Magiczna Podróż Emmy Pełna Cudów, Dobroci I Odwagi.

Pewnego razu, w przytulnym małym pokoju schowanym na końcu cichego korytarza, dziecko o imieniu Emma szykowało się do snu. Jej pokój był ciepły i zapraszający, z miękkim blaskiem lampki nocnej, półką pełną książek oraz ulubionymi zabawkami starannie uporządkowanymi. Emma uwielbiała swój pokój, ale tej nocy czuła się trochę niespokojna. Przewracała się pod kołdrą, wpatrując się w tańczące cienie na ścianie. Tuż przed zamknięciem oczu wydarzyło się coś magicznego. Pokój wypełnił się miękkim, złotym światłem, a zabawki Emmy, lampka, a nawet jej kołdra zaczęły się poruszać. Zmrużyła oczy, myśląc, że może śni, ale oto były, ożywione i patrzące prosto na nią! „Dobry wieczór, Emmo," powiedziała jej lampka nocna, jej ciepłe światło migocząc jak przyjazny uśmiech. Emma usiadła, oczy szeroko otwarte z zachwytu. „Co się dzieje?" wyszeptała. „Zauważyliśmy, że dzisiaj wieczorem czujesz się trochę niespokojna," powiedział jej ulubiony pluszowy miś, Teodor, skacząc z półki z zaskakującą gracją. „Pomyśleliśmy, że zabierzemy cię w małą podróż, aby ci pomóc. „Gdzie idziemy?" zapytała Emma, trzymając kołdrę. Ku jej zaskoczeniu, kołdra delikatnie się poruszyła w jej rękach. „Zobaczysz," powiedziała miękkim, pocieszającym głosem. „Trzymaj się mocno. " Zanim Emma zdążyła zadać kolejne pytanie, kołdra uniosła się w powietrze, niosąc ją jak magiczny dywan. Lampka, Teodor i mały samochodzik o imieniu Szybki podążyli tuż za nią. Pokój rozpuścił się w wirze kolorów, a kiedy świat znów nabrał wyrazu, znaleźli się w bujnej, zielonej łące pod niebem pełnym migoczących gwiazd. „To jest Łąka Chwil," wyjaśniła lampka. „Tutaj czas zwalnia, abyś mogła dostrzegać małe rzeczy, które często pozostają niezauważone. " Emma rozglądała się i widziała małe kwiatki otwierające swoje płatki, krople rosy lśniące jak diamenty oraz świetliki tańczące w powietrzu. Poczuła spokój, jakiego nie zaznała przez cały dzień. „To piękne," powiedziała, jej głos był ledwie szeptem. Teodor kiwnął. „Pierwsza lekcja dotyczy doceniania. Czasami jesteśmy tak zajęci, że zapominamy dostrzegać piękno wokół nas. Ważne jest, aby na chwilę zatrzymać się i docenić małe rzeczy. " Emma obserwowała motyla przysiadającego na kwiatku i uśmiechnęła się. „Myślę, że rozumiem," powiedziała. „Postaram się bardziej dostrzegać małe rzeczy. " Kołdra znów zakręciła się wokół niej, a łąka zniknęła, ustępując miejsca tętniącemu życiem placowi miejskiego. Ale to nie było zwykłe miasto każdy budynek był zrobiony z książek! Wysokie wieże powieści, przytulne chatki książek obrazkowych i kręte uliczki wyłożone stronami ciągnęły się tak daleko, jak okiem sięgnąć. „To jest Biblioteka Wiedzy," powiedział Szybki, jego małe kółka kręciły się podekscytowane. „Tutaj każda książka zawiera lekcję, opowieść lub kawałek wiedzy. " Emma wyciągnęła rękę, aby dotknąć książki, a ona otworzyła się sama, odsłaniając opowieść o dzielnym małym ptaku uczącym się latać. „Jaką lekcję to uczy?" zapytała. „Odwagi," powiedział Teodor. „Nawet gdy coś wydaje się straszne, warto spróbować. Nigdy nie wiesz, jakie niesamowite rzeczy możesz osiągnąć, dopóki nie zrobisz tego pierwszego kroku. " Emma kiwnęła myślnie. „Jak wtedy, gdy bałam się dołączyć do drużyny piłkarskiej, ale teraz to uwielbiam. " „Dokładnie!" powiedziała lampka, jej światło świeciło nieco jaśniej. „Uczenie się to nie tylko fakty to odkrywanie, kim jesteś i co możesz osiągnąć. " Po zwiedzeniu biblioteki przez chwilę, ponownie weszli na kołdrę. Tym razem przybyli na cichą plażę w blasku księżyca. Fale delikatnie uderzały o brzeg, a powietrze wypełniał kojący dźwięk oceanu. „To jest Brzeg Dzielenia," powiedziała lampka. „Tutaj uczymy się o życzliwości i radości dawania. " Emma zauważyła grupkę małych krabów walczących z przeniesieniem dużej muszli. Biegła, aby pomóc, a z jej pomocą kraby zdołały przenieść muszlę do swojego małego zamku z piasku. Machając szczypcami w podziękowaniu, Emma poczuła ciepły blask w sercu. „Życzliwość nie musi być wielka," powiedział Teodor. „Nawet małe gesty, jak pomoc komuś lub podzielenie się uśmiechem, mogą zrobić dużą różnicę. " Emma pomyślała o tym, jak kiedyś podzieliła się swoimi kredkami z przyjaciółką, która zapomniała swoich, i jak bardzo to ją uszczęśliwiło. „Lubię pomagać," powiedziała. „Też sprawia mi to przyjemność. " Gdy kołdra uniosła ją znów w niebo, Emma patrzyła w dół na błyszczący ocean i myślała o wszystkim, czego się dotąd nauczyła. Czuła się nieco odważniejsza, nieco życzliwsza i o wiele bardziej doceniała otaczający ją świat. W końcu kołdra przywiozła ich z powrotem do jej pokoju. Wszystko wróciło do normy, z wyjątkiem ciepłego, promiennego uczucia wewnątrz Emmy. „Dziękuję za przygodę," powiedziała, mocno przytulając Teodora. „Nie ma za co," odpowiedziała lampka, jej światło przygasając do łagodnego blasku. „Pamiętaj, Emmo, lekcje z Łąki, Biblioteki i Brzegu są zawsze z tobą. Musisz tylko na chwilę się zatrzymać i je przypomnieć. " Emma otuliła się pod kołdrą, która objęła ją jak ciepły uścisk. Zamknęła oczy, czując się bezpiecznie i zadowolona, i zasnęła z uśmiechem na twarzy. Od tamtej nocy Emma zaczęła dostrzegać małe rzeczy, jak sposób, w jaki słońce maluje niebo rano i dźwięk liści szeleszczących na wietrze. Czuła się odważniejsza w próbowaniu nowych rzeczy i życzliwsza dla osób wokół niej. A każdej nocy, gdy leżała w łóżku, spoglądała na swoją lampkę, kołdrę i zabawki, i szepcze „Dziękuję. " A one zawsze odpowiadały, w swoim cichym stylu, napełniając jej pokój ciepłem i światłem. I tak Emma dorastała, stając się mądrą, życzliwą i pełną zdumienia osobą. Jej magiczni towarzysze czuwali nad każdym jej krokiem, dumni z lekcji, które nosiła w swoim sercu. Koniec.