Odkryj Magię Zapylania I Dobroci W Małym Świecie.

Od kiedy Ava pierwszy raz na palcach wkroczyła do delikatnego różanego ogrodu swojej babci na skraju łąki, poczuła coś niezwykłego unoszącego się w powietrzu. Zazwyczaj po prostu wąchała kwiaty, słuchała dzwonków wietrznych i pomagała podlewać bazylię oraz tymianek. Ale dziś, klęcząc obok łanu lawendy, dostrzegła najmniejszy błysk złotego światła tańczący pod splątanymi liśćmi mięty. Zaciekawiona pochyliła się bliżej, uważając, by nie zgnieść delikatnych łodyżek, i odkryła ukryte drzwi wielkości paznokcia, oplecione różowymi pnączami wijącymi się niczym tajemnicze zaproszenie. Gdy Ava delikatnie wyszeptała „Cześć?", pnącza rozwinęły się, odsłaniając korytarz wyłożony żyrandolami z kropli rosy, które migotały niczym poranne gwiazdy. Wpełzła do środka, zdumiona, gdy znalazła się w krainie nie wyższej niż stokrotka, gdzie grzyby służyły jako baldachimy, a pajęczyny tworzyły hamaki zawieszone między rosnącymi paprociami. Chór cykad przywitał ją miękkim bzyczeniem kołysanki, podczas gdy biedronki w szmaragdowych kurtkach przemykały po brukowanych kamykami ścieżkach. Oczy Avy rozświetliły się, gdy królewska róża o płatkach głębokiej karminowej czerwieni obróciła się w jej stronę. „Witamy, miły podróżniku," powiedziała róża, jej głos był gładki jak jedwab płatków. „Jestem Królowa Flora z Dworu Kwiatów. A obok mnie stoi Sir Buzzington, nasz najodważniejszy rycerz trzmiel. " Trzmiel wykonał szlachetny ukłon, jego prążkowane ciało brzęczało z dumą. Przedstawił się jako Buzz i wyjaśnił, że każdy kwiat w tym ukrytym świecie polega na delikatnej współpracy pszczoły przenosiły pyłek z kwiatu na kwiat, biedronki kontrolowały populacje mszyc, a pająki tkały sieci, które łapały szkodliwe owady, nie niszcząc cennej ściółki liściowej. Ava słuchała, oczarowana. Jednak wtedy płatki Królowej Flory lekko opadły, a nad miniaturowym dziedzińcem zapadła cisza. „Nasze królestwo stoi przed poważnym zagrożeniem," szepnęła królowa. „Pełzająca zaraza, znana jako Szara Zaraza, sprawia, że nasze płatki bledną, a liście stają się kruche. Rozprzestrzenia się na skrzydłach niektórych owadów przenoszących zarodniki choroby. Deszczu jest coraz mniej nad mchem przy brzegach rzeki, a ścieżki pyłkowe znikają. " Nawet wesołe brzęczenie Buzza przygasło. Przyznał, że wiele pszczół jest zbyt słabych, by latać, a bez zapylania nie mogą zakwitnąć nowe pąki. W sercu Avy zrodziło się współczucie. „Pomogę," powiedziała stanowczo. Oczy królowej, błyszczące nadzieją, zwróciły się ku pobliskiemu kałuży, gdzie żaba o imieniu Percival smutno rechotała. Percival wyjaśnił, jak susza wysuszyła cenną wodę i pozostawiła koryto rzeki popękane. „Potrzebujemy planu, który ocali zarówno wodę, jak i rośliny oraz powstrzyma Szarą Zarazę przed rozprzestrzenianiem się. " Ava skinęła głową, przypominając sobie metody ekologicznego ogrodnictwa, których nauczyła ją babcia naturalnych drapieżników, delikatnego podlewania i znaczenia bioróżnorodności. Najpierw Ava poprosiła o pomoc Darling Dana, największą biedronkę w królestwie, której żarłoczny apetyt na mszyce i nosicieli zarazy mógł naturalnie powstrzymać epidemię. Dan z radością poprowadził swoją drużynę na zewnętrzne płatki królewskich róż, polując na każdego napływającego mszyca. Następnie Ava spotkała się z radą pyłkową pszczołami, motylami i ćmami kolibrowymi aby opracować „sztafetę pyłkową". Miały one dzielić się pyłkowymi pakietami, zapewniając, że nawet zwiędłe kwiaty otrzymają pyłek, by wydać nowe pąki. Wreszcie Ava stworzyła malutkie gąbkowe zbiorniki z mchu, nasączone czystą wodą, którą przyniosła w naparstku. Umieszczenie tych gąbek wokół mszanych brzegów rzeki pozwoliło wilgoci powoli przenikać do ziemi, ożywiając spragnione pędy. Gdy nastał świt, Ava obserwowała rozwój sytuacji. Biedronki szturmowały nosicieli zarazy, naturalnie zmniejszając ich liczebność i zapobiegając dalszemu rozprzestrzenianiu się plagi. Pszczoły i motyle wyruszały w zdyscyplinowanych liniach, delikatnie przysiadając na kwiatach i wymieniając pyłek. Pod czujnym okiem Avy gąbkowe zbiorniki uwalniały krople, które ożywiały zwinięte liście i rozjaśniały kolory płatków. Nawet żaba Percival zatańczyła mały taniec, zachwycona dźwiękiem wody płynącej z ukrytych kanałów. Przez królestwo przeszła fala ulgowych szeptów, gdy nowe pąki zaczęły się otwierać, a na ich krawędziach lśniły bursztynowe i fioletowe łzy rosy. W południe było jasne, że plan Avy się powiódł. Rośliny nie wyglądały już na smętne, ich żywotność powróciła, jakby szara zasłona została zdjęta. Królowa Flora wręczyła Avie koronę utkany z pereł rosy i gałązek mięty. „Zjednoczyłaś nasze stworzenia i nauczyłaś nas mocy dobroci, współpracy oraz szacunku dla najmniejszych istot," ogłosiła królowa. „Nasz świat i ogród powyżej kwitną, gdy pielęgnujemy życie, nie czyniąc mu krzywdy. "Ava przeszła przez różowe pnącza i znów znalazła się pod łanem lawendy w ogrodzie babci. Jej serce promieniało ciepłem, a w dłoni wciąż trzymała maleńki liść mięty przewleczony pojedynczą perłą rosy. Wstając, wyobrażała sobie brzęczenie pszczół i szelest płatków, pewna, że ukryte królestwo kwitnie. Obok konewki babci delikatnie skropiła nowo posadzone sadzonki, szeptając wdzięczność każdej biedronce, pszczole i źdźble trawy, które widziała i tym, których dostrzec nie mogła. Tej nocy Ava opowiedziała babci o naturalnej kontroli szkodników, magii zapylania i znaczeniu oszczędzania wody. Dowiedziała się, że sadząc rodzime kwiaty, unikając ostrych chemikaliów i tworząc małe kałuże lub płytkie naczynia dla owadów, każdy ogród, nawet zwyczajny, może stać się ostoją życia. A każdej nocy, zanim zasnęła, uśmiechała się, wiedząc, że pod liśćmi mięty tętni maleńki świat rozmawiających kwiatów i owadów, wdzięczny na zawsze za dzień, w którym troskliwe dziecko pomogło ocalić ich królestwo.