Pewnego razu, w małej wiosce położonej między zielonymi, falistymi wzgórzami, żyła ciekawska i dobra dziewczynka o imieniu Sophie. Sophie miała sześć lat, błyszczące niebieskie oczy i włosy tańczące jak złote fale w promieniach słońca. Uwielbiała odkrywać pola i lasy w pobliżu swojego domu, zawsze szukając czegoś nowego i ekscytującego. Jej wyobraźnia była tak wielka jak niebo, a ona wierzyła w różnego rodzaju magiczne rzeczy mówiące zwierzęta, zaczarowane drzewa, a nawet sekretny świat.
Wioska Sophie była otoczona ogromnym lasem, który mieszkańcy nazywali Szumiącymi Lasami. Las był piękny, ale tajemniczy. Niektórzy mówili, że jest zaczarowany, pełen magii, którą tylko czyste serce może dostrzec. Inni twierdzili, że to tylko zwykły las, ale to nie powstrzymało Sophie przed marzeniem o cudach, które może skrywać.
Jej matka uśmiechnęła się i pocałowała ją w czoło. „Bądź ostrożna, Sophie. I pamiętaj, zawsze bądź miła dla każdego, kogo spotkasz. Dobroć to największa magia ze wszystkich."
„Będę, Mamo!" powiedziała Sophie, a następnie wyskoczyła z domu, jej serce wypełnione ekscytacją.
Sophie szła przez pola, jej stopy muskały miękką trawę. Ptaki radośnie ćwierkały nad nią, a motyle krążyły wokół niej jak małe tęcze. Wkrótce dotarła do skraju Szumiących Lasów. Wysokie drzewa rozciągały się wysoko w niebo, a ich liście tworzyły zielony baldachim. Las wyglądał na spokojny, ale była w nim pewna cisza, która sprawiała, że wydawało się, jakby skrywał tajemnicę.
Wzięła głęboki oddech i wkroczyła do lasu. Podczas spaceru uważnie słuchała. Las wydawał się brzęczeć cichą energią. Liście szeleściły, gałęzie się kołysały, a od czasu do czasu Sophie miała wrażenie, że słyszy cichutkie szepty. Podążała wzdłuż krętej ścieżki, jej oczy szeroko otwarte z zachwytu.
Po chwili Sophie natrafiła na małą polanę. Na środku polany stało drzewo, jakiego nigdy wcześniej nie widziała. Jego pień był srebrny, liście mieniły się jak małe klejnoty, a jego korzenie delikatnie świeciły, jakby były żywe. Serce Sophie zaczęło bić szybciej z ekscytacji. To musi być zaczarowane drzewo! Ostrożnie podeszła do niego, wyciągając dłoń, aby dotknąć pnia.
Nagle usłyszała łagodny głos. „Kto odważył się mnie obudzić?"
Sophie odskoczyła w zdumieniu. Głos był delikatny, lecz stanowczy, i zdawał się pochodzić od samego drzewa. „Przepraszam!" zająknęła się Sophie. „Nie chciałam ci przeszkadzać."
Drzewo zaśmiało się, dźwięk przypominający wiatr szeleszczący przez liście. „Nie bój się, mała. Ja jestem Drzewem Stróżem, opiekunem magii w tym lesie. Minęło już dużo czasu, odkąd ktoś o czystym sercu odwiedził mnie."
Oczy Sophie rozszerzyły się. „Magia? Prawdziwa magia? Czy żyje w tym lesie?"
„Tak," odpowiedziało Drzewo Stróż. „Ale magia lasu słabnie. Każdego dnia staje się coraz słabsza, ponieważ Serce Lasu, magiczny kryształ głęboko w lesie, zostało skradzione. Bez niego las i jego magia znikną."
Sophie poczuła ukłucie smutku. „Kto mógłby zabrać coś tak ważnego?"
„Cienista postać," wyjaśniło drzewo. „Chciała mieć magię dla siebie, ale nie rozumie jej mocy. Magia nie jest stworzona, by ją zabierać lub kontrolować ma być dzielona i wykorzystywana dla dobra."
Sophie zacisnęła pięści. „Pomogę! Powiedz mi, gdzie jest Serce Lasu, a ja je przyniosę."
Drzewo Stróż wydawało się uśmiechać. „Jesteś miła i odważna, mała. Aby znaleźć Serce Lasu, musisz podążać ścieżką światła. Ale uważaj, podróż nie będzie łatwa. Będziesz potrzebować odwagi, mądrości, a przede wszystkim dobroci."
„Zrobię wszystko, co w mojej mocy," obiecała Sophie.
Korzenie drzewa zaczęły świecić jaśniej, a miękki promień światła pojawił się, wskazując drogę naprzód. Sophie wzięła głęboki oddech i zaczęła podążać za światłem.
W miarę jak szła, las stawał się coraz ciemniejszy i ciszej. Drzewa rosły wyższe, ich gałęzie wyginały się jak wyciągnięte ramiona. Sophie poczuła lekki strach, ale przypomniała sobie, co powiedziała jej matka dobroć to największa magia ze wszystkich.
Wkrótce Sophie usłyszała ciche zawodzenie. Podążając za dźwiękiem, znalazła małego lisa o jasnopomarańczowym futrze, uwięzionego pod opadłym konarem. Jego oczy były szerokie ze strachu.
„Nie martw się, mały lisie," powiedziała Sophie łagodnie. Pochyliła się i ostrożnie podniosła konar. Lis wydostał się i spojrzał na nią z wdzięcznością w oczach.
„Dziękuję," powiedział lis, ku zaskoczeniu Sophie.
„Ty mówisz?" Sophie wykrzyknęła.
„Oczywiście," powiedział lis, machając swoim puszystym ogonem. „W końcu to zaczarowany las. Mam na imię Finn. Dlaczego tu jesteś, odważna dziewczynko?"
„Szukam Serca Lasu," wyjaśniła Sophie. „Drzewo Stróż powiedziało, że magia lasu słabnie bez niego."
Uszy Finna wyostrzyły się. „Serce Lasu? To bardzo niebezpieczne! Ale jeśli jesteś zdeterminowana, aby iść, pomogę ci. Znam te lasy lepiej niż ktokolwiek."
Sophie uśmiechnęła się. „Dziękuję, Finn. Cieszę się, że mogę liczyć na twoją pomoc."
Idąc za Finnem, Sophie czuła się trochę odważniej. Następnie podążali ścieżką światła przez las, napotykając różne wyzwania po drodze. Przeszli przez chwiejny drewniany most nad rwącą rzeką, rozwiązali zagadkę postawioną przez mówiącego sowę, a nawet przechytrzyli figlarną grupę magicznych świetlików, które próbowały ich zmylić.
Na koniec dotarli do ciemnej jaskini u podnóża wysokiej góry. Ścieżka światła kończyła się tutaj. Sophie i Finn zajrzeli do jaskini, a tam, na środku, zobaczyli Serce Lasu. To był kryształ wielkości arbuza, świecący delikatnym zielonym światłem. Ale kryształ był strzeżony przez cienistą postać owiniętą ciemnością.
„Kto śmie wchodzić do mojej jaskini?" warknęła postać.
Sophie zrobiła krok do przodu, jej głos był pewny, mimo że serce jej mocno biło. „Przyszłam, aby zwrócić Serce Lasu. Nie należy do ciebie."
Postać zaśmiała się, zimnym i pustym dźwiękiem. „Czemu miałbym to oddać? Dzięki tej magii mogę mieć całą moc na świecie."
„Ale magia nie polega na władzy," powiedziała Sophie. „Chodzi o pomaganie innym i sprawianie, by świat był lepszym miejscem. Jeśli zatrzymasz ją dla siebie, las umrze, a z nim jego magia."
Postać zawahała się. „Czemu miałbym się martwić o las? Co on mi kiedykolwiek dał?"
Sophie zrobiła krok bliżej. „Las daje nam tak wiele. Daje nam powietrze do oddychania, cień latem i piękno do podziwiania. Żyje, tak jak ty i ja. Czy nie sądzisz, że zasługuje na dobroć?"
Postać przez chwilę milczała. Potem, powoli, opuściła kaptur, ujawniając zmęczoną twarz. „Ja… nie zdawałem sobie z tego sprawy. Myślałem, że jeśli będę miał magię, będę szczęśliwy. Ale teraz widzę, że tylko wyrządziłem krzywdę."
Sophie uśmiechnęła się życzliwie. „Nigdy nie jest za późno, aby zrobić to, co słuszne. Czy pomożesz mi zwrócić Serce Lasu?"
Postać kiwnęła głową i ustąpiła miejsca. Sophie i Finn ostrożnie podnieśli świecący kryształ i wynieśli go z jaskini. Gdy tylko wyszli do lasu, Serce Lasu uwolniło eksplozję światła. Drzewa stały się bardziej zielone, kwiaty zakwitły, a powietrze wypełniło się słodkim dźwiękiem ptasiego śpiewu. Magia lasu powróciła.
Drzewo Stróż pojawiło się przed nimi, a jego srebrny pień świecił jasno. „Uczyniłeś dobrze, Sophie. Twoja odwaga i dobroć uratowały las."
Sophie promieniała dumą. „Nie mogłam tego zrobić bez Finna i cienistej postaci."
Postać podeszła bliżej, wyglądając na zawstydzoną. „Przepraszam za to, co zrobiłem. Teraz widzę, że magia ma być dzielona, a nie zabierana."
Drzewo Stróż kiwnęło głową. „Nauczyłeś się ważnej lekcji. Pamiętaj, prawdziwa magia pochodzi z dobroci w naszych sercach."
Sophie, Finn i postać stali razem, obserwując, jak las ożywa światłem i kolorem. Sophie poczuła ciepło w swoim sercu, wiedząc, że miała znaczenie.
Gdy Sophie wróciła do domu tego wieczoru, jej matka przywitała ją uściskiem. „Jak minęła twoja przygoda?"
„Była magiczna," odpowiedziała Sophie z uśmiechem. „I nauczyłam się czegoś ważnego dobroć to naprawdę największa magia ze wszystkich."
Od tego dnia Sophie kontynuowała odkrywanie świata z otwartym sercem, zawsze szukając sposobów na szerzenie dobroci i uczynienie świata odrobinę bardziej magicznym.
Koniec.
