Tajemnica Zaginionej Szczęśliwości Luminy I Odważnej Dziewczyny

Dawno, dawno temu, w sercu bujnej doliny otoczonej wspaniałymi górami, znajdowało się królestwo zwane Lumina. Lumina była znana w całym świecie jako najsłodsze miejsce na Ziemi. Jej niebo zawsze malowane było delikatnymi odcieniami różu i złota, a rzeki lśniły jak diamenty, a jej ludzie śmiali się i śpiewali od wschodu do zachodu słońca. Ale pewnego dnia, jakby cień przeszedł przez ziemię, śmiech ustał. Radość, która kiedyś kipiała na ulicach Luminy, zniknęła tak tajemniczo, jak poranna mgła. Uśmiechy zgasły, piosenki ucichły, a niegdyś tętniące życiem królestwo stało się szare i ponure. Król i królowa, mądrzy i sprawiedliwi władcy, byli złamani sercem. Próbując podnieść na duchu swoich ludzi, organizowali wielkie uczty, parady, a nawet festiwal świateł. Lecz cokolwiek robili, śmiech nigdy nie wrócił. Zdecydowani rozwikłać tajemnicę, król ogłosił Kto przywróci radość Luminy, otrzyma nagrodę większą niż jakiekolwiek skarby! W małej wiosce na obrzeżach królestwa żyła młoda dziewczyna o imieniu Maren. Maren nie była ani bogata, ani potężna, ale miała serce tak wielkie jak góry i umysł ostry jak ostrze. Kochała rozwiązywać zagadki i pomagać sąsiadom, a dni często spędzała na eksplorowaniu lasów i uczeniu się o otaczającym ją świecie. Gdy usłyszała ogłoszenie króla, poczuła w sercu wezwanie. Królestwo dało mi tak wiele, pomyślała. Może mogę coś zwrócić. Maren spakowała małą torbę z chlebem, serem i swoją ulubioną książką zagadek, po czym wyruszyła w stronę królewskiego zamku. Po drodze zauważyła coś dziwnego ptaki przestały śpiewać, kwiaty wydawały się opadać, a nawet strumienie płynęły ospale, jakby sama ziemia zmęczyła się. Zatrzymała się, by odpocząć pod starym dębem, gdzie spotkała starszą kobietę z miłą twarzą i szalem utkanym ze złotych nici. Dokąd zmierzasz, dziecko? zapytała kobieta, jej głos był miękki jak szumiący wiatr. Idę do zamku, aby spróbować przywrócić radość królestwu, odpowiedziała Maren. Kobieta zamyśliła się. Szlachetne zadanie, ale niełatwe. Radość to ciekawa rzecz, nie można jej wymusić ani kupić. Trzeba ją odnaleźć. Proszę, weź to. Przekazała Maren małe, misternie rzeźbione drewniane pudełko. W środku znajdziesz wskazówkę. Użyj jej mądrze. Maren podziękowała kobiecie i otworzyła pudełko. W środku znajdował się pojedynczy srebrny klucz i kartka, na której było napisane Pierwszy krok do odnalezienia radości polega na przypomnieniu sobie tego, co utracono. Zaintrygowana, ale zdeterminowana, Maren kontynuowała swoją podróż. Gdy dotarła do zamku, król i królowa serdecznie ją przywitali, choć ich oczy były ciężkie od smutku. Maren wyjaśniła im zagadkę, a oczy królowej napełniły się łzami. To, co utraciliśmy, wyszeptała, to śmiech naszych ludzi. Ale jak go przywrócić? Maren przez chwilę myślała. Muszę dowiedzieć się więcej o tym, co się zmieniło. Czy możecie mi powiedzieć, kiedy radość zaczęła znikać? Król i królowa wymienili spojrzenia. Zaczęło się to dnia, gdy Wielki Dzwon Harmonii przestał dzwonić, powiedział król. Dzwon, który wisi w najwyższej wieży zamku, dzwonił codziennie rano, a jego dźwięk napełniał królestwo ciepłem i światłem. Ale pewnego dnia zamilkł i nikt nie był w stanie go obudzić od tamtej pory. Maren poprosiła o pokazanie dzwonu. Król poprowadził ją krętymi schodami do wieży, gdzie Wielki Dzwon Harmonii wisi w ponurej ciszy. To był wspaniały dzwon, wyryty w starożytnych symbolach i obrazach ludzi tańczących i śmiejących się. Maren dokładnie go zbadała i zauważyła mały zamek blisko jego podstawy. Przypominając sobie srebrny klucz, włożyła go do zamka i obróciła. Przy cichym kliknięciu otworzyła się ukryta przegródka, odsłaniając drugą zagadkę Aby obudzić dzwon, znajdź trzy dary, które przynoszą prawdziwą radość dobroć, odwagę i zdumienie. Tylko gdy będą zjednoczone, dzwon znów zadzwoni. Maren wiedziała, że musi znaleźć te trzy dary, ale od czego zacząć? Postanowiła przeszukać królestwo, mając nadzieję, że ludzie, których spotka, będą mogli jej pomóc. Jej pierwszym przystankiem była wioska, gdzie mieszkańcy znani byli z hojności. Ale gdy dotarła, zobaczyła, jak wieśniacy kłócili się o drobiazgi, ich dobroć zakopana pod warstwami frustracji. Maren zebrała ich razem i opowiedziała historię o czasach, gdy pracowali razem, aby zbudować piękny most nad wzburzoną rzeką. Gdy słuchali, wspomnienia ich wspólnej dobroci zaczęły wypływać na powierzchnię i znów zaczęli sobie pomagać. Jeden z mieszkańców wręczył Maren złote pióro, mówiąc To symbol naszej dobroci. Weź go ze sobą. Następnie Maren udała się do lasu, gdzie mieszkały odważne myśliwy. Lecz myśliwi, niegdyś beztroscy obrońcy królestwa, stali się niepewni i przestraszeni. Maren zachęciła ich do stawienia czoła swoim lękom, wyruszając do lasu, aby uratować uwięzionego liska. Gdy wrócili z liskiem, ich odwaga przywrócona, dali Maren błyszczący szmaragdowy liść jako dowód ich odwagi. W końcu Maren udała się na skraj królestwa, gdzie gromadziła się grupa dzieci, aby oglądać gwiazdy i marzyć o odległych światach. Lecz dzieci już nie spoglądały w niebo, ich poczucie zdumienia przygaszone przez ponurą atmosferę królestwa. Maren nauczyła je, jak zrobić proste teleskopy z pustych trzcin i szkła, a gdy wpatrywały się w gwiazdy, ich oczy znów lśniły zdumieniem. Dali Maren kryształową gwiazdę, mówiąc To nasz dar zdumienia. Weź go i świeć jasno. Z złotym piórem dobroci, szmaragdowym liściem odwagi i kryształową gwiazdą zdumienia, Maren wróciła do zamku. Weszła na wieżę i umieściła trzy dary we wnętrzu Wielkiego Dzwonu Harmonii. Gdy tylko to zrobiła, dzwon zaczął świecić, a głęboki, rezonujący dźwięk wypełnił powietrze. Dźwięk rozprzestrzenił się po królestwie jak łagodna fala, unosząc szary opar i napełniając każde serce ciepłem i światłem. Ludzie Luminy znów zaczęli się uśmiechać, ich śmiech rozbrzmiewał jak muzyka. Rzeki lśniły, kwiaty kwitły, a nawet ptaki znów zaczęły śpiewać. Król i królowa objęli Maren, a łzy radości spływały im po twarzach. Udało ci się osiągnąć to, czego żaden skarb nie mógłby zdziałać, powiedział król. Przywróciłeś serce naszego królestwa. Maren otrzymała skrzynię złota jako nagrodę, ale odmówiła. Radość z widoku Luminy znów szczęśliwej jest nagrodą wystarczającą, powiedziała. Powróciła do swojej wioski, gdzie kontynuowała szerzenie dobroci, odwagi i zdumienia, zapewniając, że szczęście królestwa nigdy znów nie zgaśnie. I tak Lumina znów rozkwitła, świecącym światłem radości i harmonii. A Maren, inteligentna i dobra dziewczyna, która przywróciła to wszystko, była pamiętana w opowieściach przez pokolenia. Koniec.