Pewnego razu, w krainie daleko stąd, istniało magiczne królestwo zwane Everbright. Królestwo to było inne niż wszystkie, ponieważ emanowało miękkim, złotym światłem, które zdawało się pochodzić z samego powietrza. Jego rzeki błyszczały jak płynne diamenty, jego kwiaty migotały w kolorach nigdy wcześniej nie widzianych, a jego mieszkańcy zawsze byli mili i pełni radości. Ale prawdziwa magia Everbright pochodziła z jednej, wspaniałej gwiazdy, która wisiała na nocnym niebie. Ta gwiazda, zwana Sercem Everbright, świeciła tak jasno, że oświetlała królestwo nawet w najciemniejsze noce. Legenda głosiła, że tak długo, jak Serce Everbright świeciło nad nami, królestwo będzie bezpieczne, szczęśliwe i pełne magii.
W przytulnym małym domku na krańcu królestwa mieszkała ciekawa i dobra dziewczynka o imieniu Lila. Lila miała osiem lat, kręcone czarne włosy i wielkie, lśniące orzechowe oczy. Uwielbiała słuchać opowieści swojej babci o Sercu Everbright. Każdej nocy, przed snem, wyglądała przez okno i wpatrywała się w wspaniałą gwiazdę na niebie. Sprawiała, że czuła się bezpiecznie, jakby czuwała nad nią.
Ale pewnej niefortunnej nocy, gdy Lila spoglądała na gwiazdę, stało się coś dziwnego. Niebo stawało się coraz ciemniejsze, aż Serce Everbright zaczęło migotać. Następnie, nagle, jego światło zgasło całkowicie, a niebo stało się czarne.
„Gwiazda zniknęła!" wyszeptała Lila do siebie, a jej serce mocno biło. Pobiegła do babci, która siedziała przy kominku, dziergając na drutach.
„O, Babciu! Serce Everbright! Zniknęło! Co to oznacza?" zawołała Lila.
Twarz jej babci stała się poważna, a ona odłożyła robotę. „Lila," powiedziała łagodnie, „to poważna sprawa. Serce Everbright to to, co utrzymuje nasze królestwo w bezpieczeństwie i magii. Jeśli zniknęło, to magia Everbright powoli wyblaknie."
„Ale gdzie ono poszło?" zapytała Lila, jej ciekawość pokonując strach.
Jej babcia westchnęła. „Starożytne opowieści mówią, że jeśli Serce Everbright kiedykolwiek zniknie, spadnie na kogoś odważnego i dobrego, aby je odnaleźć i przywrócić na niebo. Może tą osobą jesteś ty, moja droga."
Oczy Lili się powiększyły. „Ja? Ale jak?"
„Masz czyste serce, Lila. Podążaj za swoimi instynktami. One cię poprowadzą."
Zdeterminowana, aby uratować swoje królestwo, Lila spakowała małą torbę z najpotrzebniejszymi rzeczami bochenek chleba, flaskę wody, ciepły szal babci i małą latarenkę, aby oświetlić sobie drogę. „Przywrócę gwiazdę!" obiecała, przytulając babcię na pożegnanie.
Kiedy wyszła w ciemny świat, poczuła lekki skok strachu, ale szybko przypomniała sobie o swojej misji. Pierwszym miejscem, które postanowiła zbadać, był zaczarowany las, który graniczył z Everbright. Las był znany z tego, że pełen był magii i tajemnic.
Gdy Lila szła pod potężnymi drzewami, usłyszała szelest. Zaskoczona, zatrzymała się w miejscu. „Kto tam?" zawołała.
Z krzaków wyłoniło się małe stworzenie, jakiego Lila nigdy wcześniej nie widziała. To był lis, ale jego futro delikatnie lśniło, jakby było utkane ze światła gwiazd. Jego jasnoniebieskie oczy błyszczały inteligencją.
„Witaj, młoda," powiedział lis, lekko się kłaniając. „Jestem Astra, strażniczka lasu. Co cię tu sprowadza w tak ciemną noc?"
Lila, wciąż zadziwiona, że lis potrafi mówić, szybko wyjaśniła, co się stało z Sercem Everbright. Astra słuchała uważnie, kiwając głową, gdy Lila mówiła.
„Rozumiem," powiedziała Astra. „Gwiazda została skradziona przez Króla Cienia, istotę ciemności, która pragnie zgasić wszelkie światło. Zabrał ją do swojego zamku w Górach Mgły. To będzie niebezpieczna podróż, ale jeśli jesteś odważna, poprowadzę cię."
Lila zawahała się tylko na chwilę, zanim zdecydowanie skinęła głową. „Dziękuję, Astro. Chcę pomóc mojemu królestwu, niezależnie od tego, jak trudno."
I tak, obie wyruszyły razem, Astra prowadząc drogę swoim lśniącym futrem. Pierwsze wyzwanie przyszło szybko. Zanim opuściły las, natknęły się na szeroką rzekę. Prąd był silny, a mostu ani łódki w zasięgu wzroku.
Astra przechyliła głowę zamyślona. „Rzeka pozwoli nam przejść, jeśli rozwiążemy jej zagadkę," powiedziała, wskazując na duży głaz, na którym pojawiły się świecące litery
„Mówię bez ust i słyszę bez uszu. Nie mam ciała, ale ożywam z wiatrem. Czym jestem?"
Lila długo myślała, stukając się w brodę. Potem uśmiechnęła się. „Echo!" zawołała.
Gdy tylko wypowiedziała odpowiedź, rzeka uspokoiła się i utworzyła świecące kamienie, które widać było w blasku księżyca. Lila i Astra bezpiecznie przeszły, a rzeka szepnęła „Powodzenia, młode poszukiwaczki przygód."
Ich kolejne wyzwanie pojawiło się, gdy wspinały się po skalistych zboczach prowadzących do Gór Mgły. Powietrze stało się chłodniejsze, a ścieżka stawała się coraz stromsza. Gdy zaokrągliły zakręt, zobaczyły gigantyczny głaz blokujący ich drogę.
„Nie możemy tego ruszyć same," powiedziała Lila, czując się przygnębiona.
„Ale nie musimy," powiedziała Astra z uśmiechem. Zawołała wiatr, a chwilę później, ogromny orzeł o złotych piórach zleciał z nieba.
„Jestem Zephyr," powiedział orzeł donośnym głosem. „Czemu wspinasz się po tych górach, młoda?"
Lila wyjaśniła swoją misję. Zephyr był pod wrażeniem jej odwagi i, z wielkim zamachem skrzydeł, podniósł głaz z ich drogi.
„Dziękuję, Zephyrze!" zawołała Lila, gdy orzeł wzleciał w górę.
W końcu dotarły do zamku Króla Cienia. Była to ciemna, strasząca struktura z czarnego kamienia, a wydawała się wydawać złowrogą energię. Lila poczuła dreszcz na plecach, ale stała wyprostowana.
Wewnątrz zamku znalazły Serce Everbright zamknięte w szklanej gablocie w centrum sali tronowej. Król Cienia siedział na wysokim, ciemnym tronie, a jego oczy świeciły na czerwono.
„Więc," powiedział w głębokim, echem brzmiącym głosie, „mała dziewczynka i lis myślą, że mogą mnie powstrzymać?"
„Nie boję się ciebie," powiedziała Lila, chociaż jej głos lekko zadrżał. „Gwiazda nie należy do ciebie. Należy do nieba, gdzie może świecić dla wszystkich."
Król Cienia zaśmiał się. „Jeśli chcesz gwiazdy, musisz udowodnić swoją wartość. Odpowiedz na moje pytanie Co jest silniejsze od ciemności, ale delikatniejsze od światła?"
Lila myślała o dobroci, jaką jej babcia jej okazała, o przyjaźni, którą zaoferowała Astra, oraz o pomocy od Zephyra i rzeki. Następnie odpowiedziała „Nadzieja. Nadzieja jest silniejsza od ciemności."
Król Cienia zamarł, a jego czerwone oczy przygasły. „Masz rację," powiedział, jego głos stał się teraz łagodniejszy. „Próbowałem zabrać gwiazdę, ponieważ myślałem, że przyniesie mi moc. Ale teraz widzę, że prawdziwa siła pochodzi z przynoszenia światła innym."
Uwolnił Serce Everbright z jego szklanej więzienia i podał je Lili. Gdy tylko go dotknęła, zaczęło ponownie świecić, wypełniając pokój złotym światłem. Król Cienia smutno się uśmiechnął, zanim zniknął w ciemności.
Kiedy Lila wróciła do Everbright, niosąc gwiazdę, wspięła się na najwyższe wzgórze i uwolniła ją w niebo. Wzbiła się w górę, stając się znowu wspaniałym światłem. Królestwo zostało przywrócone, a jego magia wróciła.
Mieszkańcy Everbright wiwatowali na cześć imienia Lili, a Astra stała się jej przyjaciółką na całe życie. Lila nauczyła się, że odwaga, dobroć i nadzieja mogą oświetlić nawet najciemniejsze ścieżki, a tę lekcję nosiła w sercu na zawsze.
A od tego dnia Serce Everbright świeciło jaśniej niż kiedykolwiek, będąc symbolem światła w nas wszystkich.
Koniec.
