Pewnego razu, w krainie daleko, daleko stąd, było magiczne królestwo zwane Lumina. To królestwo różniło się od innych, ponieważ było ukryte za zasłoną migoczącej mgły. Tylko ci z czystym sercem i odważnym duchem mogli znaleźć drogę do Lumina. W tym królestwie wróżki fruwały w powietrzu, jednorożce skakały po złotych łąkach, a magiczne rzeki szeptały starodawne pieśni. Ale Lumina miała tajemnicę potężny magiczny kryształ zwany "Serce Lumina", który utrzymywał całe królestwo w blasku i życiu.
W małej wiosce na skraju ciemnego lasu żyła dobra i ciekawska sześcioletnia dziewczynka o imieniu Clara. Clara miała złote włosy związane w dwa warkocze i jasne zielone oczy, które zawsze lśniły zdumieniem. Uwielbiała słuchać baśni, które opowiadała jej babcia przy kominku każdego wieczoru. Jej ulubione historie zawsze dotyczyły Lumina, chociaż wielu ludzi w jej wiosce wierzyło, że to tylko mit.
Pewnego słonecznego poranka, gdy Clara zbierała stokrotki na łące blisko swojego domu, zauważyła coś dziwnego. Mała gołębica z błyszczącymi srebrnymi piórami zleciała i wylądowała na jej ramieniu. Jej oczy świeciły jasno, a w jej małym dziobie trzymała zwinięty kawałek pergaminu. Clara delikatnie wzięła pergamin i go rozwinęła. To był list wyryty złotym atramentem
"Droga Claro,
Serce Lumina zostało skradzione przez cień, a magia naszego królestwa słabnie. Proszę, potrzebujemy Twojej pomocy, aby je przywrócić. Podążaj za gołębią ona zaprowadzi Cię do Lumina.
Twoja w nadziei,
Królowa Aurelina"
Serce Clary zabiło szybciej w mixie strachu i podekscytowania. "Ja? Pomóc Lumina?" szepnęła do siebie. Ale głęboko w sercu wiedziała, że musi spróbować. Szybko spakowała swoją małą torbę bochenkiem chleba, butelką wody, ciepłym szalikiem i szczęśliwym wisiorkiem swojej babci. Pomyślała o swoim domu i poszła za migoczącą gołębią w las.
Las był ciemny i gęsty, w przeciwieństwie do słonecznych łąk, do których Clara była przyzwyczajona. Ale srebrne pióra gołębia oświetlały drogę jak małe gwiazdy. Gdy Clara szła, natknęła się na małego, futrzastego lisa z puszystym ogonem.
"Witaj, młoda podróżniczko," powiedział lis miękkim, przyjaznym głosem. "Jestem Felix. Dokąd zmierzasz w tej wspaniałej przygodzie?"
"Szukam Lumina," szczerze odpowiedziała Clara. "Królestwo potrzebuje mojej pomocy."
Felix przechylił głowę i poruszył uszami. "Ah, Lumina! To szlachetna misja. Ale aby do niej dotrzeć, musisz przejść przez trzy wyzwania. Mogę Cię poprowadzić, jeśli chcesz."
Clara entuzjastycznie kiwnęła głową. "Tak, proszę, Felix. Byłabym bardzo wdzięczna."
I tak lis dołączył do Clary i gołębia w ich podróży. Wkrótce podeszli do swojego pierwszego wyzwania. Przed nimi płynęła rzeka, ale nie było mostu ani sposobu, aby ją przejść.
"Jak przejdziemy na drugą stronę?" zapytała Clara zmartwiona.
Felix wskazał na zagadkę wyrytą w kamieniu na brzegu rzeki, delikatnie świecącą w słońcu. "Musimy rozwiązać tę zagadkę," powiedział. Zagadkę brzmiała
"Nie jestem żywy, ale mogę rosnąć. Nie mam płuc, ale potrzebuję powietrza. Nie mam ust, ale woda mnie zabija. Czym jestem?"
Clara mocno myślała, stukając się w brodę. Potem jej twarz rozjaśniła się. "Ogień!" krzyknęła.
Jak tylko powiedziała odpowiedź, pojawił się magiczny drewniany most, rozciągający się przez rzekę. Clara, Felix i gołąb przeszli bezpiecznie i kontynuowali swoją podróż.
Ich drugie wyzwanie pojawiło się, gdy weszli do pięknego polany. W centrum stało ogromne drzewo ze złotymi liściami, ale jego gałęzie były splątane, blokując drogę naprzód. Obok drzewa stała mała wróżka z jasnoniebieskimi skrzydłami.
"Witajcie, podróżnicy," powiedziała wróżka. "Jestem Ivy, opiekunem tego drzewa. Aby przejść, musicie mi pomóc rozplątać jego gałęzie. Ale uważajcie, tylko dobroć i cierpliwość mogą rozwiązać węzły."
Clara uśmiechnęła się serdecznie i podeszła do drzewa. Delikatnie dotknęła gałęzi, ostrożnie rozplątując jeden węzeł na raz, podczas gdy nuciła cichą melodię, którą babcia kiedyś śpiewała. Felix pomagał, wskazując najtrudniejsze splątania. Powoli, ale pewnie gałęzie się rozplątały, a złote liście lśniły z wdzięczności. Ivy klaskała z radości.
"Dziękuję, Claro," powiedziała wróżka. "Twoja dobroć uleczyła drzewo. Droga przed nami jest teraz otwarta."
Clara i jej towarzysze kontynuowali dalej, aż dotarli do podnóża wysokiej góry. Była stroma i pokryta ostrymi kamieniami. U stóp góry stała mądra, stara sowa z śnieżnobiałymi piórami i przenikającymi złotymi oczami.
"Aby wspiąć się na tę górę, musisz pokazać swoją odwagę," hootnęła sowa. "Cień, który ukradł Serce Lumina czeka na szczycie. Czy masz siłę, by mu stawić czoła?"
Clara poczuła dreszcz strachu, ale stanęła wyprostowana. "Mogę się bać," powiedziała, "ale zrobię wszystko, co w mojej mocy, aby uratować Lumina."
Sowa kiwnęła głową, pod wrażeniem jej odwagi. "Bardzo dobrze. Możesz przejść. Pamiętaj, odwaga to nie brak strachu, ale determinacja, aby robić to, co jest słuszne, mimo strachu."
Clara wspięła się na górę z Felixem i gołębiem u boku. Kamienie były ostre, a wiatr wył wokół nich, ale determinacja Clary napędzała ją do przodu. W końcu dotarli na szczyt, gdzie czarna jaskinia majaczyła.
Wewnątrz jaskini, cień siedział na tronie z ostrych kryształów, trzymając w rękach świecące Serce Lumina. Postać miała długi, ciemny płaszcz, który zdawał się zlewać z cieniami.
"Kto ośmiela się do mnie zbliżyć?" syczała postać.
Clara podeszła, jej głos był pewny, ale łagodny. "Jestem Clara i przyszłam poprosić cię, abyś oddał Serce Lumina. Królestwo potrzebuje go, aby przetrwać."
Postać zaśmiała się zimno. "Dlaczego miałbym to oddać? Z tą mocą jestem nie do zatrzymania."
"Ale prawdziwa moc nie polega na braniu," powiedziała Clara delikatnie. "Chodzi o dzielenie się i pomaganie innym. Wyobraź sobie, jak jaśniejszy mógłby być świat, gdybyś użył swojej siły do dobrych uczynków."
Cień zawahał się. Na chwilę jaskinia zamilkła. Potem postać opuściła kaptur, ukazując zmęczoną, samotną twarz. "Tylko chciałem czuć się silny," przyznała cicho. "Nie zdawałem sobie sprawy z krzywdy, jaką wyrządzałem."
Clara podeszła bliżej, jej zielone oczy pełne współczucia. "Nigdy nie jest za późno, aby naprawić błędy. Możesz nadal pomóc Lumina."
Poruszona słowami Clary, postać wręczyła jej Serce Lumina. Jak tylko Clara je dotknęła, jaskinia wypełniła się ciepłym, złotym światłem, które przepędziło cienie. Felix wiwatował, a gołąb trzepotał skrzydłami z radości.
Z Serce Lumina w rękach, Clara wróciła do królestwa. Magiczna mgła się rozproszyła, odsłaniając zapierający dech w piersiach widok lśniące zamki, pola kolorowych kwiatów i migoczące wodospady. Wróżki i jednorożce radowały się, gdy Clara włożyła Serce z powrotem na jego właściwe miejsce w centrum królestwa. Powietrze wypełniło się muzyką i śmiechem, gdy magia Lumina została przywrócona.
Królowa Aurelina pojawiła się, jej złota suknia lśniła jak słońce. "Clara, pokazałaś odwagę, dobroć i mądrość," powiedziała. "Dzięki Tobie, Lumina będzie świecić jaśniej niż kiedykolwiek."
Mieszkańcy wioski powitali Clarę jako bohaterkę, a chociaż jej przygoda dobiegła końca, wiedziała, że zawsze będzie nosić jej lekcje w sercu dobroć, odwaga i siła wiary w siebie.
I tak, Lumina i jej magiczni mieszkańcy prosperowali, a Clara kontynuowała marzenie o wielkich rzeczach, wiedząc, że nawet najmniejsze serca mogą sprawić największą różnicę.
Koniec.
