Dawno, dawno temu, w krainie daleko, daleko stąd, znajdował się magiczny las zwany Szeptającym Lasem. Ukryta wśród drzew, gdzie promienie słońca tańczyły przez liście, a strumienie błyszczały jak diamenty, znajdowała się mała wioska jak żadna inna. To była Wioska Zwierząt, przytulne miasteczko, w którym zwierzęta wszystkich kształtów i rozmiarów żyły razem w harmonii. Były przebiegłe lisy, radosne króliki, mądre sowy, figlarne wiewiórki, a nawet nieśmiałe jeże. Każdy miał swój własny mały domek, a wszyscy współpracowali, aby ich wioska była szczęśliwym miejscem. Ale Szeptający Las nie był wyjątkowy tylko z powodu wioski, był także magiczny. Każde zwierzę w lesie mogło mówić! Mogły dzielić się historiami, pomysłami i żartami, tak jak ludzie. A o, jak uwielbiały rozmawiać! Pewnego jasnego i słonecznego ranka wioska obudziła się do dźwięku śpiewającego radosną melodię Rudzik. Zwierzęta przeciągnęły się, ziewnęły i wyszły na zewnątrz swoich domów, gotowe, by rozpocząć dzień. Bella, króliczek, podskoczyła do swojego najlepszego przyjaciela, Freddiego, lisa, który był zajęty zamiataniem liści z ganku.
"Dzień dobry, Freddy!" powiedziała Bella, drgając nosem. "Jak piękny dzień! Co robisz?" "Dzień dobry, Bella!" odpowiedział Freddy z uśmiechem. "Sprzątam, bo dzisiaj jest Piknik Wioski Zwierząt! Nie zapomnij zabrać swojego ulubionego ciasta marchewkowego!" Bella klaskała swoimi małymi łapkami. "O, nie zapomnę! Już je upiekłam. Pachnie tak dobrze, że nawet mrówki przyszły, by powąchać moją kuchnię!" Wieść o pikniku rozprzestrzeniła się jak błyskawica. Wszyscy w wiosce byli podekscytowani. To nie był tylko żaden piknik, to było największe wydarzenie roku! Byłyby gry, muzyka i pyszne jedzenie. Ale co najważniejsze, to był czas, aby wszystkie zwierzęta mogły się spotkać i świętować swoją przyjaźń. Podczas gdy zwierzęta przygotowywały się do pikniku, każdy miał swoje zadanie. Sammy, wiewiórka, zajmował się ustawianiem stołów, podczas gdy Greta, gęś, organizowała gry.
Ollie, sowa, która była najmądrzejszym zwierzęciem w wiosce, przygotowywał specjalną opowieść do podzielenia się. Ale nie wszyscy byli zajęci pomocą. Tuż poza wioską, w ciemnej i splątanej części lasu, mieszkał zrzędliwy stary borsuk o imieniu Barney. Barney nie lubił imprez, a hałas go irytował. Najbardziej jednak nie lubił pracować z innymi. "Czemu miałbym pomagać, skoro mogę drzemkać przez cały dzień?" mruknął do siebie, leżąc w swojej norze, słuchając radosnego zgiełku z wioski. Tymczasem, w wiosce, Bella zauważyła coś niezwyczajnego. "Freddy," powiedziała, skacząc do swojego przyjaciela, "czy widziałeś dzisiaj Maksa, myszkę? Zawsze pomaga przy dekoracjach, ale nie widziałam go przez całe rano. " Freddy podrapał się po głowie. "Masz rację, Bella.
Maks nigdy się nie spóźnia, by pomóc. Sprawdźmy go. " Dwójka przyjaciół poszła do maleńkiego domu Maksa, który był usytuowany pod wielkim dębem. Zapukali do drzwi, ale nie było odpowiedzi. "Maks?" zawołała Bella. "Jesteś w domu?" W tej chwili drzwi skrzypnęły i wychylił się bardzo zmęczony Maks. Jego wąsy opadły, a wyglądał jakby nie spał całą noc. "Oh, Bello, Freddy," westchnął Maks, "przykro mi, ale nie mogę przyjść na piknik dzisiaj. Mój dach jest zepsuty i próbuję go naprawić, ale jestem za mały, żeby zrobić to sam. " Serce Belly opadło.
"O nie, Maks! To straszne. Ale nie martw się, pomożemy ci to naprawić!" Freddy pokiwał głową. "Oczywiście, że pomożemy! Weźmy trochę narzędzi i zabierzmy się do pracy. " Wieść szybko rozeszła się po wiosce, że Maks potrzebuje pomocy. Niedługo potem zespół zwierząt przybył do domu Maksa, niosąc młotki, gwoździe i kawałki drewna. Nawet Greta, gęś, zrobiła sobie przerwę od organizacji gier, aby pomóc. Ale nie wszyscy przyszli, by pomóc. Barney, borsuk, który usłyszał zamieszanie, burknął z nory. "Czemu miałbym pomagać naprawiać czyjś dach? To nie mój problem. " Zwierzęta pracowały ciężko przez całe rano.
Młotkowały, piłowały i malowały, aż dach Maksa był jak nowy. Kiedy skończyli, oczy Maksa wypełniły się łzami wdzięczności. "Dziękuję wam, wszyscy! Nie wiem, co bym bez was zrobił. " Bella uśmiechnęła się. "Tego właśnie są przyjaciele, Maks. Jesteśmy drużyną i pomagamy sobie nawzajem. " W końcu nadeszła pora na piknik. Zwierzęta przeniosły swoje kosze z jedzeniem na polanę przy błyszczącym strumieniu. Były kanapki, ciasta, owoce i, oczywiście, słynne ciasto marchewkowe Belly. Powietrze było wypełnione śmiechem i zapachem pysznych przekąsek.
Ale gdy zwierzęta miały zamiar rozpocząć ucztę, ciemne chmury nadciągnęły, a nagły podmuch wiatru przeszł przez polanę. "O nie!" krzyknęła Greta, gęś. "Nadchodzi burza!" Zwierzęta zaczęły się spieszyć, aby spakować jedzenie, ale wiatr był zbyt silny. Talerze i serwetki fruwały wszędzie, a deszcz zaczął lać. "Szybko! Wszyscy, chodźcie do mojej nory!" krzyknął Barney, borsuk, który obserwował z daleka. Jego nora była największym i najbezpieczniejszym miejscem w lesie, więc wszystkie zwierzęta szybko weszły do środka. Barney zapalił latarnię i rozejrzał się po mokrych i drżących zwierzętach. "Cóż, przypuszczam, że możecie zostać tutaj, aż burza przejdzie," burknął. "Dziękujemy, Barney," powiedziała Bella, jej nos drgał.
"Jesteśmy bardzo wdzięczni. " Gdy zwierzęta czekały, aż burza minie, Ollie, sowa, postanowił opowiedzieć swoją historię. "Ponieważ wszyscy jesteśmy tutaj razem, co powiecie na opowieść, aby umilić czas?" Wszyscy chętnie przystali, nawet Barney, który potajemnie uwielbiał opowieści. Ollie odchrząknął i zaczął. "Dawno, dawno temu był potężny lew, który uważał, że nie potrzebuje pomocy nikogo. Był silny i odważny, i wierzył, że może wszystko zrobić sam. Ale pewnego dnia wpadł w sidła myśliwego. Bez względu na to, jak ciężko próbował, nie mógł się uwolnić. W momencie, gdy stracił nadzieję, przeszła mała mysz.
Mysz użyła swoich ostrych zębów, aby przegryźć liny i uwolnić lwa. Od tego dnia lew nauczył się, że nawet najmniejszy przyjaciel może zrobić wielką różnicę. " Kiedy Ollie skończył, zwierzęta biły brawa i wiwatowały. Nawet Barney nie mógł się powstrzymać od uśmiechu. Gdy burza ustąpiła, a zwierzęta przygotowywały się do wyjścia, Barney odchrząknął. "Przypuszczam. że mógłbym przyjść na piknik następnym razem. A może. może mógłbym też trochę pomóc.
" Zwierzęta rozpromieniły się z radości. Bella podskoczyła i dała Barneyowi wielkiego uścisku. "Bardzo byśmy to lubili, Barney! Im więcej, tym weselej. " Od tego dnia Barney stał się ważną częścią Wioski Zwierząt. Pomagał naprawiać dachy, organizować gry, a nawet piekł najlepsze ciasto jeżynowe, jakie ktokolwiek kiedykolwiek próbował. A kiedy nadszedł następny piknik, był pierwszym, który przybył, niosąc koszyk pełen smakołyków. I tak Wioska Zwierząt stała się jeszcze bliższa, udowadniając, że gdy wszyscy współpracują, nawet najbardziej zrzędliwy borsuk może znaleźć szczęście. Koniec. 🦊🐰🦉🦔🐿️.
