Śledź Fantazyjną Podróż Evie Przez Pustynie, Oceany I Lasy

Chłodny wieczorny wiatr szeleścił wśród wysokich sosen, gdy Evie siedziała w pozycji skrzyżowanej na swoim małym, drewnianym tarasie, wpatrując się w gwiaździste niebo. Noc zawsze wydawała się jej żywa, jakby nosiła w sobie sekrety owinięte w aksamitną przestrzeń. Dziś wydawało się, że cicho brzęczy obietnicą tajemnicy, a Evie czuła znane drganie ciekawości zakorzeniające się w jej piersi. Westchnęła, opierając podbródek na dłoniach, zastanawiając się, jakie opowieści może skrywać świat poza granicami jej cichej wioski.
Evie miała dwanaście lat, włosy koloru kasztanów i oczy, które zdawały się błyszczeć jak rzeka oświetlona księżycem. Zawsze była marzycielką, jej myśli tańczyły z opowieściami o odległych krainach, zaczarowanych lasach i starożytnych cudach. Ale wieś Willowmere była mała i senna, a dni wypełnione przewidywalnym rytmem i pocieszającym szumem rutyny. Chociaż Evie kochała swój dom, często pragnęła czegoś więcej czegoś, co rozbudziłoby jej wyobraźnię i napełniło serce zachwytem.
Gdy zegar wybił północ, noc zdawała się zmieniać wokół niej. Wiatr niósł ze sobą cichy szept, łagodny i melodyjny, jak szepty tysiąca głosów opowiadających historie w harmonii. Evie mrugnęła, pochylając się do przodu, serce jej przyspieszyło. Słyszała to łagodne słowa przeplatały się z ciszą, wołając ją, aby słuchała.
"Dziecko cudów, poszukiwaczu marzeń," szeptały, "czy podążysz ścieżką, gdzie wyobraźnia lśni?" Oddech Evie utknął w gardle. "Kto tam?" zapytała na głos, jej głos drżał z podekscytowania i obaw.
Szepty tylko się wzmocniły, wirując wokół niej jak niewidoczny prąd. Zanim zdążyła zareagować, srebrzyste światło zaczęło świecić na skraju jej podwórka, oświetlając wąską, krętą ścieżkę, której wcześniej tam nie było. Wydawała się rozciągać bez końca w las, jej krawędzie lśniły miękkim, nadprzyrodzonym blaskiem.
Nie mogąc się oprzeć, Evie wstała i ruszyła naprzód. Nie czuła strachu, tylko przytłaczającą chęć odkrywania i przygody. Szepty prowadziły ją, ich słowa malowały w jej umyśle żywe obrazy pustyń całowanych złotymi zachodami słońca, oceanów tętniących bioluminescencyjnymi stworzeniami i gór koronowanych wiecznym śniegiem.
Gdy postawiła stopę na świecącej ścieżce, świat wokół niej zdawał się zniekształcać, przesuwając się i przekształcając, jakby sam materiał rzeczywistości był przepisywany na nowo. Drzewa Willowmere zniknęły w miękkiej mgle, a gdy mgła się rozproszyła, Evie znalazła się na skraju ogromnej pustyni. Powietrze było ciepłe, a piasek pod jej stopami błyszczał jak pokruszone klejnoty. Nad nią nocne niebo było rozległe i nieskończone, a jego gwiazdy jaśniejsze niż kiedykolwiek widziała. W oddali dostrzegła karawanę ludzi i zwierząt, poruszających się stabilnie po wydmach, ich sylwetki ciemne na tle świecącego horyzontu.
Evie podeszła ostrożnie, jej ciekawość popychała ją naprzód. Gdy zbliżyła się, zdała sobie sprawę, że karawana jest niezwykła, w niczym niepodobna do tego, co kiedykolwiek widziała. Wielbłądy były ozdobione jedwabnymi frędzlami i złotymi dzwonkami, ich garby niosły bogato zdobione skrzynie i pakunki tajemniczych towarów. Ludzie nosili płynące szaty w żywych kolorach, ich twarze były serdeczne i doświadczone wieloma latami podróży.
"Witaj, mała wędrowcze," powiedziała kobieta, wychodząc naprzód. Jej głos był ciepły i melodyjny, a oczy błyszczały jak gwiazdy pustyni. "Musisz być nowa na tych piaskach. Czy chciałabyś podróżować z nami?"
Evie chętnie kiwnęła głową. "Dokąd zmierzacie?" "Do serca pustyni," odpowiedziała kobieta, "gdzie wiatr śpiewa starożytne pieśni, a gwiazdy opowiadają historie przeszłości. "
Evie dołączyła do karawany, zachwycając się opowieściami, które podróżnicy dzielili się w trakcie wędrówki. Mówili o starożytnych cywilizacjach, które powstawały i znikały wraz z przesuwającymi się piaskami, o bibliotekach pogrzebanych pod wydmami i o oazie, gdzie woda świeciła blaskiem gwiazd. Każda opowieść była nitką w gobelinie, który malował pustynię jako miejsce niekończącego się zachwytu i tajemnicy.
Kiedy dotarli do oazy, Evie westchnęła na widok. Woda mieniła się eterycznym światłem, a powietrze wypełniał zapach kwitnących kwiatów. Podróżnicy zaprosili ją do picia z tego stawu, wyjaśniając, że jej wody mają rzekomo przyznawać mądrość tym, którzy jej szukają. Gdy Evie skosztowała chłodnej, słodkiej wody, poczuła dziwną ciepłość w swoim sercu. Szepty powróciły, niosąc ją dalej. Pustynia rozmyła się wokół niej, a ona znalazła się na pokładzie ogromnego statku, którego żagle powiewały w łagodnym wietrze.
.