Wielkie Pytanie Poppy'Ego Opowieść O Przyjaźni I Harmonii W Lesie

Dawno temu, w bujnym, zielonym lesie, gdzie promienie słońca tańczyły między liśćmi, a powietrze wypełnione było śpiewem ptaków, mieszkała mała wiewiórka o imieniu Poppy. Poppy miała najpuszystszy ogon w całym lesie i najciekawszy umysł, jaki można sobie wyobrazić. Uwielbiała wspinać się na drzewa, chrupać żołędzie i rozmawiać z przyjaciółmi zwierzętami. Ale najbardziej ze wszystkiego, Poppy uwielbiała zadawać pytania. „Dlaczego ptaki śpiewają rano?" pytała swojego przyjaciela Chirpa, wróbla. „Dlaczego rzeka się błyszczy?" zastanawiała się głośno przy Ripple, wydrze. „Dlaczego nie możemy wszyscy mieszkać w tym samym drzewie?" pytała każdego, kto chciał słuchać. Większość jej przyjaciół uważała niekończące się pytania Poppy za zabawne, a niektórzy nawet próbowali na nie odpowiedzieć. Ale pewnego dnia, gdy Poppy zadała swoje największe pytanie „Dlaczego wszystkie zwierzęta w lesie nie mogą być przyjaciółmi?" las stał się bardzo cichy. Chirp zdenerwowany wypiął pióra. „Cóż, Poppy, niektóre zwierzęta są po prostu… różne od innych. Lisy i króliki się nie dogadują. Sowy i myszy nie mogą być przyjaciółmi. Taki już jest porządek. " Poppy przechyliła głowę. „Ale dlaczego? Wszyscy żyjemy w tym samym lesie, prawda? Czy to nie powinno sprawić, że będziemy przyjaciółmi?" Ripple, wydra, pływał w kółko, ciężko myśląc. „Myślę, że to dlatego, że niektóre zwierzęta boją się innych. Wiesz, jak króliki boją się lisów. " „Ale co jeśli nikt się nie bał?" zapytała Poppy, jej duże brązowe oczy błyszczały z ciekawości. Zwierzęta nie miały na to odpowiedzi. Więc Poppy postanowiła, że sama to odkryje. Zbiera wszystkie zwierzęta z lasu, duże i małe, szybkie i wolne, futrzaste i łuskowate, aby pokazać im, że mogą być przyjaciółmi. Tej nocy, pod kocem gwiazd, Poppy zebrała swoją odwagę i rozpoczęła swoją misję. Najpierw odwiedziła swoją przyjaciółkę Bellę, króliczkę, która chrupała koniczynę w świetle księżyca. „Bello," powiedziała Poppy, „co byś powiedziała, gdybym powiedziała ci, że możesz być przyjaciółką lisa?" Długie uszy Belli zadrżały w alarmie. „Lis? O nie, Poppy! Lisy mają ostre zęby i przebiegłe oczy. Na pewno by mnie zjadły!" „Ale co jeśli ten lis nie chciałby cię zjeść? Co jeśli chciałby tylko podzielić się posiłkiem z jagodami i porozmawiać o pogodzie?" Bella wahała się. „Cóż… nie wiem, Poppy. Myślę, że spróbowałabym, ale tylko jeśli lis obieca, że będzie miły. " „Umowa!" powiedziała Poppy z uśmiechem. Następnie Poppy popędziła na drugą stronę lasu, gdzie Finn, lis, drzemał pod drzewem. Jego ognistorude futro lśniło w blasku księżyca. „Finn," powiedziała Poppy, budząc go, „jakbyś się czuł, gdybyś został przyjacielem królika?" Finn ziewnął i spojrzał na nią. „Królika? Ale króliki są takie skoczne i przestraszone. Nigdy nie chciałyby rozmawiać z takim lisem jak ja. " „A co jeśli ten królik się nie bał? Co jeśli chciałby podzielić się posiłkiem z jagodami i porozmawiać o pogodzie?" Złote oczy Finna błyszczały z ciekawości. „Myślę, że spróbowałbym, ale tylko jeśli królik obieca, że nie ucieknie. " „Umowa!" powiedziała Poppy, jej ogon rozjaśnił się z ekscytacji. W ciągu następnych kilku dni Poppy odwiedzała zwierzęta w szerokim zakresie. Rozmawiała z sowami i myszami, jeleniami i wilkami, niedźwiedziami i wiewiórkami. Niektóre były niepewne, niektóre zdenerwowane, a niektóre nie wierzyły, że jej plan zadziała. Ale entuzjazm Poppy był tak zaraźliwy, że jeden po drugim zgodzili się spróbować. W końcu nadszedł wielki dzień. Poppy wybrała szeroką, słoneczną łąkę w sercu lasu na zjazd. Ozdobiła ją dzikimi kwiatami, szyszkami i wiciokrzewem. Nawet znalazła pusty pień, aby użyć go jako stołu na ucztę z jagodami, orzechami i miodem, które zebrała. Gdy słońce wznosiło się wysoko na niebie, zwierzęta zaczęły przybywać. Bella, króliczek, zajrzała zza krzaka, jej nos drżał nerwowo. Finn, lis, zbliżył się, jego ogon machał. Chirp, wróbel, zleciał z drzew, a za nim pojawiła się rodzina myszy. Nawet Bruno, niedźwiedź, podszedł, niosąc w łapie kawałek miodu jako prezent. Na początku łąka była wypełniona niezręczną ciszą. Bella trzymała dystans od Finna. Myszy zgrupowały się razem, ostrożnie przyglądając się Bruno. Ale Poppy nie zamierzała się poddawać. „Witajcie, wszyscy!" powiedziała, jej głos był jasny i wesoły. „Cieszę się, że tu jesteście. Dziś spróbujemy czegoś nowego. Będziemy przyjaciółmi!" Zwierzęta wymieniały wątpliwe spojrzenia. „Jak?" zapytał Finn. „Poznając się nawzajem," powiedziała Poppy. „Zacznijmy od gry. Nazywa się „Powiedz mi coś niesamowitego. " Każdy z was podzieli się czymś niesamowitym o sobie, a potem wszyscy będziemy klaskać swoimi łapami, skrzydłami lub ogonami. " Chirp, wróbel, poszedł pierwszy. „Mogę latać szybciej niż wiatr!" ćwierknęła, trzepocząc skrzydłami. Zwierzęta klaskały i wiwatowały. Bruno, niedźwiedź, burknął „Kiedyś złapałem rybę wielką jak pień!" Więcej klaskania i wiwatów. Bella, królik, powiedziała „Mogę skakać wyżej niż krzak!" Zademonstrowała to skocznym skokiem, zdobywając okrzyk braw. Nawet Finn dołączył. „Umim prześlizgnąć się przez las bez wydawania dźwięku," powiedział, stąpając lekko po łące. Nie minęło dużo czasu, a zwierzęta śmiały się i klaskały razem. Lód został przełamany, a łąka wypełniła się rozmowami. Bella i Finn odkryli, że oboje uwielbiają smak jeżyn. Bruno i Ripple, wydra, wymieniali się historiami o wędkowaniu. Chirp nauczył myszy wesołej piosenki, a myszy nauczyły go małego tańca. Gdy słońce opadało nisko na niebie, malując łąkę w odcieniach złota i różu, Poppy stanęła na głazie i poprosiła o uwagę wszystkich. „Widzicie?" powiedziała, jej głos pełen radości. „Gdy poświęcimy czas, aby się poznać, wszyscy możemy być przyjaciółmi. Nie jesteśmy aż tak różni. " Zwierzęta wiwatowały dla Poppy, ich nowej bohaterki. Obiecały, że będą spotykać się na łące co tydzień, aby dzielić się historiami, grać w gry i cieszyć się swoim towarzystwem. Od tego dnia las stał się jaśniejszym, szczęśliwszym miejscem, gdzie zwierzęta różnych gatunków żyły i bawiły się razem. A co do Poppy, czuła się dumna i spełniona, wiedząc, że odpowiedziała na swoje największe pytanie. Tego wieczoru zwinięta w swoim przytulnym gnieździe, z puszystym ogonem owiniętym wokół siebie, zasnęła z uśmiechem na twarzy. Koniec.