Pewnego razu, w przytulnym miasteczku otoczonym falującymi wzgórzami i błyszczącymi rzekami, mieszkał chłopiec o imieniu Henry. Henry miał 6 lat, kręcone blond włosy i jasnoniebieskie oczy pełne ciekawości. Każdej nocy, przed snem, Henry patrzył przez okno na rozległe, migoczące niebo. Uwielbiał obserwować gwiazdy, gdy oświetlały świat swoim delikatnym blaskiem. Jego ulubioną była Gwiazda Północna, która wydawała się świecić najjaśniej.
Henry często mówił do swojej mamy „Kiedy dorosnę, odwiedzę gwiazdy! Będę podróżować przez kosmos i spotkam je jedna po drugiej!"
Jego mama uśmiechała się łagodnie, przykrywała go do snu i mówiła „Może odwiedzisz je w swoich snach, mój mały odkrywco."
Henry nie wiedział, że ta noc będzie inna niż wszystkie.
Gdy księżyc wspinał się coraz wyżej na niebo, Henry leżał w swoim łóżku, otulony swoją ciepłą, niebieską kołdrą. Właśnie, gdy zaczynał zasypiać, w jego pokoju rozbłysła miękka, srebrzysta światłość. Powoli otworzył oczy i zobaczył coś niesamowitego małą gwiazdę, nie większą niż jego dłoń, unoszącą się przy oknie.
„Cześć, Henry," powiedziała gwiazda głosem, który brzmiał jak pozytywka. Jej światło świeciło delikatnie, nie na tyle mocno, by razić oczy, ale wystarczająco, by cały pokój błyszczał.
Henry usiadł, szeroko otwierając oczy. „Ty… jesteś gwiazdą! Czy jesteś prawdziwa?" zapytał, ledwo wierząc w to, co widzi.
Gwiazda zaśmiała się. „Och, jestem bardzo prawdziwa! Nazywam się Nova i przyszłam prosić cię o pomoc."
„Pomoc? Mnie?" zapytał Henry, wskazując na siebie.
„Tak," powiedziała Nova, delikatnie wirując w powietrzu. „Jedna z gwiazd, moja siostra Stella, zgubiła się. Spadła z nieba i nie wie, jak wrócić do domu. Niebo nie będzie pełne bez niej. Czy pójdziesz ze mną, aby pomóc ją przywrócić?"
Serce Henry'ego zabiło szybciej z ekscytacji. „Oczywiście, że pomogę! Ale jak tam dotrzemy?"
Nova zakręciła się, zostawiając za sobą ślad błyszczącego pyłu w powietrzu. „Trzymaj moje światło, a zabiorę cię do gwiazd."
Henry wyciągnął rękę, a gdy tylko dotknął Novy, poczuł, jak unosi się z łóżka. Pokój zniknął, a zanim się zorientował, szybował przez chłodne nocne powietrze, trzymając się światła Novy. Mijał drzewa, dachy i chmury, aż znalazł się w magicznym miejscu wysoko nad światem.
Nocne niebo wydawało się żywe. Gwiazdy migały i tańczyły, komety przelatywały, a planety wolno obracały się w oddali. Henry ledwo mógł uwierzyć w swoje oczy.
„Wow!" zawołał. „To piękniejsze, niż kiedykolwiek sobie wyobrażałem."
Nova uśmiechnęła się. „Nocne niebo jest naszym domem. Teraz, znajdźmy Stellę."
Gdy szybowały przez niebo, natknęły się na rogalik księżyca, uśmiechającego się do nich.
„Cześć, Henry," powiedział księżyc uspokajającym, niskim głosem. „Co cię tu sprowadza tej nocy?"
„Szukamy Stelli," wyjaśnił Henry. „Zgubiła się i nie może znaleźć drogi z powrotem na niebo."
Księżyc przechylił się myśląc. „Ach, tak, widziałem jasną gwiazdę spadającą w kierunku Lasu Życzeń. Powinniście tam poszukać."
„Dziękujemy, panie Księżycu!" powiedzieli razem Henry i Nova, po czym szybko ruszyli w stronę Lasu Życzeń.
Gdy dotarli, Henry zobaczył, że las delikatnie lśnił od małych światełek każde z nich było życzeniem wypowiedzianym przez kogoś na Ziemi. Drzewa błyszczały, jakby były udekorowane świetlikami, a powietrze pachniało słodko, jak kwitnące kwiaty.
Nagle Henry i Nova usłyszeli cichy, smutny głos. „Cześć? Jest tam ktoś?"
„To Stella!" powiedziała Nova, pędząc w stronę głosu.
Znaleźli piękną gwiazdę siedzącą na miękkim kawałku mchu pod ogromnym drzewem. Światło Stelli było przygaszone, a ona wyglądała na zmartwioną.
„Stello!" zawołała Nova, unosząc się blisko niej. „Szukaliśmy cię! Czy wszystko w porządku?"
„Ja… zgubiłam się," powiedziała Stella, jej głos drżał. „Nie wiem, jak wrócić na niebo."
„Nie martw się," powiedział Henry delikatnie. „Pomożemy ci. Po to tu jesteśmy."
Stella nieco się rozjaśniła. „Dziękuję, ale… jest problem. Moje światło jest teraz za słabe. Nie mogę unieść się z powrotem sama."
Henry zmarszczył brwi, myśląc intensywnie. „Jak możemy sprawić, by twoje światło znów stało się silne?"
Nova pomyślała przez chwilę. „Gwiazdy świecą, gdy czują nadzieję, szczęście i życzliwość. Może znajdziemy coś tutaj, w Lesie Życzeń, co pomoże Stelli znów poczuć te rzeczy."
Henry rozejrzał się. Las był pełen świecących świateł, z których każde reprezentowało życzenie. Podszedł do najbliższego drzewa i wyciągnął rękę, aby dotknąć jednego ze świateł. Gdy to zrobił, usłyszał szept „Życzę sobie, aby moja rodzina była szczęśliwa."
Henry uśmiechnął się. „Te życzenia są pełne życzliwości i nadziei! Może Stella może trzymać jedno z nich."
Nova pokiwała głową z podekscytowaniem. „Spróbujmy!"
Henry ostrożnie zerwał świecące życzenie z drzewa i przyniósł je do Stelli. Gdy tylko go dotknęła, jej światło stało się nieco jaśniejsze.
„Działa!" powiedziała Stella, uśmiechając się po raz pierwszy.
Przeszli od drzewa do drzewa, zbierając więcej życzeń życzenia o miłość, radość, śmiech. Każde z nich sprawiało, że światło Stelli stawało się coraz silniejsze. W końcu, po dotknięciu życzenia, które szeptało „Życzę sobie, aby wszyscy czuli się kochani," światło Stelli świeciło tak jasno jak Gwiazda Północna.
„Czy jesteś gotowa wrócić do domu?" zapytał Henry.
„Tak," powiedziała Stella, jej głos był pełen szczęścia. „Ale jak wrócimy?"
Nova uśmiechnęła się. „Użyjemy Mostu Niebiańskiego."
Henry rozejrzał się. „Most Niebiański? Gdzie on jest?"
Nova wskazała w górę, a Henry zobaczył oszałamiający most w kształcie tęczy, utworzony z migoczącego światła gwiazd. Rozciągał się na całe niebo, prowadząc z powrotem do gwiaździstego nieba.
„Wow," wyszeptał Henry. „To piękne."
Trójka uniosła się w górę na Most Niebiański. Gdy go przekraczali, Henry czuł, jakby przechodził przez sen. Gwiazdy wokół niego migotały wesoło, jakby witały Stellę z powrotem w domu.
Gdy dotarli do innych gwiazd, wszystkie zebrały się wokół Stelli, wiwatując i śpiewając w delikatnych, melodyjnych głosach. Stella zwróciła się do Henry'ego i powiedziała „Nigdy nie zapomnę twojej życzliwości. Dziękuję, że pomogłeś mi znaleźć drogę do domu."
Henry uśmiechnął się. „Cieszę się, że mogłem pomóc."
Nova uniosła się blisko Henry'ego. „Czas zabrać cię z powrotem do twojego łóżka, mały odkrywco."
Henry skinął głową, czując się nieco smutny, że jego podróż się kończy, ale szczęśliwy, że był częścią czegoś tak magicznego.
W mgnieniu oka Nova przywróciła Henry'ego do jego przytulnego pokoju. Wszedł do łóżka, jego serce było pełne zachwytu.
„Dobranoc, Henry," powiedziała Nova cicho, jej światło migotało. „I dziękuję, że przywróciłeś światło na niebie."
„Dobranoc, Nova," wyszeptał Henry, zasypiając.
Następnego ranka, gdy Henry się obudził, spojrzał przez okno i zobaczył Gwiazdę Północną świecącą jasno, nawet w świetle dziennym. Uśmiechnął się, wiedząc, że to nie był sen to była noc, kiedy pomógł przywrócić gwiazdę do domu.
I od tego dnia, za każdym razem, gdy Henry patrzył na nocne niebo, przypominał sobie swoją przygodę i wiedział, że nawet najmniejszy czyn życzliwości może sprawić, że gwiazdy będą świecić jaśniej.
Koniec.
