Za dawno, w małej wiosce Meadowbrook, położonej na skraju starożytnego lasu, mieszkała dziewczynka o imieniu Lily. Miała dziesięć lat, z ciekawymi zielonymi oczami, które błyszczały jak szmaragdy, i uśmiechem, który mógł ocieplić nawet najzimniejsze dni. Lily była zwykłym dzieckiem pomagała matce piec chleb, bawiła się z przyjaciółmi po szkole i uwielbiała czytać opowieści o dalekich krainach i magicznych stworzeniach.
Każdego dnia Lily przechodziła obok starego dębu na skraju lasu w drodze do szkoły. Mieszkańcy wioski często ostrzegali dzieci, aby nie zapuszczały się za daleko w las. "Tam są szeptane zaklęcia i stara magia," mówili starsi, ich oczy zamglone wspomnieniami. Ale Lily zawsze przyciągał las, czując delikatne wezwanie, jakby coś lub ktoś wzywał ją do siebie.
Pewnego słonecznego popołudnia, gdy złote promienie przenikały przez liście, Lily postanowiła pójść dłuższą drogą do domu i spacerować wzdłuż krawędzi lasu. Nuciła wesołą melodię, zbierała dzikie kwiaty i obserwowała motyle tańczące na wietrze. Nagle małe, migotliwe światło błysnęło między drzewami. Zaintrygowana, Lily ostrożnie weszła do lasu, aby zobaczyć to z bliska.
Gdy podążała za światłem, wydawało się, że igra zabawnie przed nią, prowadząc ją głębiej w las. Drzewa rosły wyższe, ich gałęzie tworzyły baldachim, który otulał ją w świecie plam cienia i promieni słońca. Właśnie miała zawrócić, gdy światło zatrzymało się obok ogromnej wierzby, której gałęzie zamiatały ziemię jak zasłona.
Przesuwając na bok delikatne wąsy, Lily odkryła misternie rzeźbione drewniane drzwi wmurowane w pień drzewa. Drzwi miały wzory wirujących winorośli i małych zwierzątek, a w ich centrum znajdował się mosiężny uchwyt w kształcie śpiącego lisa. Jej serce biło z ekscytacji i odrobiną strachu. Biorąc głęboki oddech, chwyciła uchwyt i pociągnęła.
Drzwi otworzyły się cicho, odsłaniając korytarz skąpany w delikatnym, świecącym świetle. Jeszcze raz wzięła głęboki oddech i weszła do środka. W momencie, gdy to zrobiła, drzwi zamknęły się delikatnie za nią, a ona znalazła się w najwspanialszej krainie, jaką kiedykolwiek widziała.
Przed nią rozciągała się ogromna łąka pełna kwiatów w każdym wyobrażalnym kolorze niektóre, które rozpoznała, a inne, które wydawały się należeć do snów. Nad nią niebo miało olśniewający odcień błękitu, a dwa słońca jedno złote, drugie srebrne świeciły jasno. Stworzenia wszelkiego rodzaju wędrowały po łące motyle z skrzydłami jak witraże, króliki z porożem i ptaki, które śpiewały melodie, jakich nigdy wcześniej nie słyszała.
"Witaj w Zaczarowanym Lesie," odezwał się melodyjny głos zza jej pleców.
Lily obróciła się, aby zobaczyć małe stworzenie unoszące się w powietrzu. To było źródło migoczącego światła, którym podążała maleńka istota z delikatnymi skrzydłami, nie większymi niż jej dłoń. Jej oczy były jasne, a na twarzy miała figlarny uśmiech.
"Kim jesteś?" zapytała Lily, oszołomiona.
"Jestem Flicker, duszek leśny," odpowiedziało stworzenie, skłaniając się z wdziękiem. "A ty musisz być Lily. Czekaliśmy na ciebie."
"Czekaliście na mnie? Ale skąd wiedzieliście moje imię?"
"Wiatr szeptał wiele rzeczy," Flicker odpowiedział enigmatycznie. "Chodź, jest ktoś, kto chce cię poznać."
Prowadzona przez Flickera, Lily przeszła przez łąkę, jej zmysły były przytłoczone zachwytem. Dotarli do krystalicznie czystego strumienia, gdzie zebrała się grupa stworzeń. Były elfy z wyostrzonymi uszami i migoczącymi oczami, krasnoludy z długimi brodami zaplecionymi w kwiaty i zgrabne centaury, których kopyta wydawały miękkie dźwięki na trawie.
W centrum stała starsza kobieta z płynącymi srebrnymi włosami i suknią, która zdawała się być tkana z samego nocnego nieba, migoczącą gwiazdami.
"Witaj, Lily," powiedziała kobieta, jej głos był łagodny, ale potężny. "Jestem Seraphina, strażniczka Zaczarowanego Lasu."
Lily poczuła ciepło emanujące od Seraphiny, które złagodziło jej początkowy niepokój. "Cześć," odpowiedziała nieśmiało. "Ale dlaczego tu jestem?"
Seraphina uśmiechnęła się życzliwie. "Las potrzebuje twojej pomocy. Cień spadł na naszą ziemię ciemność, która grozi przyćmieniem światła naszego świata. Przepowiedziano, że zwykłe dziecko z niezwykłym sercem pomoże nam przywrócić równowagę."
Oczy Lily rozszerzyły się. "Ja? Ale ja jestem tylko... ja."
"Czasami największa moc tkwi w najprostszych sercach," powiedziała Seraphina, kładąc delikatną dłoń na ramieniu Lily.
Zanim Lily zdążyła odpowiedzieć, przez łąkę przeszła zimna bryza. Żywe kolory stężały, a stworzenia szeptały w strachu. Z cienia wyłoniła się ciemna postać w podartym płaszczu, oczy świeciły jak żar.
"Ah, przybyło ludzkie dziecko," zasyczała postać. "To bez znaczenia. Wkrótce Zaczarowany Las będzie mój!"
Flicker zbliżył się do Lily. "To Mortis, czarownik cienia," szepnął. "Próbował wysysać magię z naszego świata."
Zbierając odwagę, Lily wystąpiła naprzód. "Dlaczego to robisz?" zawołała do Mortisa.
Mortis uśmiechnął się złośliwie. "Magia powinna należeć do tych, którzy mogą ją używać, a nie być marnotrawiona na słabe stworzenia, które tańczą i śpiewają. Z mocą lasu będę kontrolować wszystkie krainy!"
Seraphina uniosła swoją laskę, a ochronna tarcza otoczyła zbiegowisko. "Nie skrzywdzisz ich, Mortis."
Mortis zaśmiał się złowrogo. "Nie możesz ich chronić wiecznie, Seraphina. Ciemność się rozprzestrzenia!"
Z wirującym płaszczem, Mortis zniknął, pozostawiając za sobą uczucie niepokoju.
Stworzenia spojrzały na Seraphinę, a strach odzwierciedlał się w ich oczach. "Co możemy zrobić?" zapytał młody elf.
Seraphina zwróciła się do Lily. "Nadszedł czas, aby poszukać Sercekamienia magicznego klejnotu, który może wzmocnić dobroć w nas i odepchnąć ciemność Mortisa. Ale został ukryty dawno temu w Jaskini Echo, strzeżonej przez wyzwania, które testują serce."
"Pójdę," zadeklarowała Lily, zanim mogła wątpić.
Flicker unosił się nerwowo. "To niebezpieczne! Jaskinia Echo jest ogromna, a wielu próbowało odzyskać Sercekamień, ale poniosło porażkę."
"Może nie mam magii jak wy, ale nie mogę stać z boku, gdy wasz dom jest w niebezpieczeństwie," odpowiedziała zdecydowanie Lily. "Poza tym, może zwykłe dziecko znajdzie sposób, gdzie inni nie mogli."
Poruszeni jej odwagą, Seraphina skinęła głową. "Bardzo dobrze. Ale nie pójdziesz sama. Flicker, towarzysz jej, a niech światło prowadzi was obojga."
I tak, Lily i Flicker wyruszyli w swoją misję. Wędrowali przez świetliste lasy, gdzie drzewa szeptały pieśni, po wzgórzach, gdzie trawa błyszczała jak szmaragdy, i po mostach utkanych z tęczy.
Gdy zbliżali się do Jaskini Echo, krajobraz się zmienił. Powietrze stało się nieruchome, a drzewa pozwinęły się, ich liście miały srebrnoszary kolor. U wejścia do jaskini, postrzępione skały uformowały się w kształt rozdziawionego pyska, a dziwna cisza otoczyła ich.
"Trzymaj się blisko," szepnął Flicker, jego zwykły blask nieco przygasł.
Razem weszli do jaskini, a ciemność ich pochłonęła. Ale wkrótce ściany zaczęły delikatnie świecić, odbijając ich obrazy w niezliczonych aspektach, jak w sali luster.
Głos odbił się wokół nich "Aby przejść, musicie stawić czoła swoim najgłębszym lękom."
Lily poczuła, jak w żołądku zaciśnięty jest supeł. Nagle odbicia się zmieniły. Zobaczyła siebie samą, zagubioną na zawsze w lesie, nigdy więcej nie widząc swojej rodziny. Obraz szarpał jej serce, a łzy napłynęły jej do oczu.
"Tęsknię za domem," wyszeptała.
Flicker położył na jej ramieniu małą rączkę. "Pamiętaj, dlaczego tu jesteś, Lily. Twoja odwaga doprowadziła cię aż tutaj."
Wzięła głęboki oddech, kiwając. "Nie pozwolę, aby strach mnie powstrzymał."
Odbicia zaczęły migotać i zmieniać się, pokazując sceny Mortisa szerzącego ciemność, stworzenia lasu uciekające w przerażeniu.
"Musimy się pośpieszyć," zaapelowała Lily.
Ruszyli naprzód, a przejście otworzyło się w ogromnej komnacie. W jej centrum, na kryształowym piedestale, spoczywał Sercekamień klejnot, który pulsował światłem czystym jak światło gwiazd.
Gdy się zbliżyli, powietrze wypełnił głęboki pomruk. Z cienia wyłoniło się ogromne stworzenie z kamienia, jego oczy błyszczały.
"Kto śmie pragnąć wziąć Sercekamień?" zaryczał strażnik.
Lily wystąpiła naprzód. "Jestem Lily, a to jest Flicker. Zaczarowany Las jest w niebezpieczeństwie. Mortis pragnie zniszczyć magię i przynieść ciemność wszystkim. Potrzebujemy Sercekamienia, aby go powstrzymać."
Strażnik uważnie ją obserwował. "Wielu próbowało zdobyć Sercekamień dla własnych korzyści. Co czyni cię innym?"
"Jestem tylko zwykłą dziewczynką," przyznała Lily. "Nie mam magii ani specjalnych mocy. Ale martwię się o las i wszystkich, którzy tam mieszkają. Chcę pomóc, bo to właściwa rzecz do zrobienia."
Twarz strażnika z kamienia nieco się złagodziła. "Dobroć i odwaga zamieszkują w tobie światło, którego nigdy nie można zgasić. Możesz wziąć Sercekamień."
Ulgę, Lily sięgnęła i ostrożnie podniosła klejnot. W jej dłoniach czuła ciepło, a przez jej ciało przepłynęła fala energii.
"Dziękuję," powiedziała szczerze.
Gdy wracali przez jaskinię, ściany jaśniały jaśniej, jakby się cieszyły. Wychodząc na światło dzienne, zobaczyli Mortisa czekającego na nich, jego ciemny płaszcz powiewał mimo bezwietrznego powietrza.
"Czy myśleliście, że to będzie takie łatwe?" warknął. "Dajcie mi Sercekamień!"
Flicker szybko stanął ochronnie przed Lily. "Nie pozwolimy ci skrzywdzić lasu!"
Mortis uniósł ręce, a cienie zaczęły się wokół niego kręcić. "W takim razie będziecie musieli stawić czoła konsekwencjom!"
Zbierając całą swoją odwagę, Lily mocno chwyciła Sercekamień. "Sercekamieniu, pomóż nam ocalić las!" zawołała.
Klejnot zabłysnął światłem, tak jaskrawym, że Mortis cofnął się, zasłaniając oczy. Cienie ustąpiły, a ciemność wokół niego zaczęła pękać.
"Nie! To nie może być!" krzyczał Mortis, gdy światło go otoczyło.
Ale wtedy zdarzyło się coś nieoczekiwanego. Zamiast pokonać Mortisa, światło zaczęło ujawniać coś innego zniszczone, strzępiaste serce pod jego ciemną powierzchnią.
Lily uświadomiła sobie, że Mortis nie był tylko zły był pochłonięty własnym bólem i samotnością.
Wykonała krok naprzód. "Mortis, nie musisz być sam. Pozwól nam ci pomóc."
Mortis spojrzał na nią z dezorientacją. "Dlaczego mi pomożecie po tym wszystkim, co zrobiłem?"
"Bo każdy zasługuje na szansę na dobroć," odpowiedziała łagodnie.
Łzy błyszczały w oczach Mortisa. Ciemność wokół niego rozpuściła się, ujawniając zmęczonego mężczyznę, który zapomniał o cieple światła.
"Przykro mi," wyszeptał. "Pozwoliłem, żeby gorycz mnie pochłonęła."
Lily uśmiechnęła się delikatnie. "Zawsze jest czas, aby się zmienić."
Flicker skinął głową. "Las wita wszystkich, którzy pragną żyć w harmonii."
Gdy słońce zachodziło, rzucając złoty blask na ziemię, stworzenia Zaczarowanego Lasu zebrały się. Seraphina wystąpiła naprzód, jej oczy lśniły z dumy.
"Zrobiłeś więcej niż ocalić las, Lily. Uzdrawiałaś zranione serce i przypomniałaś nam wszystkim o mocy współczucia."
Mortis skłonił głowę z pokorą. "Przysięgam chronić tę ziemię i naprawić swoje błędy."
Sercekamień uniósł się z rąk Lily, unosząc się w powietrzu. Rozpadł się na niezliczone małe światła, które rozprzestrzeniły się po lesie, napełniając go odnowioną magią i życiem. Drzewa zakwitły żywymi kolorami, a powietrze wypełniło słodkie zapachy kwiatów i pieśni wesołych ptaków.
"Jest tak pięknie," westchnęła Lily.
Seraphina położyła rękę na sercu Lily. "Prawdziwa magia leży w tobie. Nigdy nie zapominaj o odwadze i dobroci, które nosisz."
Gdy gwiazdy zaczęły migotać, nadszedł czas, by Lily wróciła do domu. Flicker odprowadził ją z powrotem do drzwi wierzby.
"Czy jeszcze kiedykolwiek cię zobaczę?" zapytała, jej głos przesycony smutkiem.
Flicker uśmiechnął się. "Zaczarowany Las zawsze będzie tutaj, a ty zawsze będziesz mile widziana."
Po ostatnim uścisku, Lily przeszła przez drzwi i znalazła się z powrotem na skraju lasu, otoczona znanymi widokami i dźwiękami Meadowbrook. Księżyc wisiał nisko na niebie, a świetliki tańczyły na łąkach.
Pośpieszyła do domu, gdzie jej matka czekała z niepokojem.
"Och, Lily! Tak się martwiłam," zawołała jej matka, obejmując ją mocno.
"Przepraszam, mamo," odpowiedziała Lily. "Trochę się zgubiłam, ale jestem bezpieczna."
Gdy tej nocy leżała w łóżku, Lily zastanawiała się, czy to wszystko było wspaniałym snem. Ale gdy sięgnęła do kieszeni, znalazła mały, świecący kwiat prezent od Flickera.
Uśmiechnęła się, wiedząc, że magia jest prawdziwa i że lekcje, które się nauczyła, pozostaną z nią na zawsze.
Od tego dnia Lily nosiła się z nową pewnością siebie. Swobodnie dzieliła się swoją dobrocią, pomagała potrzebującym i inspirowała innych swoimi opowieściami o odwadze i współczuciu. Mieszkańcy wioski zauważyli zmiany i byli poruszeni jej duchem.
A chociaż nigdy nie mówiła o Zaczarowanym Lesie, gdy tylko przechodziła obok starego dębu, czuła delikatny powiew wiatru i słyszała odległy śmiech swoich przyjaciół, przypominając sobie, że niezwykłe przygody mogą zdarzyć się każdemu, o ile tylko odważą się przejść przez drzwi.
Koniec
