Odkryj Zaczarowaną Noc Elli W Krainie Zapomnianych Rzeczy

Ellie była ciekawską siedmioletnią dziewczynką z głową pełną marzeń i pokojem pełnym skarbów. Jej pokój był magicznym miejscem, chociaż jeszcze tego nie rozumiała. Półki były wypełnione książkami, jej łóżko przykryte ulubionym kocem z małymi gwiazdkami wyszytymi na nim, a jej ulubiony pluszowy królik, Pan Wąsik, dumnie siedział w rogu obok lampy nocnej. Dla Ellie były to tylko codzienne przedmioty. Ale tej nocy miały stać się czymś znacznie więcej. Zaczęło się w cichym wieczorze. Księżyc był w pełni, jego srebrzyste światło przelewało się przez okno Ellie. Była przykryta do snu, a miękkie światło lampy rzucało ciepły blask na pokój. Pan Wąsik był przytulony w jej ramionach, a koc otulał ją jak uścisk. Tuż przed tym, jak miała zasnąć, wydarzyło się coś niezwykłego. Delikatny, dzwoniący dźwięk, jakby dźwięk małych dzwoneczków, wypełnił powietrze. Ellie otworzyła oczy, zastanawiając się, czy sobie to wymyśliła. Ale wtedy jej lampa zaczęła migotać, koc przesunął się nieco, a Pan Wąsik poruszył się w jej ramionach. Przestraszona, Ellie usiadła. „Dobry wieczór, Ellie," powiedział łagodny głos. Zajęło jej chwilę, aby zdać sobie sprawę, że dochodzi z jej lampy. Klosz lampy lekko się przechylił, jakby się kłaniał. „Mam nadzieję, że cię nie przestraszyliśmy. Ellie mrugnęła ze zdziwieniem. „Czy… czy ty właśnie rozmawiałeś? „Oczywiście! odpowiedziała lampa wesoło. „Czekaliśmy na odpowiedni czas, aby się z tobą właściwie spotkać. A ta noc wydaje się idealna. Zanim Ellie mogła przetrawić to, Pan Wąsik wyskoczył z jej ramion i rozciągnął swoje puszyste nóżki. „Nareszcie! Myślałem, że nigdy więcej się nie rozciągnę. Cześć, Ellie! powiedział, a jego guzikowe oczy błyszczały z figlarnością. Ellie zamarła. „Pan Wąsik, możesz się poruszać? „I mówić! dodał z małym skokiem. „Chociaż muszę przyznać, że siedzenie w jednym miejscu przez cały dzień było trochę ciasne. Koc również zaczął się poruszać, a jego gwiaździste łatki delikatnie świeciły w blasku księżyca. Uniósł się delikatnie z łóżka i owinął się wokół ramion Ellie. „Nie martw się, kochanie, powiedział kojącym głosem. „Wszyscy jesteśmy przyjaciółmi tutaj. Początkowy szok Ellie zamienił się w podziw. „To niesamowite! Ale… jak to się dzieje? Lampa zaśmiała się cicho. „Cóż, Ellie, twój pokój zawsze był wyjątkowy. Obserwowaliśmy cię przez lata. Ale tej nocy magia księżyca nas obudziła, a my pomyśleliśmy, że to idealny moment, by zabrać cię na małą przygodę. „Przygodę? Oczy Ellie rozbłysły. „Gdzie? „Gdzieś wspaniałego, powiedział Pan Wąsik, jego uszy drgały z ekscytacji. „Ale będziemy potrzebować twojej pomocy po drodze. Ellie kiwnęła z zapałem. „Co muszę zrobić? „Po prostu trzymaj się mocno, powiedział koc, gdy delikatnie się wokół niej owinął. „I ufaj nam. Zanim Ellie mogła zadać więcej pytań, pokój zaczął się mienić. Ściany rozpłynęły się w wirze kolorów, a podłoga wydawała się unosić. Ellie trzymała się mocno koca, gdy pokój wokół niej się przekształcał. Gdy wirowanie się zatrzymało, znalazła się w rozległej łące pod gwiaździstym niebem. Powietrze było chłodne i pachniało kwiatami, a trawa pod jej stopami błyszczała jak rosy. „Gdzie my jesteśmy? zapytała Ellie, jej głos był pełen zachwytu. „To Kraina Zapomnianych Rzeczy, wytłumaczyła lampa, jej światło delikatnie świeciło obok niej. „To miejsce, gdzie zagubione i zapomniane przedmioty odpoczywają. Ale co ważniejsze, to miejsce, gdzie możemy nauczyć się ważnych lekcji. Ellie rozglądała się i zauważyła różnorodne osobliwe rzeczy rozsiane po łące pojedyncze skarpetki, zepsute zabawki, zardzewiałe klucze, a nawet stary imbryk. Każdy przedmiot zdawał się pulsować cichym rodzajem życia. Gdy szli, Pan Wąsik skakał przed nimi, prowadząc drogę. Wkrótce natrafili na mały, zniszczony latawiec, zaplątany w krzak. Jego niegdyś jasne kolory były wyblakłe, a sznurek przetarł się. Latawiec spojrzał na Ellie i westchnął. „Kiedyś latałem tak wysoko. Ale teraz jestem zapomniany i zepsuty. Ellie uklęknęła i delikatnie rozplątała latawiec. „Wciąż jesteś piękny, powiedziała. „Może po prostu potrzebujesz odrobiny opieki. Koc owinął się wokół rąk Ellie, prowadząc ją. Razem wygładzili materiał latawca i ponownie związali jego sznurek. Lampa świeciła swoim światłem, aby im pomóc, a Pan Wąsik dał latawcowi zachęcające szturchnięcie. Powoli latawiec zaczął fletować. Następnie, wraz z nagłym podmuchem wiatru, uniósł się w niebo, a jego kolory rozjaśniły się, gdy wzbił się coraz wyżej. „Dziękuję! zawołał latawiec, jego głos był pełen radości. Ellie uśmiechnęła się, czując ciepły blask w sercu. „Widzisz? powiedział koc. „Czasami wystarczy odrobina życzliwości, aby pomóc komuś znów zabłysnąć. Kontynuowali swoją wędrówkę przez łąkę, spotykając kolejne zapomniane przedmioty. Ellie pomogła popękanej filiżance znaleźć jej brakujące spodki, a razem otworzyli stary, zardzewiały klucz, aby otworzyć tajemniczą skrzynkę wypełnioną świecącymi marbles. Za każdym razem Ellie uczyła się czegoś nowego o cierpliwości, pracy zespołowej i znaczeniu dawania innym szansy. W końcu dotarli do błyszczącego stawu na skraju łąki. Woda była tak czysta, że Ellie mogła w perfekcji zobaczyć swoje odbicie. Ale gdy bliżej się przyjrzała, zauważyła coś dziwnego. Jej odbicie nie tylko powtarzało jej ruchy uśmiechało się do niej, nawet gdy ona nie uśmiechała się. „Dlaczego moje odbicie się uśmiecha? zapytała Ellie, zaintrygowana. Światło lampy tańczyło po wodzie. „Bo wie coś ważnego, powiedziała. „Co to takiego? „Że byłaś dzielna, życzliwa i ciekawa tej nocy, odpowiedziała lampa. „A te cechy sprawiają, że świecisz, tak jak światło księżyca na tym stawie. Ellie spojrzała ponownie na swoje odbicie. Tym razem uśmiechnęła się w odpowiedzi. „Podoba mi się to, powiedziała cicho. Gdy noc się wydłużała, księżyc zaczął opadać niżej na niebie. Koc delikatnie pociągnął. „Czas wracać do domu, Ellie, powiedział. Ellie poczuła ukłucie smutku. „Czy musimy? To miejsce jest takie magiczne. „Tak, Mr. Wąsik się zgodził. „Ale twój własny świat też jest magiczny. A teraz wiesz, jak go dostrzegać. Pokój znów zaczął się mienić, a wkrótce Ellie znalazła się z powrotem w swoim łóżku. Lampa stała na jej nocnej szafce, Pan Wąsik był w jej ramionach, a koc był ciasno otulony wokół niej. Wszystko było tak, jak wcześniej, ale teraz Ellie czuła się inaczej. „Dziękuję, wyszeptała do swoich przyjaciół. „Za wszystko. „Dobranoc, Ellie, powiedziała lampa, jej światło przygasając. „Słodkich snów, dodał koc. Pan Wąsik przytulił się bliżej. „Zawsze będziemy tutaj, zamruczał. Gdy Ellie zasypiała, myślała o lekcjach, które się nauczyła mocy życzliwości, znaczeniu drugich szans i magii dostrzegania piękna w otaczającym ją świecie. A gdy marzyła, światło księżyca wciąż świeciło przez jej okno, jakby czuwało nad nią i jej magicznym pokojem. Następnego ranka Ellie obudziła się z uśmiechem. Jej pokój wyglądał tak samo jak zawsze, ale teraz widziała go inaczej. Zauważyła, jak światło słoneczne tańczy po jej kocu, jak Pan Wąsik zdawał się uśmiechać do niej z miejsca na łóżku, i jak światło jej lampy wydawało się ciepłe i przyjemne. Wszystko wydawało się żywe z możliwościami. Od tego dnia Ellie nosiła magię Krainy Zapomnianych Rzeczy w swoim sercu. Traktowała swoje rzeczy i ludzi wokół siebie z odrobiną większej troski, odrobiną większej cierpliwości i o wiele większą życzliwością. I dzięki temu odkryła, że świat jest pełen przygód, dużych i małych, które tylko czekały na to, by je odkryć. I tak dni Ellie wypełnione były cudami, noce słodkimi snami, a jej serce cichą radością z wiedzy, że nawet najbardziej zwyczajne rzeczy mogą być niezwykłe, jeśli spojrzysz na nie odpowiednimi oczami. Koniec.