Finn Mały Lis I Sekret Szeptających Lasów

Głęboko w sercu Szeptających Lasów, gdzie złote promienie słońca tańczyły przez emeraldowe liście, a powietrze brzęczało od śpiewu ptaków, mieszkał mały lisek o imieniu Finn. Finn miał najmiększą, rdzawą sierść, puszysty ogon zakończony na biało i najjaśniejsze, najbardziej ciekawskie oczy w całym lesie. Finn uwielbiał odkrywać. Każdego ranka, gdy mgła wkręcała się w drzewa, z radością wyskakiwał ze swojej nory, chętny do odkrywania czegoś nowego. Las był pełen cudów, lśniących pajęczyn, które migotały jak diamenty, grzybów przypominających małe parasole i krętych nor prowadzących do ukrytych miejsc. Ale było jedno miejsce, do którego Finn nigdy nie miał odwagi pójść Serce Lasu. Wszystkie starsze zwierzęta mówiły o nim szeptem, ostrzegając, że to tajemnicze i zaczarowane miejsce. Tylko najbardziej mądre i odważne zwierzęta powinny tam stąpać, szeptał Stary Borsuk pewnego wieczoru, gdy zwierzęta zebrały się pod wielkim dębem. Uszy Finna zadrżały. Najodważniejszy? Najmądrzejszy? Pragnął być jednym i drugim! Więc wczesnym rankiem, gdy słońce zaczęło wyglądać zza wierzchołków drzew, Finn wyruszył w stronę Serca Lasu. Jego łapki ledwie wydawały dźwięk, gdy stąpał po porośniętej mchem ziemi. Drzewa rosły coraz wyższe i gęstsze, ich gałęzie skręcały się jak starożytne ramiona. Wkrótce znajome dźwięki lasu zniknęły, zastąpione cichą ciszą. Serce Finna biło szybciej. Wtedy, gdy zamierzał wrócić, usłyszał cichy, smutny dźwięk. To było jęknięcie, niemal jak wołanie o pomoc. Uszy Finna zadrżały. Podążył za dźwiękiem, wplatając się między pniami drzew, aż natknął się na małe, drżące stworzenie zwinięte pod paprocią. To było pisklę sowy, jego pióra wciąż były puszyste i nakrapiane na biało. Jego wielkie, złote oczy wpatrywały się w Finna, pełne zmartwienia. Och! Zgubiłeś się? zapytał delikatnie Finn. Pisklę sowa pociągnęło nosem. Tak, hootnęło cicho. Spadłem z gniazda i nie wiem, jak wrócić. Serce Finna napełniło się determinacją. Może nie był największym zwierzęciem w lesie, ani najsilniejszym, ale mógł pomóc. Nie martw się powiedział. Znajdę sposób, aby cię odprowadzić do domu! Rozejrzał się. Drzewa w Sercu Lasu były wyższe niż jakiekolwiek, które kiedykolwiek widział. Ich gałęzie sięgały wysoko w niebo, daleko poza to, co mógł dosięgnąć. Jak mógłby zwrócić małą sowę do jej gniazda? Właśnie wtedy zauważył migotanie niebieskiego. Rodzina motyli unosiła się w pobliżu, ich skrzydła były delikatne jak płatki kwiatów. Przepraszam, zawołał Finn. Czy widzieliście gniazdo sowy? Motyle tańczyły wokół niego, a następnie wskazały swoimi małymi ciałami na ogromny dąb z wydrążonym pniem. Wewnątrz Finn mógł dostrzec kształt innej sowy. Pisklę sowy ucieszyło się. To mój dom! Ogon Finna zaczął machać. Teraz musimy cię tam dostać. Ale jak? Myślał i myślał, aż wpadł na pomysł. Pobiegł przez las, aż znalazł Tildę, najsprytniejszą wiewiórkę, jaką znał. Tilda! Potrzebuję twojej pomocy wyjaśnił. Możesz zabrać pisklę sowy do gniazda? Tilda zamachała ogonem. Mogę się wspinać, ale sowa jest zbyt ciężka dla mnie samej! Właśnie wtedy z góry dobiegł głęboki głos. Może mogę być pomocny. Finn spojrzał w górę i zobaczył wielką szara sowę zstępującą w dół. To była matka pisklęcia! Szukała wszędzie swojego zgubionego pisklęcia. Z delikatnym ruchem skrzydeł uniosła pisklę w swoje pazury i wzniosła się w górę do gniazda. Dziękuję, mały lisie zawołała. Jesteś odważny i miły! Finn uśmiechnął się z dumą. Wszedł do Serca Lasu, stawił czoła nieznanemu i pomógł przyjacielowi w potrzebie. Gdy wracał do domu, drzewa nie wydawały się już takie tajemnicze. Serce Lasu nie było miejscem, którego trzeba się bać, to było miejsce cudów, pełne stworzeń, które troszczą się o siebie nawzajem. A od tego dnia, kiedy zwierzęta mówiły o najodważniejszych i najmądrzejszych w Szeptających Lasach, zawsze wspominały Finna, małego lisa z ciekawym sercem.