Once upon a time, in a small village nestled between rolling hills and a sparkling lake, there lived a little girl named Stella. Stella była sześć lat i miała najbardziej żywą wyobraźnię, jaką kiedykolwiek widziano. Uwielbiała słuchać bajek na dobranoc i często marzyła o magicznych przygodach. Jej ulubioną porą dnia było, gdy mama kładła ją do łóżka, całowała na dobranoc i szeptała „Słodkich snów, moja mała gwiazdo."
Pokój Stelli był udekorowany świecącymi w ciemności gwiazdami na suficie, miękką lampą w kształcie księżyca na stoliku nocnym i jej ulubionym pluszowym misiem, Panem Przytulakiem, zawsze u jej boku. Każdej nocy zastanawiała się nad gwiazdami na niebie. „Czy one kiedykolwiek się męczą?" zapytała swoją mamę pewnego wieczoru. Mama uśmiechnęła się i powiedziała „Gwiazdy świecą, aby oświetlić nasze marzenia. Nigdy naprawdę nie odpoczywają, ale może, tylko może, pewnego dnia dowiesz się."
Tej nocy Stella nie mogła zasnąć. Gwiazdy za oknem zdawały się migotać jaśniej niż zwykle, jakby ją wzywały. Przytuliła Pana Przytulaka mocno i wyszeptała „Chciałabym móc rozmawiać z gwiazdami. Powiedziałabym im, jak bardzo jestem wdzięczna za ich światło."
Jakby za dotknięciem magii, miękkie, świecące światło wypełniło jej pokój. Stella usiadła, oczy szeroko otwarte z zachwytu. Przed nią stała mała postać, gwiazda, ale nie była to zwykła gwiazda. To była żywa, migocząca gwiazda z małymi rączkami, nóżkami i świecącym uśmiechem. „Cześć, Stella," powiedziała gwiazda delikatnym głosem. „Nazywam się Lumina. Usłyszałam twoje życzenie."
Stella wydała okrzyk zdziwienia. „Możesz mówić? Czy naprawdę jesteś gwiazdą?"
Lumina zaśmiała się, jej światło migotało jak świeca. „Tak, jestem gwiazdą i potrzebuję twojej pomocy. Widzisz, my gwiazdy czujemy się dzisiaj bardzo senne i nie możemy świecić tak jasno, jak powinnyśmy. Jeśli nie świecimy, sny wszystkich dzieci na świecie mogą zniknąć."
Serce Stelli zabiło mocniej. „To brzmi okropnie! Ale jak mogę pomóc?"
Stella spojrzała na Pana Przytulaka, który zdawał się kiwać głową na zgodę. „Dobrze, zrobię to! Idźmy znaleźć Pył Marzeń."
Lumina uśmiechnęła się jasno i wyciągnęła swoją świecącą dłoń. „Trzymaj się mnie, a razem polecimy do Nieba łanów."
Stella wzięła rękę Luminy i w jednej chwili unosiły się przez nocne niebo. Wioska poniżej stawała się coraz mniejsza, aż wyglądała jak mały skupisko świateł. Gwiazdy na niebie zdawały się tak bliskie, że Stella myślała, że może ich dotknąć. Powietrze było chłodne i lekko pachniało lawendą, jakby sama noc ją uspokajała.
Wkrótce dotarły do Marzycielskich Nieba łanów, magicznego królestwa wypełnionego unoszącymi się wyspami z chmur. Każda wyspa mieniła się miękkimi pastelowymi kolorami różowym, niebieskim i złotym. Gwiazdy, które tam mieszkały, migotały lekko, ich światło było słabsze niż zwykle. Machali osłabiona do Stelli i Luminy, gdy przechodziły obok.
„Pył Marzeń jest ukryty na trzech wyspach," wyjaśniła Lumina. „Każda wyspa ma swoje wyzwanie, ale wiem, że dasz radę."
Pierwsza wyspa, na którą wylądowały, nazywała się Wyspa Kołysanek. Powietrze było wypełnione delikatnymi melodiami, jakby setki pozytywek grały jednocześnie. W centrum wyspy stało drzewo z srebrnymi liśćmi, a z jego gałęzi zwisały małe, świecące woreczki Pyłu Marzeń.
„Aby zebrać Pył Marzeń tutaj, musisz zaśpiewać kołysankę," powiedziała Lumina. „Ale musi pochodzić z twojego serca."
Stella pomyślała chwilę. Przypomniała sobie kołysankę, którą zawsze śpiewała jej mama przed snem. Zamknęła oczy i zaczęła śpiewać cicho
„Migotaj, migotaj, mała gwiazdo,
Jakże się zastanawiam, czym jesteś.
Wysoko nad światem,
Jak diament na niebie."
Gdy śpiewała, srebrne liście na drzewie zaczęły się mienić, a jeden z świecących woreczków uniósł się i wpadł jej w ręce. „Udało ci się!" zakrzyknęła Lumina. Stella uśmiechnęła się, czując dumę.
Opuszczając Wyspę Kołysanek, poleciały na drugą wyspę, nazwaną Wyspą Snów. Ta wyspa była wypełniona unoszącymi się bańkami, z których każda zawierała malutką, kolorową scenę dziecko jeżdżące na jednorożcu, inna latająca z motylami, a jeszcze inna eksplorująca las wypełniony cukierkami.
„Aby zebrać Pył Marzeń tutaj," powiedziała Lumina, „musisz wybrać najcenniejszy sen i obiecać, że go ochronisz."
Stella spojrzała na wszystkie bańki i zobaczyła jedną, która sprawiła, że jej serce się rozpuściło. W środku był sen o małej dziewczynce bawiącej się z rodziną na słonecznej łące, śmiejącej się i szczęśliwej. Stella delikatnie dotknęła bańki i powiedziała „Obiecuję chronić ten sen, aby nigdy nie zniknął."
Bańka zaświeciła jasnym światłem, a kolejny woreczek Pyłu Marzeń pojawił się w jej rękach. Lumina promieniała radością. „Jesteś niesamowita, Stella!"
W końcu dotarły na trzecią wyspę, Wyspę Cieni. Ta wyspa była ciemniejsza i ciszej niż pozostałe, a Stella poczuła się trochę zdenerwowana. „Dlaczego tu jest tak ciemno?" zapytała.
„To tutaj trafiają zagubione sny," wyjaśniła Lumina. „Aby zebrać Pył Marzeń tutaj, musisz stawić czoła swoim lękom."
Stella wzięła głęboki oddech i ruszyła do przodu. Nagle pojawiła się cień, wysoki i groźny. Nie był straszny jak potwór, ale przypominał Stelli czasy, gdy czuła się samotna lub niepewna siebie. Czuła gulę w gardle, ale przypomniała sobie słowa swojej mamy „Nigdy nie jesteś naprawdę sama miłość w twoim sercu zawsze cię poprowadzi."
„Nie boję się ciebie," powiedziała Stella stanowczo, trzymając mocno Pana Przytulaka. „Wiem, że jestem odważna i jestem tutaj, aby pomóc gwiazdom i wszystkim dzieciom, które potrzebują swoich snów."
Cienisty figurek rozpuścił się w miękkiej mgle, a ostatni woreczek Pyłu Marzeń pojawił się w jej rękach. Lumina klaskała w małe rączki. „Udało ci się, Stella! Zbierałaś cały Pył Marzeń!"
Wrócili do centrum Nieba łanów, gdzie inne gwiazdy zgromadziły się wokół nich. Lumina wzięła woreczki Pyłu Marzeń i posypała je w niebo. Gwiazdy natychmiastowo zaczęły świecić jaśniej, ich światło błyszczało jak diamenty. Gwiazdy wiwatowały i migotały jednocześnie, tworząc piękną symfonię światła i dźwięku.
„Dziękuję ci, Stella," powiedziała Lumina, jej blask był jaśniejszy niż kiedykolwiek. „Dzięki tobie gwiazdy mogą znowu świecić, a dzieci wszędzie będą miały słodkie sny tej nocy."
Serce Stelli napełniło się radością. „Cieszę się, że mogłam pomóc."
Lumina dotknęła ręki Stelli i powiedziała „Czas, abyś wróciła teraz. Ale pamiętaj, gwiazdy zawsze będą czuwać nad tobą, a ty zawsze będziesz bohaterką w Nieba łanach."
W mgnieniu oka Stella była z powrotem w swoim łóżku, księżycowe światło wpadało przez jej okno. Spojrzała na Pana Przytulaka i się uśmiechnęła. „Jaką mieliśmy przygodę," wyszeptała. Gwiazdy świecące w ciemności na jej suficie zdawały się migotać jaśniej niż kiedykolwiek, jakby jej dziękowały.
Gdy Stella zamknęła oczy, poczuła ciepłe, magiczne uczucie w sercu. Zasnęła, marząc o unoszących się wyspach, błyszczących gwiazdach i magicznej nocy, której nigdy nie zapomni.
Koniec.
