Pewnego razu, w odległej krainie otoczonej falującymi zielonymi wzgórzami, błyszczącymi rzekami i starożytnymi lasami, było królestwo o nazwie Luminara. Luminara była kiedyś znana jako Najszczęśliwsze Królestwo na Świecie. Jej ludzie byli radośni, ulice wypełnione śmiechem, a niebo zawsze wydawało się świecić trochę jaśniej niż gdziekolwiek indziej. Ale pewnego pamiętnego dnia radość, która była krwiobiegiem królestwa, zniknęła, pozostawiając po sobie szary i ciężki ciszę.
Wszystko zaczęło się, gdy Wieczna Dzwonnica Harmonii, która wisiała w najwyższej wieży królewskiego zamku, zamilkła. Przez wieki dzwon bił codziennie o świcie, wydobywając piękny, czysty dźwięk, który napełniał serca wszystkich, którzy go słyszeli, spokojem i szczęściem. Ale pewnego ranka dzwon po prostu nie zabrzmiał. Nikt nie wiedział dlaczego, a chociaż królewscy strażnicy dzwonu badali go od góry do dołu, nie mogli znaleźć żadnych pęknięć ani oznak uszkodzenia. Jedynym, co odkryli, była upiorna cisza, która zdawała się wniknąć w sam dzwon.
W miarę upływu dni, królestwo stawało się coraz bardziej ponure. Kwiaty na polach zaczęły opadać, pieśni ptaków stawały się ciche, a uśmiechy były rzadkością. Nawet dzieci, które kiedyś bawiły się z nieskończoną energią, teraz szły po ulicach z opuszczonymi oczami.
Ludzie Luminara szeptali między sobą, zastanawiając się, co spowodowało ich utratę szczęścia. Niektórzy obwiniali przekleństwo, inni myśleli, że to kara od bogów, a nieliczni nawet zaczęli się kłócić i sprzeczać, co było niespotykane w historii Luminara.
W sercu małej wioski na skraju królestwa mieszkała młoda dziewczyna o imieniu Clara. Clara była dobra i bystra, z jasnymi, ciekawymi oczami i mopem niesfornych kasztanowych włosów. Nie była bogata ani potężna, ale miała dar dostrzegania piękna nawet w najmniejszych rzeczach. Podczas gdy inni widzieli matowy, szary kamień, Clara dostrzegała, jak lekko błyszczy w promieniach słońca. Podczas gdy inni narzekali na deszcz, Clara podziwiała, jak sprawia, że świat pachnie świeżo i nowo. Clara zauważyła zmianę w królestwie, gdy tylko zaczęła się ona. Zobaczyła, jak jej sąsiedzi przestali się uśmiechać i jak kiedyś tętniący życiem rynek stawał się cichszy i cichszy. Jej własna rodzina wydawała się częściej wzdychać, a nawet jej mały brat Toby, który wcześniej uwielbiał robić psikusy, teraz po prostu siedział przy oknie, wpatrując się w dal.
Pewnego wieczoru, gdy Clara siedziała przy ogniu z rodziną, powiedziała „Nie mogę tego dłużej znosić. Luminara jest zbyt pięknym miejscem, aby stracić swoją radość.
Zamierzam dowiedzieć się, dlaczego Wieczna Dzwonnica Harmonii nie dzwoni i przywrócić szczęście do królestwa.
Jej matka spojrzała na nią z zamartwionym wyrazem twarzy. „Clara, moja droga, to zadanie dla króla i jego mądrych doradców. Co może zrobić taka młoda dziewczyna jak ty?
Clara delikatnie się uśmiechnęła. „Czasami potrzeba kogoś, kto widzi rzeczy inaczej, aby rozwiązać problem. Może nie jestem królem ani doradcą, ale mam przeczucie, że mogę pomóc. Jej ojciec, kowal z rękami szorstkimi od lat pracy, skinął głową zamyślony. „Jeśli ktokolwiek może to zrobić, Clara, to ty. Ale bądź ostrożna. Świat poza naszą wioską nie zawsze jest łaskawy.
Wczesnym rankiem, uzbrojona w nic więcej jak niewielki worek jedzenia, notatnik i determinację, Clara wyruszyła w stronę zamku. Podróż była długa, a podczas marszu zauważyła, jak ziemia zdawała się stawać coraz smutniejsza im bliżej dotarła do serca królestwa.
Drzewa były nagie, rzeki leniwe, a powietrze ciężkie od niemal namacalnego smutku.
Kiedy Clara w końcu dotarła do bram zamku, zatrzymali ją dwaj strażnicy. „Jakie masz tu sprawy, młoda? zapytał jeden z nich szorstko.
„Przyszłam pomóc naprawić Wieczną Dzwonnicę Harmonii, powiedziała Clara pewnie. Strażnicy wymienili wątpliwe spojrzenia. „Największe umysły w królestwie próbowały i zawiodły w naprawie dzwonu. Co sprawia, że myślisz, że ty możesz osiągnąć sukces?
Clara stanęła wyprostowana. „Czasami odpowiedź nie leży w wielkich umysłach, ale w prostych sercach. Proszę, pozwólcie mi spróbować.
Strażnicy zawahali się, ale poruszeni determinacją w jej głosie, w końcu pozwolili jej wejść i poprowadzili ją do sali tronowej, gdzie król Aureliusz siedział na swoim złotym tronie, a jego twarz była zmarszczona od zmartwienia. Obok niego stała jego córka, księżniczka Elara, której niegdyś jasne oczy teraz były przysłonięte smutkiem.
Clara ukłoniła się głęboko.
„Wasza Wysokość, przyszłam pomóc przywrócić Wieczną Dzwonnicę Harmonii. Król przez chwilę badał ją wzrokiem, a potem westchnął. „Wielu próbowało i zawiodło, moje dziecko. Co sprawia, że wierzycie, że możecie osiągnąć sukces?
„Nie wiem, czy mogę, Wasza Wysokość, przyznała Clara, „ale wierzę, że każdy problem ma rozwiązanie, jeśli spojrzysz na niego otwartym sercem. Proszę, pozwólcie mi spróbować.
Król Aureliusz powoli skinął głową. „Dobrze. Ale wiedzcie, że milczenie dzwonu to tylko powierzchnia naszych kłopotów. Dziwne rzeczy działy się w Luminara rzeczy, których nikt nie potrafił wytłumaczyć. Jeśli naprawdę chcesz pomóc, musisz być gotowa stawić czoła wyzwaniom znacznie większym, niż możesz sobie wyobrazić.
Clara stanowczo skinęła głową.
„Jestem gotowa. Główny doradca króla, surowy mężczyzna imieniem Lord Cedric, poprowadził Clarę do wieży, gdzie wisiała Wieczna Dzwonnica Harmonii. Dzwon był ogromny, wykonany z tajemniczego srebrnego metalu, który lekko migotał nawet w słabym świetle. Clara pobiegła palcami po jego powierzchni, czując gładką, chłodną teksturę. Zauważyła coś dziwnego powierzchnia dzwonu pokryta była drobnymi, misternymi rzeźbieniami, które wyglądały jak symbole lub runy.
„Co one oznaczają? zapytała Clara Lorda Cedrica.
„Nie wiemy, przyznał. „Dzwon zawsze był tajemnicą. Został podarowany Luminara przez Ludzi Nieba dawno temu jako prezent, aby zapewnić nasze szczęście. Ale nikt żyjący dzisiaj nie rozumie jego sekretów.
Clara zamyśliła się.
„Czy mogę to studiować? Lord Cedric skinął głową. „Możesz, ale bądź ostrożna. Dzwon jest starożytny i cenny.
Przez następne kilka dni Clara badała dzwon z każdej strony. Rysowała symbole w swoim notatniku, próbując je zrozumieć. Pytała bibliotekarzy zamku o książki o Ludziach Nieba, ale teksty były niejasne i wypełnione mitami i legendami. Jednak jedna książka przykuła jej uwagę. Mówiła o ukrytym kluczu, który mógł obudzić głos dzwonu, kluczu, który, jak mówiono, był strzeżony przez Strażników Radości w Lesie Szeptów.
Clara wiedziała, co musi zrobić. Znowu spakowała swój worek i wyruszyła do Lasu Szeptów, tajemniczego miejsca na skraju królestwa. Mówiono, że las jest zaczarowany, pełen zagadek i wyzwań, które testują serca tych, którzy wchodzą.
Gdy Clara weszła do lasu, poczuła dreszcz, który przebiegł jej po plecach. Powietrze było chłodne i nieruchome, a drzewa zdawały się szeptać sekrety do siebie. Szła ostrożnie, przyglądając się wszelkim oznakom Strażników Radości. Nagle natknęła się na polanę, na której stał duży kamienny cokół. Na cokole znajdowała się zagadka wyryta świecącymi literami „Aby znaleźć klucz, musisz najpierw zobaczyć prawdę, która leży w pokorze. Odpowiedz na to Co jest większe niż Król, bardziej złowrogie niż Najciemniejsza Rzecz, Biedni to mają, Bogaci nie mają, A jeśli to zjesz, zgniješ?
Clara myślała intensywnie. Słyszała tę zagadkę wcześniej, w starej opowieści, którą jej babcia zwykła opowiadać. Uśmiechając się, szepnęła odpowiedź „Nic.
Litery na cokole zaświeciły jaśniej, a ziemia pod nim przesunęła się, odsłaniając ukryte schody prowadzące w dół. Clara ostrożnie zeszła, znajdując się w jaskini wypełnionej migoczącymi kryształami. W centrum jaskini stały trzy postacie eteryczne byty z świecącymi oczami i płynącymi szatami.
To byli Strażnicy Radości.
„Przeszłaś pierwszy test, powiedziała jedna z nich głosem, który echem brzmiał jak pieśń. „Ale aby zdobyć klucz, musisz udowodnić, że twoje serce jest czyste a twoje intencje prawdziwe. Strażnicy przedstawili Clarze trzy wyzwania. Pierwsze było testem dobroci musiała uwolnić uwięzionego ptaka, którego krzyki wypełniały jaskinię. Ale zadanie nie było proste ptak był zaplątań w winorośli pokryte kolcami. Clara ostrożnie uwolniła ptaka, ignorując zadrapania na dłoniach, i wypuściła go.
Drugie wyzwanie było testem odwagi musiała przejść przez chwiejny most nad przepaścią wypełnioną wirującą mgłą. Serce Clary biło głośno, gdy most chwiał się pod nią, ale skupiła się na swoim celu i bezpiecznie przeszła.
Ostatnie wyzwanie było testem mądrości Strażnicy poprosili ją o wybór spośród trzech kluczy jednego złotego, jednego srebrnego i jednego prostego i nieozdobionego. Clara przypomniała sobie lekcję z zagadki i wybrała zwykły klucz, zdając sobie sprawę, że prawdziwa wartość często leży w prostocie.
Strażnicy uśmiechnęli się i wręczyli jej klucz. „Udowodniłaś, że jesteś godna, Clara. Użyj tego klucza, aby przywrócić głos dzwonu i przywrócić radość do swojego królestwa. Clara podziękowała im i pośpieszyła z powrotem do zamku. Gdy włożyła klucz do ukrytego otworu w dzwonie, zaczęła on cicho brzęczeć, a potem zabrzmiał czysty, piękny dźwięk. Dźwięk był jak promień słońca przebijający się przez chmury, napełniając powietrze ciepłem i światłem. Ludzie Luminara zatrzymali się w miejsca, a ich twarze rozpromieniały się radością, gdy magia dzwonu przywróciła ich szczęście.
Król Aureliusz ogłosił Clarę bohaterką, a królestwo świętowało ucztami i tańcami. Ale Clara, zawsze skromna, po prostu uśmiechnęła się i powiedziała „Szczęście to nie coś, co możemy brać za pewnik. To coś, co musimy pielęgnować każdego dnia, przez dobroć, odwagę i mądrość.
I tak królestwo Luminara nauczyło się cenić swoje szczęście, a imię Clary zapamiętano przez pokolenia jako dziewczynę, która przywróciła radość do kraju.
