Pip de eikenboom met de holle stam. De ogen van het konijntje lichtten op. "Dat is het! Mijn hol is er net achter!" Het konijntje bedankte hen beiden en hupste blij weg. Noorse voelde zich trots dat ze iemand in nood hadden geholpen. De zon begon onder te gaan toen Noorse en Pip aan de voet van een hoge berg aankwamen. Het was de laatste plek die Noorse wilde verkennen voordat ze naar huis gingen.
"Denk je dat we het kunnen beklimmen?" vroeg ze. Pip keek omhoog naar de steile, rotsachtige hellingen. "Het lijkt lastig, maar ik geloof dat we het kunnen doen als we het proberen. " De klim was moeilijker dan alles wat Noorse ooit had gedaan. Ze gebruikte haar kleine pootjes om zich aan de rotsen vast te houden, terwijl Pip vooruitvloog om het gemakkelijkste pad te vinden. Elke keer dat Noorse het gevoel had op te willen geven, moedigden Pip haar aan. "Je doet het geweldig! Nog een klein stukje!" Eindelijk bereikten ze de top, en Noorse gaspte.
Het uitzicht was mooier dan alles wat ze zich had voorgesteld. Ze kon het dorp ver beneden zien, de rivier die in de verte schitterde, en het bos dat zich als een groene tapijt uitstrekte. Voor het eerst besefte Noorse hoe groot en wonderlijk de wereld werkelijk was. Terwijl ze samen zaten en de zon achter de horizon zag zakken, draaide Noorse zich naar Pip. "Dank je dat je met me mee bent gegaan. Ik had het niet zonder jou gekund. " "En ik had het niet zonder jou gekund," antwoordde Pip.
"We vormen een goed team. " Toen ze de volgende dag terugkeerden naar het dorp, kon Noorse niet wachten om iedereen over hun avontuur te vertellen. Ze deelde de lessen die ze had geleerd het belang van teamwork, anderen helpen en nooit opgeven, zelfs niet als dingen moeilijk lijken. De andere eekhoorns en vogels luisterden met grote ogen, en sommigen begonnen zelfs te dromen van hun eigen avonturen. Vanaf die dag werden Noorse en Pip bekend als de dapperste avonturiers in het dorp. Maar belangrijker nog, ze toonden iedereen dat de wereld vol wonderen zat die wachtte om ontdekt te worden en dat de beste reizen de waren die je deelt met vrienden. En zo leefden Noorse en Pip nog lang en gelukkig, altijd klaar voor hun volgende avontuur.
Een nieuwsgierige eekhoorn die droomde van avontuur.
Hij wilde niet dat ze alleen ging en wilde helpen.
Ze lieten hen hun dam als brug gebruiken.
Teamwork maakt iedereen sterker.
Een klein konijn dat zijn weg was kwijtgeraakt.
Hij moedigde haar aan en vond het gemakkelijkste pad.