Starlight Toys And Tales Opowieść Na Dobranoc O Sercu I Nadziei

Późnym, cichym wieczorem mała Mia leżała wtulona w swoje przytulne łóżko, ulubiony kocyk w gwiazdy ciasno owinięty wokół ramion. Delikatny blask lampki nocnej malował miękkie księżyce i planety na ścianach, a jej powieki migotały, gdy liczyła odległe migotanie w swojej głowie. Gdy ostatnie przebłyski czuwania odpływały, usłyszała cichy szelest obok poduszki. W pokoju panowała cisza, ale Mia poczuła ciekawy ruch w powietrzu, jakby ktoś albo coś budziło się wokół niej. Pierwszy do życia obudził się Honeypaw, ukochany miś Mii. Jego guzikowe oczka mrugnęły raz, potem drugi raz, a on rozciągnął swoje pluszowe ramiona szeroko. „Dobry wieczór, Miu," wyszeptał głosem ciepłym jak miód. „Przyszedłem przypomnieć ci, jak jesteś dobra. " Oczy Mii rozszerzyły się z zachwytu, gdy Honeypaw lekko wskoczył na łóżko. Opowiedział jej, że za każdym razem, gdy dzieliła się przekąskami z przyjaciółmi albo pocieszała swojego szczeniaka, gdy drżał z zimna, czyniła świat łagodniejszym miejscem. „Dobroć to jak mały blask w twoim sercu," powiedział. „Dziel się nią swobodnie, a rozświetlisz nawet najciemniejsze zakątki. " Gdy Honeypaw usiadł, by obserwować, lampa Mii elegancka, wygięta postać w kształcie przyjaznego księżyca cicho zachichotała światłem. Jej mosiężna podstawa zaskrzypiała, gdy pochyliła się do przodu, by przemówić. „Świecę dla ciebie każdej nocy, żebyś nie bała się ciemności," powiedziała. „Pozwól, że nauczę cię, że nawet mały pomysł może rozświetlić wielkie problemy. " Lampa przypomniała Mii, że za każdym razem, gdy rozwiązywała trudną zagadkę w szkole, używała swojego umysłu jak jasnej żarówki, dzieląc problemy na mniejsze części, aż odpowiedź rozbłysła jasno. Mia skinęła głową, czując dumę ze swojej rosnącej mądrości, a światło lampy migotało radośnie, jakby i ona była z niej dumna. Potem Mia poczuła delikatny powiew, choć wszystkie okna były zamknięte. Spojrzała w dół i zobaczyła, jak jej patchworkowy koc unosi się na brzegach, jakby wyrastały mu skrzydła. „Wskakuj," zaszeptał miękkim, aksamitnym tonem. Mia zsunęła się z łóżka i usiadła na krawędzi koca. Z cichym szumem uniósł się w powietrze. Mia ścisnęła miękką tkaninę i unieśli się nad jej pokojem. Patrząc w dół, zobaczyła swoje biurko z kredkami i papierami, regał z kolorowymi opowieściami oraz małą zieloną roślinę stojącą na parapecie. „Chronię cię i ogrzewam," mruknął koc. „Odwaga to nie brak zimna czy strachu, lecz trwanie mimo nich. " Po spokojnym locie koc delikatnie postawił Mię z powrotem na podłodze. Tuż pod jej regałem stos drewnianych klocków zaczął cicho stukać. Jeden po drugim ułożyły się w uporządkowane rzędy, potem przewróciły się w łuki, a na końcu uformowały mały zamek z wieżyczkami i mostami zwodzonymi. „Cześć, Miu," powiedział najwyższy klocek echem. „Jesteśmy twoimi klockami i przypominamy ci, że kreatywność i cierpliwość potrafią przemienić proste rzeczy w cudowne dzieła. " Klocki opowiedziały Mii, jak każdy element się liczy, jak czasem trzeba próbować dwa czy trzy razy, zanim wieża stanie wysoko. „Każda porażka to tylko krok w stronę czegoś większego," zawołały i Mia klasnęła z podekscytowania. Następnie jej książka z opowieściami, okładka ozdobiona odważnym lisem i mądrą sową, sama się otworzyła. Lis podskoczył do przodu w wirze miękko świecącego atramentu, a sowa zleciała w cichym, zgrabnym łuku. Ukłoniły się Mii i zaczęły mówić chórem „Opowieści pomagają wyobrazić sobie światy poza twoim oknem. Uczą empatii, pozwalając ci iść w cudze łapy lub pióra ogona. " Lis opowiedział historię o bezinteresowności, jak dzielił się swoim ukrytym jagodowym zagajnikiem z głodnym nieznajomym, a sowa wyrecytowała wiersz o mądrości o słuchaniu przed mówieniem. Serce Mii napełniło się każdą lekcją, a ona zrozumiała, że opowieści to delikatni nauczyciele, niosący prawdy na każdej stronie. Nagle małe stworzenia i zabawki zgromadziły się wokół Mii w kręgu ciepła i migoczącego światła. Honeypaw poklepał ją życzliwie po ramieniu, lampa świeciła jaśniej niż kiedykolwiek, krawędzie koca migotały jak maleńkie gwiazdy, klocki dźwięczały radosnym rytmem, a lis i sowa kiwali mądrze głowami. Spojrzeli na Mię troskliwymi oczami i głosami, które brzmiały razem „Jesteś dobra, mądra, odważna, kreatywna i pełna współczucia. Noś te dary, dokądkolwiek pójdziesz. " Mia poczuła delikatny przypływ dumy i ukojenia, jakby każda lekcja została bezpiecznie schowana w jej sercu. Gdy pierwsze promienie świtu zakradły się pod zasłony, zabawki i przedmioty ziewnęły i rozciągnęły się. Lis i sowa wsunęły się z powrotem na strony książki, klocki ułożyły się cicho w stos, koc złożył się idealnie na jej łóżku, lampa cicho kliknęła, przygasając, a Honeypaw usiadł obok niej, pluszowe uszy opadły z zadowoleniem. Mia ponownie wtuliła się pod swój patchworkowy koc, mocno ściskając Honeypawa. „Dobranoc, drodzy przyjaciele," wyszeptała. „Dziękuję za wszystko. " Mia zasnęła spokojnie, jej umysł tętnił jasnymi pomysłami, ciepłymi wspomnieniami i łagodnymi lekcjami. We śnie wędrowała dalej w te magiczne światy dobroci, kreatywności i odwagi, niosąc mały blask w sercu. A gdy obudziła się następnego ranka, pamiętała, jak małe akty dzielenia się, próbowania i wyobraźni mogą odmienić dzień, a nawet świat, w najsłodszy sposób. Ziewając i uśmiechając się, Mia rozciągnęła się, gotowa stawić czoła nowemu dniu pełnemu cudów.