Pewnego razu, w małej nadmorskiej wiosce, mieszkał chłopiec o imieniu Oliver. Oliver miał siedem lat, piaskowe brązowe włosy i oczy w kolorze oceanu w słoneczny dzień. Mieszkał ze swoimi rodzicami w przytulnej chatce, tuż przy plaży. Każdego dnia, po szkole, Oliver pędził na brzeg, gdzie uwielbiał budować zamki z piasku, odkrywać kałuże w skałach i zbierać muszle. Ale to, co Oliver kochał najbardziej, to opowieści, a zwłaszcza te o ukrytych skarbach i zagubionych wyspach. Jego ojciec często opowiadał mu historie o dzielnych żeglarzach, którzy wyruszali na wielkie przygody przez morze, walcząc ze sztormami i odkrywając tajemnicze lądy daleko za horyzontem.
Pewnego wieczoru, gdy słońce zachodziło, a niebo przybierało odcienie różu i złota, Oliver siedział na plaży, wpatrując się w pozornie nieskończony ocean. Gdy fale delikatnie obmywały jego stopy, zastanawiał się, czy naprawdę istnieje gdzieś zagubiona wyspa, czekająca na odkrycie.
Nagle coś błyszczącego przykuło jego uwagę. Na brzegu leżała stara, zniszczona butelka. Z ciekawością Oliver podniósł ją i zauważył, że w środku był kawałek papieru. Jego serce zaczęło bić szybciej z podniecenia, gdy ostrożnie otworzył butelkę i wyciągnął papier. To była mapa! Nie byle jaka mapa, lecz mapa skarbów, z dużym czerwonym X zaznaczonym na tym, co wyglądało jak mała wyspa pośrodku oceanu. Na górze mapy, wyblakłymi literami, były słowa Zaginiona Wyspa Srebrnej Gwiazdy.
Oliver nie mógł uwierzyć własnym oczom. Czy to możliwa prawdziwa mapa skarbów? Szybko pobiegł z powrotem do chatki, aby pokazać rodzicom.
&bdquoPopatrz, tato! Popatrz, mamo! Znalazłem mapę skarbów!&rdquo powiedział Oliver, zdyszany z ekscytacji.
Jego ojciec starannie zbadał mapę, jego oczy szeroko się otworzyły ze zdziwienia. &bdquoCóż, niech to będzie,&rdquo powiedział. &bdquoTo wygląda jak prawdziwa przygoda, Oliver!&rdquo
&bdquoAle jak dostanę się na wyspę?&rdquo zapytał Oliver. &bdquoTo za daleko, żeby popłynąć, a nie mam łodzi.&rdquo
Jego mama uśmiechnęła się i pogłaskała go po włosach. &bdquoNigdy nie wiesz, co morze przyniesie,&rdquo powiedziała z uśmiechem.
Tej nocy Oliver ledwo mógł zasnąć. Cały czas myślał o Zaginionej Wyspie Srebrnej Gwiazdy i skarbie, który mógł na niego czekać. Gdy w końcu zapadł w sen, marzył o żeglowaniu przez ocean, z wiatrem we włosach i słońcem na twarzy.
Następnego ranka, Oliver pędził na plażę, gdy tylko słońce wzeszło. Ku jego zdziwieniu, w wodzie kołysała się mała drewniana łódź. Nie było jej tam poprzedniego dnia, a wyglądała na wystarczająco dużą dla niego i jego plecaka.
&bdquoCzy to może być znak?&rdquo pomyślał z ekscytacją Oliver.
Biorąc głęboki oddech, Oliver wspiął się do łodzi, zabierając ze sobą mapę skarbów i kilka przekąsek, które spakowała mu mama. Łódź zdawała się poruszać sama, jakby wiedziała dokładnie, dokąd iść. Oliver mocno chwycił boki, gdy płynęła w otwarty ocean, pozostawiając brzeg za sobą.
Przez godziny łódź płynęła po falach, obok skaczących delfinów i ławic kolorowych ryb. Oliver czuł się jak prawdziwy odkrywca, na otwartym morzu, szukając ukrytych skarbów. Słońce świeciło, niebo było niebieskie, a wszystko wydawało się doskonałe.
Ale potem, kiedy zbliżali się do grupy wysokich klifów, niebo zaczęło się zmieniać. Ciemne chmury napłynęły, a wiatr wzmógł się, kiwając małą łodzią z boku na bok. Serce Olivera biło mu szybciej. Nigdy wcześniej nie był w burzy, a fale stawały się coraz większe.
Gdy deszcz padał, a błyskawice błyskały, Oliver mocno trzymał się, prowadząc łódź przez wzburzone wody. Po tym, co wydawało się godzinami, burza w końcu minęła. Niebo się oczyściło, a w oddali Oliver zobaczył coś niesamowitego małą wyspę z wysokimi, świecącymi drzewami i piaszczystą plażą, która lśniła w słońcu. Wyglądała dokładnie jak wyspa na mapie!
Łódź delikatnie wylądowała na brzegu, a Oliver wyskoczył, chętny do odkrywania. Wyspa była jeszcze piękniejsza z bliska. Drzewa miały srebrne liście, które błyszczały jak gwiazdy, a kwiaty miały kolory, których nigdy wcześniej nie widział jasne purpury, niebieskie i pomarańczowe, które zdawały się świecić.
Podążając za mapą, Oliver przeszedł przez dżunglę wyspy, odpychając grube liany i przeskakując przez bulgoczące strumienie. Gdy zbliżał się do czerwonego X na mapie, usłyszał miękki głos wołający z pobliskiego miejsca.
Zza dużego kamienia wyszedł mały stworek, nie wyższy niż kolano Olivera. Miał duże, ciekawe oczy, spiczaste uszy i srebrne futro, które błyszczało w świetle słonecznym.
&bdquoTak,&rdquo odpowiedział Star. &bdquoWielu próbowało znaleźć tę wyspę, ale tylko ci z prawdziwym poczuciem przygody i dobrym sercem mogą ją osiągnąć. Ty jesteś tym, kogo wyspa wybrała.&rdquo
Oliver poczuł dreszczyk ekscytacji. &bdquoAle co z skarbem? Czy naprawdę jest tutaj skarb?&rdquo
Star skinął głową. &bdquoO tak, jest skarb, ale nie jest to, co możesz myśleć. Podążaj za mną, a pokażę ci.&rdquo
Zaintrygowany, Oliver podążył za Starem przez dżunglę, aż dotarli do dużej polany. W środku znajdowało się ogromne drzewo z świecącymi srebrnymi liśćmi i pniem pokrytym starożytnymi rysunkami. U podstawy drzewa była mała skrzynia, pokryta mchem.
Oliver otworzył skrzynię, spodziewając się znaleźć złote monety lub błyszczące klejnoty, ale w środku znajdowało się coś zupełnie innego. To była mała srebrna gwiazda, która delikatnie świeciła w przyćmionym świetle.
Oliver uśmiechnął się, trzymając Srebrną Gwiazdę. To nie był skarb, którego się spodziewał, ale był lepszy niż jakiekolwiek złoto czy klejnoty. Zrozumiał teraz, że największe przygody to te, które pomagają innym i czynią świat lepszym miejscem.
&bdquoDziękuję, Star,&rdquo powiedział Oliver. &bdquoBędę mądrze korzystać z tego skarbu.&rdquo
Star skinął głową i uśmiechnął się. &bdquoWiem, że tak zrobisz.&rdquo
Z Srebrną Gwiazdą bezpiecznie w plecaku, Oliver wrócił do łodzi. Gdy odpływał od wyspy, spojrzał wstecz i zobaczył Stara machającego z brzegu. Wyspa powoli znikała w oddali, ale Oliver wiedział, że nigdy jej nie zapomni.
Kiedy Oliver w końcu wrócił do domu, jego rodzice czekali na niego na plaży. Martwili się, ale wiedzieli, że ich syn jest odważny i mądry.
&bdquoCzy znalazłeś Zaginioną Wyspę?&rdquo zapytał jego ojciec z błyskiem w oku.
Oliver uśmiechnął się i skinął głową. &bdquoTak. I znalazłem największy skarb z wszystkich.&rdquo
Od tego dnia Oliver trzymał Srebrną Gwiazdę w specjalnym miejscu w swoim pokoju, gdzie przypominała mu o jego przygodzie i lekcji, której nauczył się. Nie musiał szukać skarbów, aby mieć przygodę czasami największe przygody to te, które pomagają innym i rozsiewają dobroć.
I każdej nocy, gdy Oliver leżał w łóżku, spoglądał przez okno na nocne niebo, gdzie gwiazdy błyszczały jak srebrne liście, i marzył o wszystkich przygodach, które jeszcze miały nadejść.
Koniec.
